5. Jeśli wykluczy się niemożliwe, to, co pozostanie, choćby całkiem nieprawdopodobne, musi być prawdą!

         

         Dochodzi trzecia nad ranem, a ja, mimo że powinnam już dawno spać siedzę na ogromnym łóżku w sypialni większej niż całe moje BYŁE mieszkanie w Warszawie i z rumieńcami na twarzy oraz szerokim uśmiechem na ustach nie mogę się powstrzymać i piszę ten post. Powinnam być wykończona i ledwie żywa, w końcu cała ta dziewięciogodzinna podróż oraz setki przebytych kilometrów w zatłoczonym i śmierdzącym starością pociągu wyssało ze mnie sporo energii, ale jestem tak podekscytowana, że chyba przez najbliższe trzy noce nie będę mogła zmrużyć oka.

             To więcej niż pewne!

             Jak w ogóle można spać w takim momencie?

            Ciągle nie wierzę, że to się dzieje naprawdę i przyznam szczerze, trochę się boję, że za chwilę usłyszę znienawidzony dźwięk budzika, otworzę oczy i znów wszystko będzie po staremu: odrapana kamienica, wścibscy sąsiedzi, śledzący każdy krok, moja mała izolatka, potocznie zwana pokojem, gdzie jeśli stanąć by na środku i rozłożyć ramiona, można dotknąć koniuszkami palców przeciwległych ścian, a na domiar złego jeszcze matka, którą dla dobra ludzkości powinno się zamknąć w psychiatryku, albo wywieźć gdzieś daleko i zutylizować jak niebezpieczne ładunki wybuchowe. Gdyby miało się teraz okazać, że to faktycznie tylko sen, to uwierzcie, że byłby to najgorszy koszmar w moim życiu. Sny o tym, że ginę pod kołami rozpędzonego trabanta, lub postrzelona z łuku przez Legolasa, albo tak jak ostatnio, że jestem w ciąży a potem rodzę trojaczki to nic w porównaniu z powrotem do życia w Warszawie.

            Może nie patrzę zbyt obiektywnie i troszkę przesadzam, bo jestem tu dopiero od kilku godzin i pewnie jeszcze czeka mnie sporo rozczarowań, ale mam nadzieję, że nigdy nie pomyślę, że porzucenie wygodnego życia w mieście było błędem i po upływie kilku dni czy miesięcy ciągle będę zachwycona tym domem jak w tej chwili.

            Co wcale nie znaczy, że zamierzam w nim zamieszkać na stałe!

            O nie!

            Nie mylmy pojęć! Póki co jest w porządku i tak sobie myślę, że najlepszym rozwiązaniem będzie wystawienie tego domu na sprzedaż, ale nie od razu, tak za jakiś czas, żebym zdążyła się nim nacieszyć i zasmakować wiejskiego życia. A do momentu póki nie trafi się kupiec po prostu tu pomieszkam i zajmę się wszystkim.

            Pan Szymon obiecał mi pomóc.

            A jeśli już mowa o nim to muszę przyznać, że nigdy, a jeśli już to naprawdę dawno, tak dawno, że nie sięgam pamięcią w tak odległe czasy, żaden mężczyzna nie zrobił na mnie takiego dużego wrażenia, jak on w te kilka chwil.

            Jest starszy, dużo starszy ode mnie, na pierwszy rzut oka o jakieś dziesięć, góra piętnaście lat, ale z drugiej strony jest o wiele młodszy niż go sobie wyobrażałam. Wydawało mi się, że jako znajomy babci Róży będzie w jej wieku a może nawet ciut starszy, i nawet nie wiecie jak się zdziwiłam, kiedy z przystanku odebrał mnie trzydziestokilkuletni mężczyzna.

            Do tego tak kulturalny, elokwentny, zabawny i cholernie przystojny!

            Bełkot myślowy czas zacząć!

            Wybaczcie, jestem tak podekscytowana całą sytuacją, w której się znalazłam, że ciężko mi zapanować nad słowotokiem i chęcią napisania wszystkiego najlepiej od razu w jednym zdaniu.

