11. Czy to nie absurdalne, że wspomnienia o dobrych czasach o wiele częściej doprowadzają do łez, niż wspomnienia o tych złych?

         Gdybym spośród całej masy słów, które liczy język polski musiała wybrać to jedno, idealnie opisujące dzisiejszy dzień,  byłoby to słowo „dziwny”.

Wiem, dziwny to jest raczej mój wybór, bo mając do dyspozycji miliony wyrazów, decyduję się na tak banalne i chyba nawet trochę przygłupie określenie, ale nic na to nie poradzę. Z ręką na sercu i stuprocentowym przekonaniem, stwierdzam, że ten dzień był naprawdę dziwny, najdziwniejszy ze wszystkich dziesięciu dni, które spędziłam w Stodolnej, i nawet nie zdajecie sobie sprawy z tego, jaka jestem szczęśliwa, że już powoli dobiega końca. Co prawda wcale nie daje mi to gwarancji, że jutro będzie mniej dziwnie, ale zawsze warto mieć nadzieję, prawda?

Pewnie się teraz zastanawiacie co też takiego się wydarzyło. Muszę powiedzieć, że działo się wiele, naprawdę wiele, choć kompletnie się tego nie spodziewałam. Nie sądziłam, że w przeciągu kilku godzin doświadczę wszystkich możliwych emocji i uczuć, poczynając od radości i podniecenia, poprzez złość i smutek, a kończąc na kompletnej dezorientacji oraz zakłopotaniu. Jednym słowem totalny bajzel i młyn!

Ojej, to były dwa słowa, a właściwie to trzy! Zresztą, nieważne! Wróćmy do tematu!

Miało być tak pięknie. Miało… Wszystko sobie obmyśliłam, zaplanowałam, ale będę na tyle kulturalna i elokwentna, że powstrzymam się przed napisaniem CO strzeliło mój genialny grafik. Zamierzałam spędzić cały dzień w łóżku szczelnie przykryta kołdrą, czytając „Północ i Południe”, a wieczorem rozsiąść się wygodnie w fotelu na werandzie z kubkiem gorącej czekolady w dłoniach i przy niewyraźnym świetle zwisającej z drewnianego sufitu lampki posłuchać starych płyt winylowych.

I wszystko byłoby dobrze gdyby nie…

Och, rozpędziłam się troszkę, pozwólcie, że zacznę od początku!

Zaczęło się dobrze…

Obudził mnie stłumiony dźwięk smsa i delikatne wibracje rozchodzące się w okolicach mojego brzucha. Po omacku odnalazłam leżący w fałdach kołdry telefon i mrużąc oczy, które ciągle nie mogły się przyzwyczaić do rażącej jasności wyświetlacza, odblokowałam klawiaturę przejeżdżając palcem po ekranie. Obok niewielkiej ikonki zamkniętej koperty dumnie i dostojnie prezentowało się imię Sophie.

– Wariatka – zaśmiałam się pod nosem przypominając sobie wczorajszy dzień spędzony w jej towarzystwie i otworzyłam wiadomość.

„Rodzinka w komplecie. Marnotrawny brat przed chwilą wrócił do domu”

 

Całe szczęście!

Zośka odchodziła od zmysłów, ale tym swoim „nic mu nie będzie” i „to nie pierwszy taki wybryk w jego wykonaniu” starała się ukryć zżerające ją od środka przerażenie i zatroskanie. Ja też jakoś nie potrafiłam się nie martwić, a fakt, że ani razu nie widziałam go nawet na oczy kompletnie mi w tym nie przeszkadzał!

Kto mi zabroni przejmować się obcymi braćmi moich dopiero co poznanych przyjaciół? No właśnie, nikt nie ma takiej mocy!

„Alleluja”

Odpisałam pospiesznie i obracając w dłoni telefon leżałam jeszcze chwilę pod kołdrą przyglądając się grubym jak grochy kroplom deszczu, które ospale i niespiesznie sunęły po szybie zostawiając za sobą rozmyte warkocze, po czym zeszłam do kuchni i jak co rano włączyłam ekspres, by uzupełnić poziom kofeiny niezbędny do prawidłowego funkcjonowania mojego organizmu.

I wtedy to się stało…

Mój dobry humor, niczym wzbijająca się w powietrze bańka mydlana, która napotkała na swojej drodze przeszkodę, prysnął i odszedł w niepamięć!

         Pewnie zachodzicie w głowę co takiego się wtedy wydarzyło. Oczywiście za chwilę wam o tym opowiem, ale najpierw chciałabym was poprosić, żebyście wstrzymali się z umawianiem mi wizyty u psychiatry, dobrze?

         Wasze milczenie uznaję za zgodę.

