3. Ja wezmę klej i posklejam serce, ty weź kredki i dorysuj mu uśmiech.

... gdyby to było takie proste.

         Mieliście tak kiedyś, że z pozoru błaha i nic nieznacząca rzecz bądź sytuacja sprawiła, że w jednej sekundzie zaparło wam dech w piersiach i jedyne o czym marzyliście to by zamknąć się w swoim pokoju, wczołgać do łóżka, szczelnie okryć kołdrą i najpierw wypłakać wszystkie możliwe łzy a potem zasnąć i już nigdy się nie obudzić?

         Ja właśnie mam tak w tej chwili. Boże, czy wszystkie moje wpisy będą tak wyglądać? Ciągłe narzekanie, marudzenie, użalanie się! Sama siebie już mam dość, a przecież to nie moja wina, że wpadłam w jakieś cholerne bajoro i nie mogę dopłynąć na brzeg. Prawda?

         Nic nie wskazywało na to, że dzisiejszy dzień okaże się punktem zwrotnym w moim życiu. Wszystko było jak zwykle, wstałam rano w parszywym humorze obudzona głośnymi krzykami i wesołymi piskami, bawiących się na placu zabaw dzieci. Mama siedziała w kuchni na parapecie, jak jakaś przerośnięta sikorka i trajkotała do słuchawki, urządzając sobie sextelefon z mogę się założyć kolejnym, tym razem już na pewno ostatnim księciem na białym koniu, poznanym na jakimś portalu randkowym. Nie żebym podsłuchiwała czy coś, jej życie prywatne raczej mało mnie interesuje, ale nie sposób było nie słyszeć, kiedy dwa kroki od niej robiłam sobie śniadanie.  

         – Tak Mareczku, z przyjemnością pójdę dziś z tobą na kolację... – szczebiotała do słuchawki, nawijając na palec lśniący kosmyk świeżo ufarbowanych włosów. – Szampan i truskawki w czekoladzie? Wiesz, że nie odmówię... Nie, nie musimy się spieszyć, dzieci mi nie płaczą... – roześmiała się, rzucając w moją stronę pełne politowania spojrzenie – Spokojnie, o północy nie zmienię się w Kopciuszka, więc jak najbardziej możemy zaszaleć... W takim razie do zobaczenia, Marku. – uśmiechnęła się szeroko i zeskoczyła z parapetu, odkładając telefon na stół.

         – O Klareczko, wstałaś już? Mam nadzieję, że cię nie obudziłam. Marek akurat był w drodze na jakąś bardzo ważną konferencję i słabo mnie słyszał, musiałam krzyczeć do słuchawki i...

         – Sama wstałam – burknęłam, nie mogąc znieść jej podniecenia i zafascynowania szanownym panem Markiem.

         – Masz jakieś plany na wieczór? – zapytała i nie dając mi czasu na odpowiedź rzuciła jakby od niechcenia, choć mało nie pękła z radości i niemalże dumy. – Bo ja dziś wychodzę, to znaczy Marek zabiera mnie swoim Porsche za miasto na kolację do jakiejś góralskiej chaty. Nigdy tam nie byłam, ale on jest tym miejscem zauroczony i chciał mi je pokazać... Wiesz, to już na pewno ten jedyny.

         – Tak jak Adam, Krzysztof, Grzegorz, Tadeusz – zaczęłam wyliczać na palcach, przypominając sobie „jedynych‟ i „innych niż wszyscy‟ mężczyzn, z którymi umawiała się moja matka. – A potem Jarek, Darek, Janek, jeszcze jeden Grzegorz, później... czekaj, jak mu tam było? Przypomnij mi, proszę.

         – Jurek, no i co z tego? Marek jest zupełnie...

        – Tak, wiem, Marek jest zupełnie inny od wszystkich, już to przerabiałyśmy nieskończoną ilość razy i zapewniam cię, że i tym razem będzie jak zwykle. Zabierze cię kilka razy na kolację, zabawi się z tobą, przeleci cię, a jak mu się znudzi to kopnie cię w tyłek i tyle będzie z twojej wielkiej miłości.

         – Klaro, nie pozwalam ci w ten sposób odzywać się do matki! – podparła się pod boki, mierząc mnie gniewnym spojrzeniem.

         – Do matki? Nie bądź śmieszna. Widzę, że kompletnie nie rozumiesz definicji tego słowa, więc pozwól, że ci wyjaśnię. Matka to nie tylko osoba, która cię urodziła, ale przede wszystkim...