            Jeśli mnie pamięć nie myli, obiecałam, że postaram się ogarnąć ten wszechobecny chaos w moich wypowiedziach, dlatego zapominamy o kilku, no dobra kilkudziesięciu wcześniejszych zdaniach i zaczynamy od początku.

            Blisko dziewięciogodzinna podróż, o dziwo, minęła mi dość szybko. Niestety bateria w moim laptopie rozładowała się zaraz po opublikowaniu poprzedniego wpisu, dlatego przez resztę czasu zajęłam się czytaniem książki, którą niewiele brakowało, a zostawiłabym na szafce przy łóżku w moim starym mieszkaniu w Warszawie. Kurczę, jak to czadersko brzmi! Moje stare, ciasne, obskurne mieszkanie i mój nowy, ogromny, przepiękny dom!

            Znów odbiegam od tematu, wiem, ale co poradzić, taki już mój urok.

            Jak już wspominałam, cała droga z Warszawy do Winnej minęła mi na czytaniu książki Larssona „Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet” i jeśli ktoś z was również miał z nią styczność, to na pewno dobrze zrozumie co znaczy wsiąknąć w tą historię i być zupełnie obojętnym na wszystko co dzieje się dookoła. Mnie właśnie coś takiego spotkało Chyba nie będę przesadzać, jeśli napiszę, że postać panny Salander uratowała mi życie, nie pozwalając umrzeć z nudów.

             Ani się nie obejrzałam, kiedy pociąg z głośnym piskiem zatrzymał się na dworcu w Winnej. Z trudem podniosłam się z siedzenia, czując w zastanych nogach nieprzyjemne mrowienie, złapałam za ważącą, mogę się założyć więcej ode mnie, walizkę i wygramoliłam się z wagonu.

               Po co, do jasnej Anielki, zabierałam ze sobą tyle szpargałów?

          Niby spakowałam same najpotrzebniejsze rzeczy, bo przecież „to się może przydać”, „to dobrze mieć”, „a tamto na pewno będzie mi potrzebne”, a jestem pewna, że większość z tych rzeczy wyląduje na dnie szafy i tyle z tego będzie.

             Zawsze tak jest!

            Zebrałam w sobie resztki sił i pociągnęłam moją przepastną walizę, która aż dziw, że nie pękła jeszcze w szwach, w stronę przystanku po drugiej stronie ulicy, skąd za czterdzieści minut miał odjechać autobus do Stodolnej.

            Nie wiem jak wy, ale ja nie znoszę przesiadek! A już na pewno nie na jakimś zadupiu, gdzie ciężko o działający automat z ciepłymi napojami i do tego kiedy muszę czekać tak długo.

            Wtedy byłam na siebie trochę zła, bo przecież nic by mi się nie stało, gdybym jeszcze tą jedną noc przespała się w Warszawie, spakowała na spokojnie, przemyślała wszystko i wyjechała jutro z samego rana, ale nie, ja jako typowy raptus i choleryk, pchnięta impulsem po kłótni z matką, nie marnując czasu, zamówiłam taksówkę i pognałam na dworzec.

            A jeśli już mowa o tej kobiecie to wyobraźcie sobie, że dochodzi czwarta nad ranem, wiec nie ma mnie w domu od blisko dwunastu godzin, a ona nawet do mnie nie zadzwoniła, ba nawet głupiego smsa nie napisała.

Są dwie opcje, albo jeszcze nie zauważyła, że mnie nie ma, mimo iż zostawiłam jej wiadomość na stole, albo właśnie razem z Szanownym Panem Markiem upija się do nieprzytomności, ciesząc się z wolnej chaty.

            Kota nie ma, myszy harcują! A jakżeby inaczej!

Przyznam szczerze, że czasami mam wrażenie, że to ja w tej naszej dwuosobowej rodzinie pełnię rolę ułożonej i odpowiedzialnej matki, a ona podstrzelonej nastolatki, która zabawia się z coraz to nowym facetem, przyklejając do siebie łatkę puszczalskiej zdziry!