Podeszłam do okna by podlać stojącego na parapecie fiołka i zamarłam. Stałam nieruchomo, zapewne z szeroko otwartymi ustami i wytrzeszczonymi  w przerażający sposób oczami, a jedynym dźwiękiem jaki dało się słyszeć było coraz głośniejsze bulgotanie gotującej się wody i głuchy odgłos kropel deszczu rozbijających się o szybę.

Co takiego zobaczyłam? Być może wyda się wam to zabawne, a może niedorzeczne i absurdalne, ale był to karmnik dla ptaków wykonany z dużej plastikowej butelki po wodzie mineralnej i przymocowany za pomocą jutowego sznurka do gałęzi rosnącego za oknem orzecha. Pewnie sobie myślicie: „I co z tego? Karmnik jak karmnik, wielka mi rzecz”, niby tak, ale ten jest inny. Wyjątkowy i jedyny w swoim rodzaju.

Niemal od razu moja wyobraźnia podsunęła mi obraz babci, która jadąc rowerem ze sklepu pani Lodzi, wiezie zawieszoną na kierownicy pięciolitrową, ciężką butlę wody, a kiedy jest już pusta, wycina w niej dwa okrągłe otworki, wsypuje ziarno a następnie przymocowuje ją na gałęzi. A potem każdego ranka jedząc śniadanie, w południe przyrządzając obiad czy wieczorem pijąc herbatę przyglądała się ze łzami wzruszenia w oczach sikorkom i wróblom, które wśród radosnych treli oblegają zrobiony przez jej trzęsące się dłonie karmnik.

Nie mam pojęcia dlaczego akurat ten kawałek błękitnego plastiku, zawieszony na drzewie tak mnie rozczulił, przecież cały dom dosłownie pęka od nadmiaru rzeczy, które kiedyś należały do babci. Nie potrafię wytłumaczyć dlaczego nie wywołały we mnie tylu emocji jej garnki, książki, płyty czy ogromny karton pełen różnokolorowych kłębków wełny oraz kilku par drutów.

Podejrzewam, że w tej kwestii nie poradziłby sobie nawet najlepszy psychoterapeuta.

Dziwne, prawda?

A jeszcze dziwniejsze jest to, że odkąd tu mieszkam wyglądałam przez to kuchenne okno niezliczoną ilość razy i dałabym sobie uciąć rękę, że wcześniej go tam nie było. No i byłabym kaleką.

         Z zamyślenia wyrwało mnie ciche klikniecie ekspresu, wyjęłam z szafki największy kubek jaki tylko udało mi się znaleźć wśród licznej kolekcji szklanek z różnych, pewnie bardzo wybrakowanych kompletów, po czym napełniłam go po sam brzeg kawą i z gracją świeżo zatrudnionej kelnerki ruszyłam powoli i niepewnie w stronę mojej nowej sypialni na poddaszu, zostawiając za sobą ślady w postaci pojedynczych czarnych kropel błyszczących na podłodze.

Stanęłam przed drzwiami, w jednej dłoni ściskając kubek gorącej kawy, drugą trzymając na klamce, i już miałam na nią nacisnąć, kiedy pomysł przeszukania strychu uderzył mnie niczym zabłąkany kamień wystrzelony z procy. Boleśnie i dotkliwie w skutkach. Pomyślałam sobie, że skoro już i tak mam beznadziejny humor, którego nie byłyby w stanie poprawić nawet lody zjedzone w towarzystwie Zosi, miło by było pójść za ciosem i zdołować się jeszcze bardziej szperając w rzeczach babci.

Wiem, że większości z was może się wydać co najmniej dziwne, że jeszcze tego nie zrobiłam,  uwierzcie, mnóstwo razy chciałam się za to zabrać, ale na samą myśl o astronomicznej ilości kartonów piętrzących się w każdym kącie mój zapał dusił się zarodku.

Nie namyślając się zbyt długo nad tym czy aby na pewno to dobry pomysł, obróciłam się zamaszyście na pięcie rozlewając wokół siebie gorącą kawę i pospiesznym krokiem ruszyłam w stronę starych, masywnych drzwi, za którymi kryła się nikomu nieznana przeszłość babci Róży.

         Szarpnęłam za klamkę, a z moich ust wyrwał się głośny pomruk przerażenia mieszającego się z niedowierzaniem. Wiecie co mi wtedy przyszło do głowy? Że na szczęście strych nie jest zbyt duży i strach pomyśleć co by było gdyby rozmiarem dorównywał salonowi. Babcia pewnie byłaby przeszczęśliwa, w końcu przybyłoby jej kilka dodatkowych metrów, na których mogłaby zachomikować swoje bibeloty, a ja musiałabym poświęcić ciągnące się w nieskończoność godziny wypijając przy tym hektolitry kawy i melisy żeby zapanować nad tym chaosem.