     Wzdrygnęłam się, słysząc głośny dźwięk dzwonka do drzwi. Z rezygnacją wypuściłam powietrze i nie kryjąc złości przewróciłam oczami, układając usta w wąską linię. Kolejna okazja na wygarnięcie matce co o niej myślę przepadła, choć teraz, tak z perspektywy czasu myślę sobie, że może to i lepiej, szkoda moich nerwów, takie typy kobiet jak ona niestety ale się nie zmieniają, więc nie ma sensu strzępić sobie język i narażać na szwank moje i tak już mocno doświadczane serce.

         Nie kryłam zdziwienia kiedy przed drzwiami zobaczyłam listonosza, ubranego w granatowy garnitur z dużą skórzana torbą przewieszoną przez ramię.

         – Pani Klara Jońska? – zapytał starszy mężczyzna, uśmiechając się do mnie spod siwych, nieco zbyt długich wąsów, śmiesznie wywiniętych w górę przy końcach. Wiecie co mi od razu przyszło na myśl? Jeśli chciałby zmienić pracę hrabina z Diana&Japan przyjęłaby go z otwartymi ramionami.

        –  Tak – odpowiedziałam, starając się odpędzić sprzed oczu obraz pana listonosza ubranego w elegancki frak, luźne spodnie na kant z nogawkami wpuszczonymi w wysokie buty z cholewami do kolan, oraz czarny kapelusz  skrzętnie ukrywający jego łysinę.

         – Proszę tu pokwitować.

         – A co to takiego? – zapytałam, podpisując się we wskazanym miejscu.

       – A bo ja wiem? Jakiś list. – wzruszył ramionami, grzebiąc w niezliczonej ilości kopert, które mało nie wysypywały się z przepastnej torby.

         – List? – oparłam się o futrynę, czując że tracę równowagę a wszystko wokół mnie razem z panem listonoszem, szafką na buty stojącą w korytarzu i kwietnikiem na klatce schodowej wiruje i gubi ostrość, pogrążając się w czerni.

         Mimo, że jeszcze nie wiedziałam od kogo jest ten list ani jakie informacje zawiera czułam, po prostu czułam, że nie przyniesie nic dobrego. Modliłam się w duchu, żeby stał się cud i okazało się, że to jakaś pomyłka, ale jak zobaczyłam wyblakłą, wyglądającą na cholernie starą kopertę dotarło do mnie, że to się dzieje naprawdę i nie mogę zrobić nic innego, jak tylko stawić temu czoła.

         Pewnie się zastanawiacie skąd to przerażenie. Zacznijmy od tego, że jedną z moich wad, których szczerze nie znoszę, ale usilnie pracuję nad sobą, żeby się jej wyzbyć jest wrodzone panikarstwo. Nie będę się nad tym rozwodzić, bo to temat rzeka, a nie mam aż tyle czasu, żeby o tym pisać, a wy pewnie nie macie ani tyle czasu ani tym bardziej ochoty tego czytać.            

          Druga sprawa. Pomyślcie ile razy dostaliście list adresowany do rąk własnych. Nie mówię tu o ponagleniach z banku odnośnie opóźnień w spłatach kredytu czy rachunkach za prąd, ale taki prawdziwy list, napisany odręcznie ze znaczkiem i stempelkiem z poczty. Ja nigdy, dlatego tak bardzo się przeraziłam, kiedy spojrzałam na kopertę a tam koślawymi literami było napisane moje imię i nazwisko oraz adres zamieszkania.

            – Dzi... Dziękuję – wychrypiałam.

       – Uszanowanie – skinął głową i pospiesznym krokiem zszedł po schodach, a stukot jego czarnych lakierków rozszedł się po pustej klatce,  niszcząc idealną ciszę.

     Stałam nieruchomo przez dłuższą chwilę, wpatrując się w pożółkły papier, znaczek przedstawiający Dworek w Żelazowej Woli oraz stempel poczty w Stodolnej z przedwczorajszą datą.

           – Stodolna – jęknęłam do siebie, łapiąc się za serce – Babcia Róża.

           – Co mówiłaś, Klareczko? – doszedł mnie piskliwy głos mamy, dobiegający z kuchni.

        – Nic – krzyknęłam głośniej niż zamierzałam i pobiegłam do swojego pokoju, zamykając za sobą drzwi na klucz.

         Usiadłam na łóżku i przez dobrych kilka minut wpatrywałam się w kopertę, próbując opanować rozszalałe serce, które mało nie wyskoczyło mi z klatki piersiowej. Gdybym w tamtym momencie zmierzyła sobie ciśnienie, uwierzcie, że z miejsca trafiłabym do Księgi Rekordów Guinnessa, jako osoba z największym dotąd odnotowanym pomiarem. Drżącymi dłońmi przetarłam załzawione oczy, wzięłam dwa głębokie wdechy i wiedząc, że lepszy moment nie nadejdzie, rozerwałam kopertę.