            Przepraszam! Po prostu trochę mi przykro, że nie mogę mieć normalnej rodziny, ale nie mam zamiaru się teraz nad tym rozwodzić.  

            Jest tyle ciekawszych rzeczy i sytuacji, które muszę wam jak najszybciej opowiedzieć, bo czuję, że pęknę, jeśli zaraz tego nie zrobię.

         Chyba się nie obrazicie jeśli pominę nudne czekanie na przystanku i jeszcze nudniejszą dwugodzinną podróż do Stodolnej i przejdę od razu do spotkania z panem Szymonem?

         Nie? To super!

         Wspomnę tylko, że kiedy udało mi się wepchnąć walizkę do bagażnika i zająć miejsce z daleka od innych pasażerów, których było naprawdę sporo, co przyznam, mocno mnie zdziwiło, no bo kto, oczywiście poza mną, decyduje się na podróż o tej porze i to w dodatku do zabitej dechami wsi, gdzie na noc zwija się asfalt i ... och znów mnie poniosło, a chciałam tylko napisać, że usłyszałam cichy dźwięk smsa, dobiegającego z mojej torebki. Spodziewałam się raczej wiadomości o kolejnym wygranym samochodzie w jakiejś badziewnej loterii, albo zainteresowaniu ze strony matki, a tu drugi tego dnia sms od uroczego barmana z CocoCoktajl. Uśmiechnęłam się pod nosem i otworzyłam ikonę migającej koperty.

         „Za chwilę kończę zmianę, miałem nadzieję, że jednak skorzystasz z zaproszenia i wpadniesz na coś mocniejszego, szkoda :(”

         Ciężko byłoby mi się z nim spotkać, biorąc pod uwagę fakt, że dzieli nas jakieś pięćset kilometrów i z myślą, że nic mu się nie stanie jeśli troszkę poczeka na odpowiedź, zablokowałam klawiaturę i wrzuciłam telefon z powrotem do torebki.

         Może i jędza za mnie, nie przeczę, ale jeśli faktycznie tak bardzo mu zależy na spotkaniu ze mną to i trzeciego smsa napisze, co nie?  

Nie ma się co spieszyć, tym bardziej teraz, kiedy zaczynam nowe życie z dala od Warszawy i wszystkiego co z nią związane, dosłownie!

         Podróż ciągnęła się w nieskończoność, a widoki za oknem stawały się coraz bardziej znajome, dlatego podeszłam do kierowcy i upewniając się, że za niecałe piętnaście minut powinniśmy być na miejscu, wróciłam na miejsce i wybrałam numer do pana Szymona. Odebrał po pierwszym sygnale, jakby tylko czekał, aż zadzwonię, wpatrując się błagalnym wzrokiem w leżący przed nim telefon i sprawdzając co chwilę, czy aby przypadkiem nie stracił zasięgu. 

         – Tak, pani Klaro?

         W tamtym momencie zdałam sobie sprawę, że oprócz żelków, Nutelli i truskawkowych lodów mam również słabość do barwy jego głosu. Mogłabym go słuchać, i słuchać, i słuchać... w nieskończoność.

         – Dobry wieczór, panie Szymonie. Mam nadzieję, że nie obudziłam.

         – Ależ skąd! – Zaśmiał się do słuchawki, a mnie niemal natychmiast przeszedł przyjemny dreszcz – Przed chwilą podjechałem na przystanek i czekam na panią.

         – Naprawdę? A ja dzwonię właśnie w tej sprawie, kierowca mówi, że za kwadrans...

         – Tak, pani Klaro, wiem – przerwał mi, nie pozwalając dokończyć zdania – Bałem się, że nie dotrzyma pani obietnicy i nie zadzwoni do mnie, dlatego sprawdziłem w internecie planową godzinę przyjazdu autobusu i...

         – Ja zawsze dotrzymuję obietnic – tym razem to ja weszłam mu w słowo, siląc się na surowy ton, co przyznam szczerze było trudne do osiągnięcia, bo nie potrafiłam powstrzymać się od śmiechu i jak się można było spodziewać wyszło z tego jakieś żałosne zawodzenie.