Przyznam, że nie za bardzo wiedziałam jak się za to zabrać i od czego zacząć, najchętniej wyszłabym stamtąd, zamknęła za sobą drzwi i zapomniała, że istnieje to pomieszczenie, ale z drugiej strony paląca mnie od środka ciekawość i chęć rozwiania tajemnicy jaką niewątpliwie było życie babci nie dawała mi spokoju i nie pozwalała ot tak po prostu stamtąd wyjść.

Wzięłam więc kilka głębokich oddechów i nie tracąc czasu usiadłam po turecku na podłodze zaglądając do dużego pudła, które stało praktycznie na samym progu.

Nie miałam zamiaru niczego wyrzucać, ale kiedy otworzyłam karton i zobaczyłam ciuchy babci doszczętnie zjedzone przez mole stwierdziłam, że czas najwyższy coś z tym zrobić.

Niemal od razu przed oczami stanęła mi Małgosia Rozenek w roli perfekcyjnej pani domu, która uświadamiała załamane i bliskie obłędu kobiety, że w porządkowaniu zagraconych pomieszczeń najważniejsza jest segregacja, a co za tym idzie pozbycie się niepotrzebnych szpargałów!

Święta prawda i w mojej sytuacji jedyne możliwe rozwiązanie.

Muszę przyznać, że szłam jak burza otwierając pudło za pudłem, uważnie przeglądając jego zawartość, a potem odrzucając rzeczy na jeden z trzech stosów, mając do wyboru „śmieci”, „PCK” i „to się jeszcze przyda”. Chyba nie muszę mówić który z nich cieszył się największym powodzeniem?

         Wybaczcie, ale nie będę się rozwodzić nad każdą rzeczą, której poświęciłam dłuższą bądź krótszą chwilę uwagi, gdybym chciała to zrobić, wierzcie mi lub nie,  szybciej bym się zestarzała niż zdołała to wszystko wymienić i opisać.

W każdym razie po blisko trzech godzinach zabawy w Sherlocka udało mi się przejrzeć masę rupieci, które właściwie nic nie wniosły w moje śledztwo, powiększyły jedynie rosnący w oczach stos śmieci, składający się głównie ze starych ciuchów, pożółkłych, śmierdzących stęchlizną książek, głównie niemiecko i rosyjskojęzycznych, przynajmniej tak przypuszczam, maskotek, których wystraszyłoby się każde nawet najodważniejsze dziecko oraz sztucznych kwiatów z powyginanymi w każdą stronę łodyżkami.

Jak można zagracać sobie dom takimi klamotami?

Dziwne, ale jeszcze dziwniejsze jest to co działo się potem!

Byłam zmęczona i zrezygnowana, a przede wszystkim rozczarowana bezowocnymi godzinami przewalania pudeł, i przyznam szczerze, że nie marzyłam o niczym innym jak wyjść stamtąd, zamknąć za sobą drzwi, po czym zadzwonić do Zośki i zaprosić ją do siebie na pogaduszki. Właściwie to już sięgałam po telefon, kiedy w oczy rzuciła mi się niewielka, stojąca na szafce drewniana szkatułka. Wstrzymując oddech uchyliłam delikatnie wieczko i po raz setny tego dnia zamarłam.

Wyścielone granatowym atłasem wnętrze kryło niewielkie, czarno-białe zdjęcie, na którym wysoki, krępy mężczyzna, ubrany w wojskowy mundur stał wyprostowany niczym naciągnięta struna z rękoma przylegającymi ciasno wzdłuż tułowia. Wyglądał młodo, dałabym mu osiemnaście, góra dwadzieścia lat, niestety odległość z jakiej zostało zrobione oraz wyraźne ślady upływu długich lat sprawiły, że fotografia była niewyraźna a ja mimo usilnych starań nie mogłam przyjrzeć się dokładnie twarzy tego mężczyzny. Piszę „tego mężczyzny” bo jestem więcej niż pewna, że nie był to dziadek. Przynajmniej tak mi podpowiada moja kobieca intuicja. Na odwrocie drobnym, nieco pochyłym i niedbałym pismem nakreślone było kilka zdań, które wywołały we mnie nagły atak płaczu.

                                                                                     15 lipca 1968

Najdroższa memu sercu Różyczko!