         Wraz z czarno-białym zdjęciem, na którym Babcia Róża siedziała na ławce przed domem trzymając mnie na kolanach z koperty wypadł niewielki kluczyk pokryty rdzą oraz prostokątna wizytówka z numerem telefonu do pana Szymona.

         – Kim do jasnej cholery jest pan Szymon?– szepnęłam do siebie i zbierając w sobie resztki odwagi sięgnęłam po złożoną kartkę pięknie zdobionej papeterii. – To się nie dzieje naprawdę. – zwilżyłam językiem spierzchnięte wargi i mrugając kilka razy by pozbyć się łez zaczęłam czytać.

         Chciałam wam opowiedzieć o tym co było napisane w liście, ale jakoś nie potrafiłam, kasowałam każde słowo, nim jeszcze zdążyłam je w pełni wystukać na klawiaturze. Dlatego postanowiłam, że po prostu go tutaj wkleję, a każdy kto odwiedzi mój wirtualny pamiętnik będzie mógł przeczytać ostatnie słowa mojej babci i mam nadzieję wzruszyć się tak mocno jak ja.     

         Po przeczytaniu tego listu siedziałam na łóżku dobre dwie godziny i wyłam jak bóbr, zanosząc się w głos i z trudem łapiąc oddech. Nic nie było mnie w stanie uspokoić, nawet ostatnia prośba babci, bym nie rozpaczała i jej przekonywanie, że wszystko jest w porządku. Nie, wcale nie jest w porządku! I nigdy już nie będzie. Śmierci przecież nie można cofnąć czy odwołać. Śmierć to ostateczność. Koniec. Kropka.

         Biedna babcia, jest mi jej tak cholernie żal, że nawet nie potrafię wyrazić tego słowami. Napisała ten list trzy lata temu, kilka chwil przed tym jak po raz ostatni zamknęła drzwi swojego domu w Stodolnej i pod opieką pani Stasi zamieszkała w Domu Spokojnej Starości. Najgorzej zabolało mnie pierwsze zdanie. „Skoro czytasz ten list, dwie rzeczy są pewne, jesteś już pełnoletnia, a mnie nie ma już wśród żywych...‟ Nawet najgorszemu wrogowi nie życzę znaleźć się w takiej sytuacji. Dowiedzieć się o śmierci osoby, którą w dzieciństwie kochało się nad życie i to jeszcze w taki sposób... Brak mi słów.
             Czy w takim razie ten list wysłał pan Szymon? Czy może pani Stasia?
             Niczego już nie rozumiem.

         Gdybym wiedziała, że coś takiego mnie spotka, jakoś bym się na to psychicznie nastawiła. Boże co ja gadam? Jak niby miałabym się na to nastawić? Na takie wiadomości nie da się przygotować, one po prostu spadają na nas jak grom z jasnego nieba, a nam nie pozostaje nic innego, jak jakoś to przeżyć.

         Babcia pisze, że chorowała i potrzebowała opieki, dlaczego mnie przy niej nie było. Przecież ja i mama byłyśmy jej jedyną rodziną. Po tym jak pochowała swoje jedyne dziecko miała tylko nas. Chyba nigdy sobie tego nie wybaczę. Mam nadzieję, że w Domu Starców miała  dobrą opiekę i że nie umierała w samotności ani w męczarniach.

         Boże, chyba sama wolałabym umrzeć niż przeżywać takie piekło i nie móc nic zrobić, żeby cofnąć czas i naprawić wszystkie błędy. A było ich naprawdę sporo z mojej strony. Te wyrzuty sumienia są odpowiednią karą za moją obojętność przez taki szmat czasu, kiedy babcia mnie naprawdę potrzebowała.

         Ostatni raz widziałam ją na pogrzebie ojca, dwanaście lat temu. Potem nasz kontakt po prostu się urwał. Ani razu nie zadzwoniła, nawet w moje urodziny by złożyć mi życzenia, a ja przestałam robić dla niej laurki z okazji Dnia Babci. Byłam siedmioletnim, naiwnym dzieckiem, któremu można było wmówić wszystko nawet to, że babcia nie jest zdrowa psychicznie, że o mnie zapomniała i że już mnie nie kocha tak jak kiedyś. Co w takiej sytuacji może zrobić mała dziewczynka? Nic, tylko ślepo wierzyć mamie a potem najzwyczajniej w świecie zapomnieć, o tym że istnieje ktoś taki jak Babcia Róża.