         – Teraz już wiem – roześmiał się głośno – W takim razie do zobaczenia za chwilę.

         – Do zobaczenia za chwilę! – Niemalże zaświergotałam z radości, czym zwróciłam na siebie ciekawskie spojrzenia pozostałych pasażerów, którzy jak na komendę odwrócili głowy w moją stronę, przyglądając mi się z uwagą.

         Po obiecanych piętnastu minutach autobus zatrzymał się przed niewielkim, murowanym przystankiem z blaszanym daszkiem, do którego przymocowana była zardzewiała tabliczka z napisem Stodolna, a ja bliska zawału, czując jak serce mało nie rozsadziło mi klatki piersiowej, dosłownie wyskoczyłam z autobusu, przepychając się przez tłum pozostałych pasażerów, którzy jak na złość niemiłosiernie się guzdrali. Nie pamiętam zbyt dobrze czy to ja otworzyłam schowek na bagaże, czy zrobił to ktoś inny przede mną, wszystko działo się tak szybko, że nie nadążałam z rejestrowaniem faktów. W każdym razie, ciągnąc za sobą walizkę, która podskakiwała na wyboistej i dziurawej drodze skierowałam się w stronę już idącego w moim kierunku pana Szymona.  

         I o mały włos nie zemdlałam z wrażenia!

         Taki głos w takim ciele to czysta rozpusta!

David Beckham, który do tej pory był numerem jeden na mojej liście przystojniaków został niepostrzeżenie zdetronizowany, co przyznam bardzo mnie ucieszyło. No nie oszukujmy się, poznanie słynnego piłkarza graniczy z cudem, a pan Szymon jest na wyciągnięcie ręki. Mimo że już na pierwszy rzut oka widać, że jest sporo starszy ode mnie, a ja raczej nie gustuję w panach w podeszłym wieku, to nim bym nie pogardziła. Oj nie!

         Wyglądał wspaniale, jakby żywcem wyjęty z żurnala męskiej mody. Miał na sobie idealnie skrojone, eleganckie spodnie w grafitowym kolorze oraz śnieżnobiałą koszulę z krótkim rękawem, która idealnie podkreślała jego umięśnione ciało. Na nadgarstku błyszczał pokaźnych rozmiarów, srebrny zegarek, zapewne warty więcej niż jestem w stanie sobie wyobrazić.

         Poruszał się bardzo lekko i swobodnie, kiedy szedł w moją stronę, co przyznam, mocno mnie zdziwiło, bo zawsze wydawało mi się, że mężczyźni jego postury, to znaczy niezwykle wysocy i dobrze zbudowani mają kanciaste i ociężałe ruchy. Kolejna niespodzianka!

         No i te oczy! O matko i córko! Mało nie zwariowałam, kiedy mu się przyjrzałam. Zresztą co ja mówię, nie trzeba było się zbyt mocno wpatrywać, żeby je dostrzec, taki kolor to niezwykły unikat, przecież nie codziennie spotyka się osoby z soczyście szmaragdowymi tęczówkami, prawda?

         Dobrze, przejdźmy dalej, bo za chwilę napiszę opasłe tomisko, wielbiąc jego urodę a na konkrety zabraknie czasu!

         Psssst! Tym paniom, które właśnie westchnęły z niezadowolenia, obiecuję, że już niebawem wrócimy do przerwanego wątku :)

         – Witam w Stodolnej, pani Klaro – uśmiechnął się szeroko i uścisnął mi dłoń, potrząsając nią lekko w powietrzu – Zapraszam – wskazał ręką na stojące niedaleko, wyglądające na kosmicznie drogie auto, którego nawoskowana karoseria lśniła w bladym świetle latarni ulicznej. Nie znam się zbyt dobrze na markach samochodów, ale sądząc po czterech złączonych ze sobą kółeczkach było to Audi. O model nie pytajcie, to zagadka na miarę legend o Atlantydzie. Dodam jedynie, że było białe i naprawdę bardzo ładne.