Dziś twoje urodziny, pewnie od samego rana z uśmiechem na ustach wysłuchujesz życzeń składanych ci przez bliskich. Żałuję, że i ja nie mogę spojrzeć w twe roziskrzone oczy, uścisnąć ci dłoń i życząc z całego serca wszystkiego co najlepsze, ucałować twoje zarumienione policzki. Dopadła mnie dziś wyjątkowo okrutna żałość. Tyle kilometrów od ciebie… Tyle dni osobno… Umarłbym z tęsknoty, ale przy życiu trzyma mnie jeszcze nadzieja, że po moim powrocie znajdziemy sposób by choć chwilę pobyć tylko we dwoje. Sami, jak wtedy. Pamiętasz?

Bądź zdrowa, moja Różyczko i módl się za mnie.

Wtedy w kieszeni moich spodni odezwał się stłumiony dźwięk telefonu. Załzawionym wzrokiem spojrzałam na wyświetlacz. Pan Szymon… Dzwonił do mnie mężczyzna, na punkcie którego oszalałam i już po kilku minutach rozmowy straciłam dla niego głowę, marząc o nim każdego wieczoru przed pójściem spać. Być może odebrał już auto z naprawy i chciał umówić się ze mną na tą słodką herbatę, którą przegrałam w zakładzie, a ja najzwyczajniej w świecie nie odebrałam. Siedziałam zapłakana na podłodze, w jednej dłoni ściskając wyblakłą fotografię, w drugiej telefon, a jedyne na co było mnie stać to przyglądanie się jak imię pana Szymona wesoło podryguje na ekranie w rytm skocznej melodii.

Dziwne?

Bardzo dziwne i właściwie do tej pory nie pojmuję jak to możliwe, że nie odebrałam. Cóż widocznie tak miało być. Nie ma co się nad tym rozwodzić.

Kiedy telefon zamilkł, a ekran z powrotem zrobił się czarny wróciłam wzrokiem do listu, czytając na głos nakreślone słowa z uwagą grafologa przyglądając się pochyłym i aż nadto niekształtnym literom.

– Piętnasty lipca tysiąc dzie… – zaczęłam i niemal natychmiast poczułam nieprzyjemne skurcze w żołądku, a łomoczące serce o mały włos, nie pokiereszowało mi wszystkich żeber. – Przecież dziś jest piętnasty lipca – powiedziałam łamiącym się głosem, ocierając drżącą ręką gęste krople potu, które zrosiły moje czoło – Urodziny babci! – Krzyknęłam i zerwałam się z miejsca na równe nogi, odrzucając na podłogę drewnianą szkatułkę.

A potem wszystko działo się w przyspieszonym tempie!

Zbiegłam na dół po schodach. Kurczowo trzymając się poręczy zeskoczyłam z kilku ostatnich schodków i wpadłam do kuchni. Z szafki wyciągnęłam opróżnioną do połowy butelkę wina oraz nierozpieczętowaną paczkę mlecznych wafelków, które kupiłam na wypadek wizyty pana Szymona i zarzucając na ramiona wiszącą na krześle bluzę wybiegłam z domu zatrzaskując za sobą drzwi z głośnym hukiem.

Szczerze mówiąc zupełnie nie pamiętam drogi na cmentarz. Właściwie to nawet nie jestem pewna czy z kimkolwiek wymieniłam uprzejme „dzień dobry” albo czy w ogóle kogokolwiek mijałam, wiem jedynie, że nie przestawałam biec, kompletnie nie zwracając uwagi na wzbierający na sile deszcz oraz głębokie kałuże, które rosły z każdą chwilą zalewając dziurawy asfalt. Po prostu gnałam przed siebie, czując jak trampki na moich stopach robią się coraz cięższe od zawrotnej ilości wsiąkniętej w nie wody, a potargane kosmyki moich włosów kleją się do mokrej od deszczu i łez twarzy.

– Sto lat babciu – wydyszałam stając przed nagrobkiem z ciemnego granitu, patrząc tęsknym wzrokiem na wygrawerowaną datę urodzin babci. – Wszystkiego dobrego – jęknęłam, z trudem starając się zapanować nad łamiącym się głosem i rosnącym w gardle uciskiem, po czym wyjmując z torby butelkę wina oraz czekoladowe wafelki usiadłam na płycie pomnika.

– Co tu robisz? – Usłyszałam za sobą niski, nieco zachrypnięty głos i omal nie umarłam ze strachu. Byłam więcej niż pewna, że na cmentarzu z racji beznadziejnej pogody nie ma żywej duszy, oczywiście oprócz mnie, a tu taka niespodzianka. Chociaż słowo „niespodzianka” pasuje tu jak kwiatek do kożucha.

– Matko boska! – wzdrygnęłam się, czując jak po mojej skórze rozchodzą się ciarki, a każdy włos na moim ciele staje dęba. Oczyma wyobraźni widziałam za sobą półprzezroczystą zjawę z wbitym w okolice serca krwawym sztyletem i ogromną raną na głowie, lub chorego psychicznie zwyrodnialca, który lubuje się w mordowaniu młodych kobiet pośród nagrobków, zniczy i wieńców pogrzebowych.