         Nie chcę się usprawiedliwiać, bo przecież kiedy dorosłam mogłam do niej napisać, w końcu znałam na pamięć jej adres i pamiętam go do dziś, albo po prostu wsiąść w pociąg i ją odwiedzić, przecież doskonale wiedziałam gdzie mieszka, spędzałam u niej każde wakacje dokąd żył tata, i mimo to że byłam wtedy smarkulą nawet teraz po tak długim czasie trafiłabym do niej z zamkniętymi oczami.

         Czemu tego nie zrobiłam? Nie wiem, ale chyba  z żalu, że tak po prostu o mnie zapomniała, że nie dzwoniła, nie pisała. Nie potrafiłam jej wybaczyć, że dopuściła do tego, bym razem z tatą straciła również ją, drugą najważniejszą osobę w moim życiu.

         A teraz jej już nie ma i jest za późno, żeby powiedzieć, że nigdy nie przestałam jej kochać, mimo że tyle razy przeklinałam ją w myślach.

Żałuję tego co się stało, ale co mogę zrobić? Czasu nie cofnę, chociaż nie marzę w tej chwili o niczym innym. Zmarnowałam tyle lat bocząc się na nią a teraz oddałabym wszystko, żeby móc ją zobaczyć choć na chwilę i powiedzieć jej jak bardzo za nią tęsknię.

         Przepraszam, ledwie udało mi się zapanować nad łzami, a znów zaczynam się rozklejać. Muszę się uspokoić, bo jeszcze chwila a przypłacę to zawałem serca.

         No i jakby tego wszystkiego było mało jest jeszcze ten klucz. Babcia dała mi w prezencie swój dom, a ja zamiast się cieszyć z tak wspaniałego podarunku jestem tym przerażona.

Zupełnie nie wiem co mam robić, a świadomość, że muszę podjąć jakąś decyzję kompletnie mnie paraliżuje. Nie mogę go sprzedać, sumienie by mnie zamęczyło, gdybym to zrobiła. To dom babci, spędziła w nim większość swojego życia, każdy kąt jest nią do cna przesiąknięty, poza tym mój tato w nim dorastał a ja spędzałam tam najlepsze wakacje w swoim życiu, robiąc razem z babcią powidła, pieląc grządki czy bawiąc się w chowanego z dziećmi sąsiadów. Przy takich wakacjach na wsi, kiedy wracało się do domu brudnym i zmęczonym, ale cholernie szczęśliwym, wycieczki do Egiptu czy Rzymu, które fundowała mi potem mama to żadna frajda.

         Zamieszkać w nim też nie mogę. Nie, zupełnie sobie tego nie wyobrażam. Jeszcze do niedawna sądziłam, że moja wyobraźnia nie zna granic, że z powodzeniem mogłabym pisać książki fantasy, a tu proszę, właśnie odkryłam jej granice.

         Ja i życie w malutkiej wioseczce zabitej dechami? Nawet nie jestem pewna czy liczy sobie trzystu mieszkańców. Nie, to bardzo niebezpieczne połączenie. Co niby miałabym tam robić?

         – Klaruś, możesz tu na chwilkę przyjść? – z zamyślenia wyrwał mnie piskliwy głos mamy, dobiegający z jej sypialni.

         – Już – burknęłam, chowając kopertę i całą jej zawartość pod poduszkę. Nie chciałam, żeby mama cokolwiek o tym wiedziała. Ona od początku nie znosiła babci więc uznałam, że nie mam obowiązku mówić jej o liście.

            – Co chciałaś? – stanęłam w progu przyglądając się mamie, krzątającej się po swoim małym pokoju, w którym mieściło się jedynie łóżko, szafa, zajmująca większą część powierzchni oraz niewielka komoda, stojąca pod oknem.

            – Tą? – zapytała przykładając do siebie czarną lateksową sukienkę, która z trudem zakrywała jej szanowne cztery litery – Czy tą?

            – Żadną – burknęłam, przyglądając się drugiej propozycji, którą była zwiewna, wiązana na szyi, beżowa sukienka, sięgająca samej ziemi z ogromnym dekoltem, który kończył się gdzieś w okolicach pępka a plecy były zupełnie odkryte.

         – Znowu zaczynasz? Proszę cię Klara, zamiast ciągle mi zazdrościć i strzelać fochy, sama powinnaś zarejestrować się na jakimś portalu randkowych i nareszcie zacząć się umawiać. Na co ty czekasz? Lata lecą, młodsza już nie będziesz.