         – Dziękuję – jęknęłam, kiedy uwolnił mnie od tej przeklętej walizki.

         – Co pani tu ma? Kamienie? – Zapytał, podnosząc ją w górę i chowając do bagażnika, po czym delikatnie zamknął klapę i otworzył przede mną drzwi od strony pasażera.  

         – To rzeczy pierwszej potrzeby – uśmiechnęłam się i wsiadłam do środka.

         Serce ciągle waliło mi jak oszalałe, choć przyznam, że powoli zaczęłam się rozluźniać, a skrępowanie, wywołane obecnością obcego mężczyzny w dodatku tak przystojnego troszkę zelżało, a nawet śmiałabym powiedzieć, że ustąpiło miejsca swobodzie i lekkości, a wszystko dzięki temu, że pan Szymon okazał się być najbardziej otwartym i zabawnym facetem jakiego miałam okazję poznać w swoim krótkim życiu.

         – Pierwszej potrzeby? Ojej – pokręcił głową, udając zdziwionego, zaskoczonego i przestraszonego za razem, jakby co najmniej nad jego głową przeleciało Ufo, po czym spojrzał we wsteczne lusterko i zaśmiał się głośno.   – Czy to znaczy, że te mniej ważne rzeczy jadą w tej ciężarówce za nami?

         – Co? – Raptownie obróciłam się do tyłu i widząc jadącego za nami ogromnego tira, którego mocne światła raziły bardziej niż błysk pioruna,  dołączyłam do zanoszącego się ze śmiechu pana Szymona.

         Swoją drogą, cóż za zbieg okoliczności, prawda?       

         – Tak, na pace ma te mniej ważne rzeczy – wychrypiałam.

         – Skoro już udało się nam rozładować atmosferę i jak to mówią rzucić przysłowiowe koty za płoty, to proszę powiedzieć, jak minęła podróż, wszystko w porządku?

         – Szczerze mówiąc to zleciała szybko, nawet bardzo szybko i o dziwo obyło się bez nieprzyjemnych sytuacji.

         – Dlaczego o dziwo? – rzucił krótkie spojrzenie w moją stronę i ponownie wrócił do malującej się przed nami drogi.

         – A, długo by opowiadać – machnęłam ręką –  po prostu mam wrażenie, że od jakiegoś czasu mój magnes na nieszczęścia działa wyjątkowo intensywnie. Byłam więcej niż pewna, że ta moja przypadłość w połączeniu z polskimi środkami transportu wywoła coś groźniejszego w skutkach niż Puszka Pandory, ale dzięki Bogu obeszło się bez ofiar.

         – Na pewno nie jest aż tak źle, jak pani mówi. – Włączył lewy kierunkowskaz i z trudem ominął idącego niemalże środkiem ulicy starszego mężczyznę, który ledwo trzymał się na nogach. – Poza tym teraz zaczyna pani nowy rozdział w swoim życiu, więc trzeba porzucić wszystkie zmartwienia i żyć beztrosko, może nie aż tak jak pan Mieciu, ale podobnie. – Zamyślił się na dłuższą chwilę, a uśmiech, który do tej pory nie znikał z jego twarzy nagle zgasł, sprawiając, że zabawny pan Szymon stał się poważnym mężczyznom, zupełnie nie podobnym do tego, którego poznałam kilka chwil wcześniej – Pani babcia bardzo by tego chciała. – dodał, starając się ukryć wzruszenie, malujące się na jego twarzy.

         –  Czy to pan wysłał ten list? – Ja również spoważniałam, zagryzłam wargę i z całej siły zacisnęłam pięści. Jeszcze do niedawna chciałam wiedzieć wszystko o babci, o tym przez co przeszła, o jej chorobie i życiu po śmierci syna, o liście, o domu, o wszystkim co z nią związane, a wtedy tak bardzo bałam się usłyszeć prawdę.

         – Tak, to była jedna z ostatnich próśb pani Róży.

