2. Nie przejmuj się zbytnio swoją pracą, jeśli byłaby naprawdę ważna, nie daliby jej tobie.

... bardzo motywujące ;)

         Najchętniej wymazałabym ten dzień z pamięci, ale obiecałam, że wam opowiem jak poszło mi na rozmowach kwalifikacyjnych, więc słowa muszę dotrzymać.

Szczerze mówiąc sama nie wiem czy bardziej jestem zła czy szczęśliwa. Pewnie coś pomiędzy jednym a drugim, tylko nie bardzo wiem jak nazwać to, co czuję. Niestety, zbyt często zdarza mi się popadać ze skrajności w skrajność. Cóż poradzić, taki już mój urok, ale mam nadzieję, że z biegiem czasu, mierzonym pod kątem ilości wpisów na tym blogu, przywykniecie do mojego dziwnego, żeby przypadkiem nie napisać niepoczytalnego zachowania. A może, co jednak jest mniej prawdopodobne, ale nie niemożliwe, stanę się prawdziwą kobietą, taką co to wie dokładnie, co czuje i czego chce od życia i nie spocznie dokąd tego nie osiągnie. Ech, marzenia ściętej głowy, dobrze, że nie wsadzają za nie do więzienia. Chociaż to też jest jakieś rozwiązanie, by być daleko od mojej matki, tym bardziej teraz, kiedy nadal jestem bezrobotna. Puenta na samym początku, Boże zlituj się nade mną.

         Z racji tego, że mało kto lubi przydługawe wstępy, ciągnące się jak flaki z olejem, zrobię coś pożytecznego dla ludzkości i przejdę do rzeczy.

         Praktycznie całą noc przesiedziałam przed komputerem, szukając w inernecie cennych wskazówek, poczynając od obszernej listy pytań, których mogę się spodziewać podczas rozmowy z potencjalnym pracodawcą, przez porady odnośnie stroju i makijażu,  oraz artykułu o tym w jaki sposób poradzić sobie z paraliżującym stresem, który bardzo często sznuruje nam usta i sprawia, że trzęsiemy się jak galareta, co bardzo niekorzystnie wpływa na nasz wizerunek i stawia nas na spalonej pozycji już na samym początku. Natknęłam się również na treściwy materiał na temat mowy ciała i gestów niewerbalnych, z którego dowiedziałam się w jaki sposób się przywitać, jak usiąść, co zrobić z rękami. Wiem, że brzmi to dość komicznie, ale kiedy chce się za wszelką cenę dostać, może nie wymarzoną, ale jakąkolwiek pracę, robi się dosłownie wszystko. Ta wiedza troszkę mnie uspokoiła, ale i tak o śnie mogłam zapomnieć. Leżałam na łóżku i gapiłam się w sufit, wyobrażając sobie osoby, które będę musiała przekonać do tego, że to właśnie ja jestem najodpowiedniejszą kandydatką, i że nie znajdą lepszej ode mnie. Jeszcze do wczoraj byłam pewna, że to bułka z masłem a cała ta rozmowa to tylko zło konieczne, ale bardzo szybko straciłam tą pewność siebie i jak to mówi Iga, zaczęłam przeżywać jak stonka wykopki.

         Około piątej nad ranem, kiedy w pokoju zaczynało się już robić jasno, a z dworu dobiegały mnie głośne trele skowronków i wróbli, skaczących po rosnącej za oknem lipie, stwierdziłam, że nie ma sensu dłużej leżeć bezczynnie w łóżku i robić doktoraty z badań nad sufitem.

Usiadłam na materacu i przez dłuższą chwilę przyglądałam się z niedowierzaniem  swojemu odbiciu w lustrze przymocowanym do drzwiczek szafy. Wiedziałam, że nieprzespana noc wpłynie niekorzystnie na mój wygląd, ale żeby aż tak? Pierwsze co mi przyszło do głowy, to myśl, że nici z delikatnego i subtelnego makijażu, o którym czytałam kilka godzin temu w artykule „Naturalny wygląd - klucz do sukcesu podczas rozmowy o pracę‟.

         – Świetnie – burknęłam pod nosem, przenosząc wzrok ze spuchniętych i podkrążonych oczu na sterczące w każdą z możliwych stron włosy, które jakby się zmówiły z całą resztą i postanowiły również zrobić mi na złość.

         Tak, Pech to moje drugie imię.