– Spokojnie, to tylko ja – nagle głos dobiegający zza moich pleców wydał  mi się dziwnie znajomy. Zacisnęłam trzęsącą się dłoń na szyjce butelki z winem i niespiesznie odwróciłam się do tyłu.

No jasne! Pan Cham we własnej osobie!

– Jakoś wcale mnie to nie pociesza – syknęłam czując jak cały strach, którym byłam ogarnięta, ustąpił miejsca złości i przyznam, że w tamtym momencie naprawdę wolałam zobaczyć za sobą jakiegoś przerażającego do szpiku kości upiora czy psychopatę. To nic takiego w porównaniu ze spotkaniem z tym jakże aroganckim i przekonanym o swojej wyższości chłopakiem o czym już dwukrotnie miałam okazję się przekonać. Jednak tym razem…

No dobra, po kolei, nie będę wyprzedzać faktów!

– Pytałem co tu robisz? – stanął przede mną, taksując mnie ciekawskim spojrzeniem. Wyglądał naprawdę dziwnie. Wiem, może troszkę nadużywam tego słowa, ale sądzę, że za chwilkę przyznacie mi rację. Mimo chłodnego i rzęsistego deszczu, miał na sobie koszulkę z krótkim rękawem, która przemoczona do suchej nitki przywarła do jego ciała, podkreślając muskularną sylwetkę, spodnie w moro oraz czarne, skórzane buty, sięgające za kostkę, i gdyby nie fakt, że były niechlujnie zawiązane potarganymi i w niektórych miejscach przetartymi sznurówkami a do tego całe oblepione błotem, można by było pomyśleć, że urwał się z wojskowej musztry.

– Siedzę, nie widzisz? – bąknęłam i pociągnęłam długi łyk wina, czując jak przyjemne ciepło alkoholu rozchodzi się po moim ciele, a tkwiąca w gardle, niemalże dusząca gula powoli zanika.

– To widzę, ślepy nie jestem, ale nie rozumiem dlaczego.

– Wcale nie musisz rozumieć!

– A ty wcale nie musisz być taka opryskliwa! – Skrzyżował ręce na piersi, wyprostował się jak struna, wypinając do przodu klatkę piersiową, a jego twarz przybrała doskonale mi znaną minę pod tytułem „nie radzę ci ze mną zadzierać”. Jestem pewna, że gdyby nie buzująca we mnie złość i rozżalenie z powodu straty babci oraz wypity alkohol, który niewątpliwie dodawał mi otuchy pewnie bym się przestraszyła i próbując załagodzić sytuację, odpowiedziałabym uprzejmie na każde zadane przez niego pytanie, a potem uciekłabym do domu i zamknęła się w nim na cztery spusty. Tak na wszelki wypadek! Jednak tym razem każde jego słowo, spojrzenie, a nawet najdrobniejszy ruch, wszystko to doprowadzało mnie do szału i działało jak woda na młyn. Nakręcało i pobudzało!

– Ja opryskliwa? I kto to mówi? Mam ci przypomnieć nasze dwa ostatnie spotkania? Proszę bardzo! Najpierw mało nie zginęłam pod kołami twojego motoru, a potem…

– Jeśli mogę wtrącić, zapomniałaś dodać „z własnej głupoty” – wszedł mi w słowo, prychając pod nosem ironicznym śmiechem. Miałam ochotę na niego skoczyć, przywalić mu między oczy butelką, na tyle mocno, by nigdy więcej nie przyszło mu do głowy traktować mnie, i nie tylko mnie, w taki pogardliwy i poniżający sposób. I pewnie bym to zrobiła, gdyby nie strach przed jego reakcją. Nie znam go zbyt dobrze, właściwie to wcale go nie znam, ale wiem, że nie ma żadnych hamulców i stać go naprawdę na wszystko.

– A ty po co tu przylazłeś? Jeśli chciałeś mnie kolejny raz doprowadzić do białej gorączki, to brawo, znów ci się to udało, a teraz możesz już sobie iść i zostawić mnie w spokoju! – Słowa wypadały z moich ust z prędkością karabinu maszynowego, a głos łamał mi się coraz bardziej nie tyle przez gniew co przez wzbierający we mnie, coraz trudniejszy do opanowania płacz.

– Ej, ej, ej, spokojnie. Naprawdę nie chciałem cię wkurzyć – wyciągnął przed siebie ręce w obronnym geście i powoli, przesuwając się dosłownie o milimetry zaczął się do mnie zbliżać, co najmniej jakby brał udział w jakiś zawodach a za zadanie miał opanować rozjuszonego, wierzgającego konia.