         – Mamo, dla twoich wiadomości, mam dopiero dziewiętnaście lat i...

         – i nigdy nie miałam prawdziwego chłopaka. – weszła mi w słowo i dokończyła za mnie zdanie, nieudolnie naśladując mój głos – Klara, na jakim świecie ty żyjesz? Ja w twoim wieku już się umawiałam z chłopakami, jeździliśmy pod namioty, na dyskoteki. Rozumiesz, co mam na myśli, prawda?

         – Tak mamo, chcesz mi powiedzieć, że będąc w moim wieku już dawno zapomniałaś co to dziewictwo.

         – Co cię ugryzło? Nie poznaję cię ostatnimi czasy, nawet nie można z tobą normalnie porozmawiać. – syknęła, przyglądając się badawczym spojrzeniem sukienkom, które rozłożyła przed sobą na łóżku.    

         – To jest dla ciebie normalna rozmowa?! Powinni cię zamknąć w pokoju bez klamek! – krzyknęłam na całe gardło, dając upust buzującej we mnie złości.

         Wpadłam do swojego pokoju jak przeciąg i pierwsze co zrobiłam, to weszłam na stronę PKP i sprawdziłam, o której godzinie odjeżdża najbliższy pociąg do Stodolnej. Piętnasta trzydzieści trzy. Spojrzałam na zegarek, zostały mi niecałe trzy godziny. To stanowczo zbyt mało czasu by podjąć tak ważną decyzję. Siedziałam jak na szpilkach uderzając palcami o blat biurka. Im dłużej o tym myślałam tym bardziej ten pomysł wydawał mi się niedorzeczny.

Powinnam to wszystko zaplanować, przemyśleć na spokojnie, bez pośpiechu.

         – Chcesz coś ze sklepu? – mama lekko uchyliła drzwi, wpuszczając do mojego pokoju smród spalonego mięsa.

         – Nie, dzięki – burknęłam, nawet nie odwracając się w jej stronę.

         – Idę do kosmetyczki – mimo braku zainteresowania z mojej strony weszła do środka i oparła się biodrami o biurko, przy którym siedziałam. Nawet we własnym domu nie można mieć chwili spokoju. – Muszę dziś wieczorem wyglądać jak milion dolców, tylko nie mogę się zdecydować, czy wybrać jakieś neonowe wzorki na tipsach czy coś bardziej stonowanego.

         – Mamo, naprawdę mnie to nie obchodzi – przewróciłam oczami zastanawiając się ile dziewczyn w moim wieku ma podobne problemy i czy w ogóle uważają to za problem. Może niektórym taka mamo-kumpela odpowiada? Może to ja jestem jakimś wybrykiem natury? – A w ogóle to co tu tak cuchnie?

         – Co? A tak, przez to moje niezdecydowanie w kwestii odpowiedniej sukienki na dzisiejszą randkę spalił mi się kurczak. Jak będę wracać od pani Ewy to kupię coś po drodze. Albo nie – klasnęła w dłonie i poderwała się z miejsca – zrobimy sobie dzisiaj babskie popołudnie. Zamówimy pizze i obejrzymy jakiś ckliwy romans!  Co ty na to?

         – Już nie mogę się doczekać – jęknęłam.

         – No to pa kochanie – zaświergotała wesoło i przeskakując z nogi na nogę wybiegła z mojego pokoju. – Będę za jakieś dwie, góra trzy godziny. – krzyknęła z korytarza po czym głośno zatrzasnęła za sobą drzwi wyjściowe.

         – Nareszcie cisza i spokój – odetchnęłam głośno i opadłam na łóżko, wtapiając twarz w miękką pościel.

         Myśli o liście, który kilka godzin temu przyniósł mi listonosz nie dawały mi spokoju. Ciągle miałam w głowie ostatnie słowa babci. "Przyjmij ode mnie mój dom w Stodolnej i zrób z nim co uważasz za słuszne". Tylko skąd ja mam niby wiedzieć co jest słuszne?

          Zerwałam się z łóżka i stwierdziłam, że nie dam rady rozwiązać tego problemu bez wyżycia się w kuchni przy pieczeniu jakiegoś wymyślnego ciasta.

           To mój niezawodny sposób na problemy spędzające sen z powiek. Zawsze działa.

         Wiem, że to śmieszne, ale naprawdę najlepiej mi się myśli, trzymając mikser w ręce i ubijając składniki w jednolitą masę.

        Jechać albo nie jechać, oto jest pytanie