         – Czy ona... – przełknęłam ślinę, nie mogąc wydusić z siebie słowa, które kuło niczym kolczasty drut  – ...dawno umarła?

         – Pół roku po tym jak zamieszkała w domu starców, dokładnie siedemnastego lipca w dwutysięcznym dwunastym roku.

         – Co? Minęły trzy lata od jej śmierci, a ja się dopiero teraz o tym dowiaduję? Dlaczego nie wysłał pan tego cholernego listu wcześniej?

         Nawet nie wiecie jaka byłam wtedy na niego wściekła, miałam ochotę udusić go gołymi rękami, wydrapać mu oczy, wyskoczyć z auta i poprzebijać mu wszystkie opony, a potem kluczem od domu porysować mieniącą się karoserię,  po prostu zrobić cokolwiek, żeby dać upust buzującej we mnie złości.       Ale nie zrobiłam zupełnie nic, poza wpatrywaniem się w niego tępym wzrokiem, czekając aż powie coś co mogłoby go usprawiedliwić.

         – Pani Klaro, proszę mi wierzyć, chciałem wysłać ten list od razu po jej śmierci, ale nie mogłem. Po prostu nie mogłem. Obiecałem, że otrzyma go pani dopiero po tym, jak odbierze pani wyniki matur. Taka była ostatnia wola Róży, jeszcze na chwilę przed śmiercią kazała mi przysiąc, że zrobię tak jak mi powiedziała. Sądziła, że jeśli dowiedziałaby się pani wcześniej, rzuciłaby pani wszystko i po prostu tu przyjechała. Wiele razy tłumaczyłem jej, że to nie w porządku zatajać przed rodziną chorobę, a potem śmierć, ale była uparta i w ogóle nie chciała mnie słuchać. –  pokiwał głową i prychnął pod nosem – Miała charakterek.

         Zamurowało mnie po jego słowach, a złość w jednej chwili ustąpiła miejsca  rozżaleniu, bo czy można dyskutować z ostatnią wolą konającego? Nawet wtedy kiedy wie się, że nie ma racji? Pomyślałam, że gdybym była na jego miejscu postąpiłabym tak samo i tak jak on miałabym teraz ogromne wyrzuty sumienia. Faktycznie, babcia miała charakterek.

         – Przepraszam, że na pana naskoczyłam, strasznie mi głupio.

         – Nic się nie stało, to zrozumiałe, tylko człowiek kompletnie pozbawiony  serca i jakichkolwiek uczuć, by się nie uniósł.

         – Cieszę się, że tak pan to odebrał, naprawdę przepraszam.

         – A ja naprawdę się nie gniewam, proszę sobie nie zaprzątać tym głowy.

         – W tym momencie to moja głowa mało nie eksploduje od nadmiaru buzujących w niej pytań – podparłam się na łokciu, przyglądając znajomym krajobrazom, malującym się za szybą.

         To zabawne, że mimo upływu dwunastu lat, czyli od czasu, kiedy byłam tu po raz ostatni wszystko zostało po staremu i zupełnie nic się nie zmieniło, jakby czas zatrzymał się w miejscu.

         – Domyślam się, że ma pani sporo pytań i oczywiście, jak już mówiłem, odpowiem na wszystkie z przyjemnością.

         – Czy to znaczy, że da się pan zaprosić na herbatę? Co prawda nie jestem pewna czy ją mam, ale jakoś sobie poradzimy – wzruszyłam ramionami i roześmiałam się pogodnie. 

         – Z miłą chęcią, ale musimy przełożyć to na jutro. Obowiązki wzywają. – westchnął, krzywiąc się z niezadowolenia i skręcił w prawo, mijając sklep spożywczy, w którym babcia kupowała mi lody i landrynki. – Z samego rana muszę być w kancelarii, mam spotkanie z dość trudnym klientem, dlatego proszę wybaczyć, ale dziś niestety odmówię. Mam nadzieję, że się pani nie gniewa.

         – Nie, oczywiście, że nie. Faktycznie zrobiło się późno, poza tym i tak już mam wyrzuty sumienia, że zawracam panu głowę i...