– To trochę ci nie wyszło – drżącą dłonią otarłam policzek, mokry od grubych kropel deszczu oraz mieszających się z nimi jeszcze grubszych łez.

– Przepraszam – kucnął przede mną, opierając kolano na rozmokniętej ziemi i uniósł moją głowę w górę zmuszając mnie, bym na niego spojrzała. – Naprawdę nie chciałem cię wkurzyć – szepnął, a wiszącą między nami nadzwyczaj dziwną i zupełnie niecodzienną atmosferę przerwał dźwięk dzwoniącego telefonu wydobywający się z kieszeni jego bojówek. – Naprawdę mam dość tej szarpaniny między nami – dodał z szerokim uśmiechem na ustach nie spuszczając ze mnie wzroku, ignorując przy tym przychodzące połączenie.

– Nie odbierzesz?

Klara Jońska mistrz idiotycznych i nonsensownych odpowiedzi melduje się w gotowości!

– To nic ważnego – wzruszył ramionami nawet nie sprawdzając, kto próbował się do niego dodzwonić. – To co, powiesz mi czemu siedzisz w taką pogodę na grobie… – przeniósł wzrok na płytę z wygrawerowanym imieniem babci – pani Róży, popijasz wino i opychasz się ciastkami?

– Świętuję urodziny.

– Przyznam, że dziwny sposób na obchodzenie urodzin – uniósł w górę brew widocznie zaskoczony moją odpowiedzią, po czym wyciągnął w moją stronę dłoń, a kiedy mu ją podałam, uścisnął ją delikatnie i potrząsnął kilka razy – W takim razie życzę ci wszystkiego najlepszego, dużo zdrowia, szczęścia, spełnienia marzeń, samych sukcesów i…

– Dziękuję, ale to nie ja jestem solenizantką – wybuchnęłam śmiechem widząc jego zdezorientowaną minę. Dziwne a jednocześnie zabawne z jaką łatwością przychodziło mi dziś balansowanie między różnymi, zupełnie skrajnymi emocjami. Z początku gniew i chęć zdzielenia go boleśnie butelką po winie, potem rozpacz i usilne powstrzymywanie płaczu, następnie zaskoczenie i zupełna dezorientacja kiedy klęknął przede mną i szczerze mnie przeprosił, a teraz śmiech i przyjemna atmosfera, a to wszystko w ciągu zaledwie pięciu minut.

Dziwne? Dziwne, ale jeszcze dziwniejsze jest to, że od momentu kiedy mnie przeprosił aż do chwili kiedy odprowadził mnie do domu nie pokłóciliśmy się ani razu. Kurczę, nie sądziłam, że kiedykolwiek coś takiego napiszę, ale muszę przyznać, że naprawdę było miło.

Troszkę wybiegłam do przodu z rozwojem akcji i już na wstępie zdradziłam wam co działo się potem, ale mam nadzieję, że mi to wybaczycie i będziecie czytać resztę historii z równym zapałem i zaciekawieniem. Oczywiście, jeśli takowe mieliście J

– W takim razie czyje urodziny świętujesz?

– Babci – znacząco kiwnęłam głową w stronę pomnika, po czym wetknęłam czekoladowego wafelka do dużej, okrągłej doniczki, w której rozwijały się liczne pąki żółtych i fioletowych bratków, a na rosnącą dookoła grobu trawę wylałam kilka kropel wina. Całe szczęście, że byliśmy sami na cmentarzu, w przeciwnym razie, jestem więcej niż pewna, że jakaś życzliwa osoba zawiadomiłaby odpowiednie osoby o moim niepoczytalnym zachowaniu i w przeciągu kilku chwil zostałabym wyprowadzona stamtąd w kaftanie bezpieczeństwa i zamknięta w pokoju bez klamek, uznana za chorą psychicznie i niebezpieczną dla otoczenia.

– Myślisz, że twoja babcia miałaby coś przeciwko, gdybym dołączył do grona imprezowiczów?

– Myślę, że nie, pod warunkiem, że powstrzymasz się od zgryźliwości i jadowitych uwag.  

– No przecież powiedziałem, że źle zaczęliśmy i nie tak powinna wyglądać nasza znajomość – usiadł obok mnie i podpierając się z tyłu rękami, wyciągnął przed siebie nogi krzyżując je w kostkach, jakby właśnie siedział na wygodnym, miękkim łóżku, a nie zimnym i mokrym nagrobku.

– Tak? Dziwne, bo nic takiego nie słyszałam.

– No, nie dosłownie, ale taki był sens – ciszę ponownie przerwał dźwięk przychodzącego połączenia, sięgnął do kieszeni, jednak zamiast telefonu wyciągnął paczkę papierosów – Chcesz?