         – Proszę, niech pani nie zaczyna tego tematu od początku – przewrócił teatralnie oczami i westchnął głośno udając bezradność.

         A może wcale nie udawał?

         W każdym razie porzuciłam ten temat, tak jak prosił a całą swoją uwagę skupiłam na wyłaniającym się zza zakrętu drewnianym domku, który stał na końcu wąskiej dróżki z dala od reszty sąsiadów, jedynie w otoczeniu wysokich świerków i sosen.

         Z zewnątrz wyglądał identycznie jak go zapamiętałam. Nie zmieniło się kompletnie nic, no może poza tym, że drzewa trochę urosły, ale natury nie zatrzymasz, ja też sporo urosłam, od kiedy byłam tu ostatnim razem.

         – Poznaje pani? – Pan Szymon zatrzymał się przed furtką i zgasił silnik.

         – Tak – jęknęłam, nie odrywając wzroku od domku wykonanego z ciemnego drewna, z kamienną podmurówką, strzelistym dachem oraz dużą werandą przylegającą do głównej ściany, o pięknie rzeźbionej balustradzie.

         I ten płot, który zawsze tak bardzo mi się podobał. Nawet jadąc pociągiem zastanawiałam się czy nadal tam jest i wiecie jak się ucieszyłam, kiedy zobaczyłam, że i to się nie zmieniło mimo upływu tylu lat!

         Dwie długie belki przybite do słupka, kolejne dwie belki i słupek, i kolejne dwie belki i słupek, jak na pastwisku. Ogrodzenie, którego tak na dobrą sprawę mogłoby nie być w ogóle i tak wszystko byłoby się w stanie przez nie prześlizgnąć, nawet pijany pan Mietek.

         – Wszystko w porządku, pani Klaro? – W głosie mężczyzny dało się wyczuć troskę i współczucie.

         – W jak najlepszym – odwróciłam na niego szklany wzrok i uśmiechnęłam się szeroko, starając się z całych sił zapanować nad łzami cisnącymi mi się do oczu.

         – Chodźmy w takim razie – klasnął w dłonie i zgasił silnik. – Ach, zapomniałbym – sięgnął po torbę leżącą na tylnym siedzeniu i podał mi ją, uśmiechając się pogodnie. – Proszę, to dla pani. Pomyślałem, że po podróży na pewno będzie pani głodna, kupiłem trochę owoców i drożdżówek, nie wiedziałem co pani lubi.

         Boże, Boże, Boże! Przystojny, kulturalny, zabawny i jeszcze na dodatek troskliwy! To chyba rekompensata za tych wszystkich debili, z którymi miałam do czynienia w Warszawie! Mieć taki wspaniały komitet powitalny to niczym główna wygrana na loterii.

         – Dziękuję – uśmiechnęłam się najszerzej jak potrafiłam, starając się pohamować nieodpartą pokusę rzucenia mu się na szyję i zacałowania go na śmierć.

         W policzek oczywiście!

         – Uwielbiam drożdżówki – krzyknęłam i niczym rażona piorunem wyskoczyłam z auta, zatrzaskując za sobą drzwi z głośnym hukiem. Nie zwracając uwagi na pana Szymona, który siłował się z wyjęciem mojej walizki z bagażnika, pobiegłam w stronę wejściowych drzwi, szukając w torebce małego kluczyka.

         – Szkoda, że nie mamy wstęgi do przecięcia, było bardziej uroczyście – wysapał, stawiając na werandzie moje „rzeczy pierwszej potrzeby”.

         – Tak jest idealnie – zaświergotałam przekręcając kluczyk w zamku, po czym pchnęłam drzwi i weszłam powoli do środka, przyglądając się z uwagą każdemu szczegółowi. Przez dłuższą chwilę nic nie mówiłam, nic kompletnie,  nie jestem nawet pewna czy oddychałam w tym momencie, byłam taka szczęśliwa i taka podekscytowana, że nawet trudno mi to opisać słowami. Pan Szymon wszedł za mną do środka, postawił moją walizę w salonie, po czym zapalił lampki nad kominkiem i otworzył na oścież okna.