– Nie palę – powiedziałam nie do końca zgodnie z prawdą. Fakt, czasami w kryzysowych sytuacjach zdarza mi się puścić dymka, ale muszę być wtedy naprawdę wytrącona z równowagi. Dziwne, że odkąd przyjechałam do Stodolnej, ani razu nawet nie przyszło mi do głowy, żeby zapalić, mimo że spotkało mnie sporo trudnych sytuacji. – Nie odbierzesz? Może to coś ważnego? – zapytałam przekrzykując głośny dźwięk przychodzącego połączenia.

– Nie sądzę – zaciągnął się dymem, po czym wyciągnął dłoń po butelkę wina, którą ściskałam w ręce i pociągnął długi łyk. – Pani zdrowie – uprzejmie kiwnął głową w stronę granitowej płyty, z której przyglądała się nam uwieczniona na czarno-białej fotografii uśmiechnięta twarz babcia Róża.

– Znałeś ją?

– Wiesz, małe wioski mają to do siebie, że naprawdę ciężko jest kogoś nie znać. Co prawda nigdy nie rozmawialiśmy, ale czasami widywałem twoją babcię w sklepie albo przed domem kiedy kosiła trawę czy plewiła grządki w ogródku. I to tyle.

– Szkoda, miałam nadzieję, że się czegoś od ciebie dowiem.

– Nie utrzymywałyście kontaktu?

– Utrzymywałyśmy dokąd żył tata. Ostatni raz widziałam ją jakieś dwanaście lat temu, spędzałam tu wakacje, potem tata zginął w wypadku na budowie, mamie kompletnie odwaliło, a babcia przestała się odzywać.

– Nie byłaś ciekawa co się z nią dzieje? Nie próbowałaś się dowiedzieć?

– Miałam wtedy siedem lat, co takie małe dziecko może wiedzieć o życiu? Nic. Jest ślepo zapatrzone w mamusię i z naiwnością wierzy w każde jej słowo.

– Myślisz, że to przez nią urwał się wam kontakt? – jego zaangażowanie w rozmowę i chęć wysłuchania tego co mam do powiedzenia naprawdę mnie zadziwiły. Po naszych dwóch spotkaniach, które delikatnie mówiąc nie należały do przyjemnych, sądziłam, że nie stać go na jakiekolwiek przejawy człowieczeństwa. Dobrze wiedzieć, że się myliłam.

– Nie mam pewności, ale chyba tak. Żyłam w kompletnej niewiedzy, aż do czasu kiedy kilkanaście dni temu dostałam list od babci, w którym napisała, że skoro go czytam to jej już nie ma na wśród żywych, i że przekazuje mi w spadku swój dom, zapewniając że nigdy mnie nie przestała kochać i ubolewa nad tym, że nasze drogi się rozeszły. Mało zawału nie dostałam. W jednej chwili siedziałam w swoim małym pokoju, którego nie znosiłam, jak co dzień kłócąc się z matką, a już po chwili stałam na dworcu czekając na pociąg.

– Przykro mi – położył swoją dłoń na mojej i zamknął ją w mocnym uścisku dodając mi tym większej otuchy niż wszystkie słowa – Przepraszam, nie jestem zbyt dobry w pocieszaniu ludzi – ułożył usta w wąską linię i wzruszył ramionami z rezygnacją.

– W porządku – uśmiechnęłam się przez łzy, wzięłam z jego rąk prawie już pustą butelkę wina i wypiłam ostatni łyk. – To dlatego staram się dowiedzieć o babci czegokolwiek.

– Jeśli szukasz informacji powinnaś pójść do sklepu i zapytać panią Lodzię. Ona jest jak Google wie wszystko o wszystkich. Fakt faktem często wiele rzeczy wyolbrzymia, wiele przeinacza ale w końcu w każdym kłamstwie jest ziarnko prawdy.

– O nie, nie. Byłam dwa dni temu w sklepie i widziałam panią Lodzię w akcji. I uwierz mi, że jeśli będzie trzeba będę pukać od drzwi do drzwi i pytać każdego mieszkańca Stodolnej o babcię i dopiero wtedy, jeśli niczego się nie dowiem pójdę do tej przemiłej pani. 

– Taka ostateczność?

– Dokładnie tak. Z własnej, nieprzymuszonej woli, nie podpisałabym na siebie takiego cyrografu. A jeśli już o tym mowa, to wyobraź sobie, że ostatnim razem robiąc zakupy zupełnie niechcący usłyszałam jak pani Lodzia razem z panią Janinką debatowały na temat jakiegoś dziwnego zdarzenia na drodze, którego świadkiem był niejaki pan Lutek – wybuchnęłam głośnym śmiechem, przypominając sobie widok dwóch pań siedzących przy okrągłym stoliczku i popijających kawę z malutkich filiżanek. – Podobno, jakiś „diabeł wcielony” tak przynajmniej tego chłopaka nazwała pani Lodzia, co chwilę zajeżdżał drogę temu drugiemu, hamował gwałtownie, slalomem jechał i nie pozwalał się wyminąć, tak że ten drugi, co podobno dobrze i zgodnie z przepisami jechał mało w rowie nie wylądował i… 

– Może i jechał dobrze, ale najwidoczniej zapomniał nie ma prawa tu w ogóle być i ktoś musiał mu o tym przypomnieć – wszedł mi w słowo, czym kompletnie zbił mnie z pantałyku. Wydawało mi się, że ta historia i sposób w jaki obie panie ją przeżywały, rozśmieszy go równie mocno jak mnie, byłam więcej niż pewna, że będziemy trzymać się za brzuchy i płakać ze śmiechu, a tu wprost przeciwnie. Jego twarz stała się zacięta i wroga, a zbielałe knykcie świadczyły o sile z jaką zacisnął pięści. I wtedy to do mnie dotarło. Tym „diabłem wcielonym” był nie kto inny jak właśnie on!

– Przepraszam, nie wiedziałam, że… – głośno przełknęłam ślinę, szukając w głowie odpowiednich słów, którymi mogłabym go uspokoić i sprawnie wybrnąć z trudnego tematu. – Nie sądziłam, że mówią o tobie, tak mi głupio, nie chciałam cię zdenerwować. To dlatego twój motor jest w naprawie?

– Tak, ale to nic takiego, gorzej z jego wycackaną limuzyną – zaśmiał się pogardliwie, widocznie zadowolony z wyniku przepychanki na drodze.

– Mogę zapytać kim jest ten drugi chłopak?

– Sorry, ale nie chcę o tym mówić, dobra? Zostawmy już ten temat i zbierajmy się do domu. Wino wypite, ciastka zjedzone, przeziębienie gwarantowane – spojrzał wymownie na nasze włosy i ubrania, z których ciurkiem spływała woda – więc najwyższa pora kończyć imprezę.

– Dobry pomysł – podniosłam się z miejsca, czując nieprzyjemne mrowienie w zastałych nogach.

Przez całą drogę szliśmy w milczeniu, ja zupełnie nie wiedziałam co powiedzieć, by znów przez przypadek nie trafić w jakiś trudny temat, on sądząc po głębokich, miarowych oddechach starał się opanować i rozluźnić.

– Przepraszam – wycedził, kiedy zatrzymaliśmy się przed moim domem – Nie chciałem, żeby zrobiło się niezręcznie.

– Nie przepraszaj, po prostu nadepnęliśmy na temat-minę, trochę nas poturbowało, ale nie rozsadziło – roześmiałam się, próbując przeistoczyć wszystko w żart. Nie trudno się domyśleć, że wyszło nienaturalnie i z marnym skutkiem, ale przynajmniej próbowałam, a potem stało się coś naprawdę dziwnego, czego kompletnie się po sobie nie spodziewałam. – Chcesz wejść na herbatę i trochę się zagrzać? – Nie wiem jakim cudem zaproponowałam mu coś takiego.

– Przepraszam, ale powinienem już pójść, mam jeszcze coś do załatwienia – przeczesał palcami mokre włosy, błądząc wzrokiem gdzieś obok mnie.

– W takim razie dziękuję za towarzystwo i odprowadzenie do domu.

– Cała przyjemność po mojej stronie – wsunął ręce w kieszenie spodni i powolnym krokiem ruszył jak się domyślam w stronę swojego domu lub tej „sprawy” niecierpiącej zwłoki, która niestety a może i stety stanęła na drodze naszemu spotkaniu przy herbacie.

  Dopiero po tym jak weszłam do domu i zamknęłam za sobą drzwi na klucz poczułam niewysłowioną ulgę. Mogłam nareszcie zdjąć ciuchy przemoczone do ostatniej suchej nitki, napić się gorącej czekolady tonącej w zawrotnej ilości bitej śmietany i najzwyczajniej w świecie usiąść na kanapie i pomyśleć o tym wszystkim co się dziś wydarzyło.

         Już sama nie wiem co było dziwniejsze, znalezione na strychu zdjęcie, nieodebranie telefonu od pana Szymona, składanie nieżyjącej babci życzeń z okazji urodzin oraz siedzenie na jej pomniku, picie wina i wtykanie do doniczki czekoladowych wafelków czy może bądź co bądź należące do miłych spotkanie z…

         No nie, nie wierzę, nawet nie wiem jak on ma na imię.

         Brawo Klara! Gratuluję głupoty!