         – Pani Klaro? – jego głos wyrwał mnie z przestrzeni, zawieszonej gdzieś między rzeczywistością a fikcją, w której niespodziewanie się znalazłam.

         – Przepraszam, ciągle jestem w szoku – głośno wypuściłam powietrze i wierzchem dłoni przetarłam zroszone kroplami potu czoło – Coś pan mówił?

         – Tak – uśmiechnął się serdecznie – Mówiłem, że już pójdę i wpadnę jutro około siedemnastej, pasuje pani?

         – Oczywiście, nie mam żadnych planów na popołudnie – odpowiedziałam, nie przestając chodzić po domu i przyglądać się wszystkiemu co spotkałam na swojej drodze. 

         – To dobrze, poza tym musimy jeszcze załatwić kilka formalności, nie dużo, góra trzy podpisy, no może pięć i dom w świetle prawa będzie należał do pani.

         – Dobrze – przytaknęłam, przyglądając się stojącym na komodzie w salonie ramkom ze zdjęciami, na których w większej mierze byłam ja, jako mała dziewczyna z włosami związanymi w dwa kucyki i z piegowatą buźką. – A potem, ostrzegam, będzie pan przesłuchany w sprawie mojej babci – zagroziłam mu w powietrzu palcem i wybuchnęłam śmiechem, widząc zaskoczenie malujące się na jego twarzy.

         – Ojej – odchrząknął – Mam tylko nadzieję, że w tych „rzeczach pierwszej potrzeby” nie ma pani kajdanek – zaczerwienił się, zdając sobie sprawę, że to co powiedział było lekko mówiąc dwuznaczne – to znaczy, żeby mnie skuć – dodał, pogrążając się jeszcze bardziej, a ja widząc jego skwaszoną minę, jakby właśnie wypił szklankę soku z cytryny, zakryłam dłonią usta z trudem dusząc śmiech – to znaczy w sprawie przesłuchania.

         – Spokojnie, kajdanki podobnie jak broń i ostra amunicja jadą w tej ciężarówce.

         – W takim razie, na mnie już czas, widzimy się jutro – uścisnął mi dłoń, po czym skierował się do wyjścia.

         – Tak, o siedemnastej – oparłam się o futrynę i głośno odetchnęłam świeżym, górskim powietrzem.

         – Życzę dobrej nocy – pomachał mi na pożegnanie zamykając za sobą furtkę.

         – Panie Szymonie – krzyknęłam za nim i podbiegłam do płotu – Jeszcze raz dziękuję za wszystko, gdyby nie pan pewnie jeszcze maszerowałabym do domu, ciągnąc za sobą walizkę, no i na pewno nie pójdę głodna spać. Naprawdę bardzo panu dziękuję.

         – Drobiazg, pani Klaro, cieszę się, że mogłem pomóc.

         – Dziękuję – powtórzyłam raz jeszcze – Czy babcia jest pochowana na cmentarzu przy kaplicy? Czy w mieście?

         – Przy kaplicy, jeśli pani chce, możemy tam jutro pojechać.

         – Chcę, bardzo chcę – niemal krzyknęłam, po czym dziesiąty raz mu podziękowałam za pomoc i życząc dobrej nocy wbiegłam do domu.

         Planowałam opowiedzieć wam w tym wpisie o pomieszczeniach, o rzeczach babci, o jej bibelotach, o kwiatach, o ogrodzie dosłownie o wszystkim co mi się nasunie na myśl, ale wybaczcie zrobię to następnym razem, bo dosłownie przed minutą uderzyła mnie niczym piorun nieodparta chęć pójścia na cmentarz i poszukania grobu babci.

         Teraz! W tej chwili!  

         To nic, że jest kilka minut po czwartej nad ranem, zanim dojdę do kaplicy będzie już prawie jasno, poza tym i tak nie zasnę, więc co mi szkodzi zrobić sobie poranny spacer?

         No właśnie, nic!

         Pozdrowienia z górzystej Stodolnej :**