         Wsunęłam kapcie na bose stopy, ubrałam szlafrok i najciszej jak się dało, żeby przypadkiem nie obudzić mamy, bo po co mi awantura z samego rana, wyszłam z pokoju. Jako że było dopiero kilka minut po piątej, a na pierwszą rozmowę byłam umówiona o dziesiątej trzydzieści, postanowiłam wziąć długą gorącą kąpiel, w bąbelkach i solach o zapachu lawendy oraz jaśminu. Podobno miały działać relaksacyjnie i odprężająco, przy okazji łagodząc stres i niepokój, ale jak się można domyśleć, gówno dały.

         Przepraszam, nic na to nie poradzę, na samą myśl dostaję białej gorączki, ale obiecuję, że jak tylko sytuacja na froncie troszkę się uspokoi, postaram się popracować nad słownictwem.

         Kiedy woda była już prawie lodowata, a moja skóra pomarszczyła się jak u osiemdziesięcioletniej staruszki, stwierdziłam, że czas zmusić się do zjedzenia śniadania. Wiedziałam, że z tych nerwów nie będę w stanie nic przełknąć, ale strach przed zemdleniem podczas rozmowy działał dopingująco. I nawet nie wiecie jak się zdziwiłam, kiedy zobaczyłam wyrwaną z zeszytu kartkę przypiętą do lodówki magnesami w kształcie kolorowych warzyw, którą zostawiła mi mama. Napisała, że jest na siłowni, a stamtąd idzie prosto do pracy. Pierwsze co zrobiłam to spojrzałam z przerażeniem na zegarek, niemożliwe, żebym tak długo siedziała w wannie. Widok wskazówek zbliżających się do godziny szóstej, wcale mnie nie uspokoił.

         – Jaka siłownia, do jasnej cholery, jest czynna tak wcześnie – zerwałam kartkę z lodówki, a magnesy uderzyły z głośnym hukiem o kafelki i klnąc pod nosem na czym świat stoi, podarłam ją na milion kawałków, wyładowując całą złość na Bogu ducha winnym kawałku papieru. – I dobrze niech idzie nawet do diabła, tyle spokoju bez niej.

         Zaparzyłam sobie mocną kawę, mając nadzieję, że postawi mnie na nogi i posmarowałam kilka kromek chleba grubą warstwą Nutelli, nucąc pod nosem piosenkę z reklamy. Pamiętacie?

         Porcja zdrowia co dnia, Nutella, energia, co dzień energii smak.

         Przypomniały mi się odległe i co gorsza beztroskie czasy dzieciństwa, co w momencie szykowania się do pierwszej rozmowy o pracę było jak zobaczenie fatamorgany na pustyni.

         Blisko dwie godziny przesiedziałam przy stole w kuchni, rozwiązując krzyżówki, tak jak polecała autorka artykułu „Nie taki stres straszny, jak go malują‟ i jak można się domyśleć, nie przyniosło to zamierzonego efektu, jedynie pomogło mi zabić czas, który i tak ciągnął się jak gęsty, ohydny syrop.

         Ciszę, panującą w mieszkaniu przerwało miarowe bicie dzwonów ratusza. Liczyłam w myślach uderzenia, które ucichły po wybiciu dziewiątej godziny, po czym klasnęłam w dłonie i podniosłam się z miejsca.

         – Czas wyruszyć na podbój świata – zawołałam, siląc się na radosny ton, jednak jak się można spodziewać wyszło mi z tego coś, co przypominało raczej pełne lamentu i żalu zawodzenie kota.

         Po godzinie wyszłam z mieszkania, ubrana w białą, dopasowaną koszulę z zapiętym pod samą szyję kołnierzem, grafitową, ołówkową spódnicę do kolan oraz wysokie czółenka z odkrytymi palcami w cielistym kolorze. Włosy związałam w luźnego koka nisko na karku, a pod grubszą, aczkolwiek w granicach zdrowego rozsądku, warstwą podkładu ukryłam drobne niedoskonałości i dowody nieprzespanej nocy.

         To, że wyglądałam naprawdę dobrze dodało mi szczyptę pewności, nie mylić z rozluźnieniem, bo do tego stanu było mi daleko jak stąd do księżyca i z powrotem, ale lepsza jest odrobina wiary w siebie niż kompletny pesymizm.

         Prawda?

         Sklep Diana&Japan mieścił się w niewielkim, wolnostojącym budynku,  który swoim wyglądem przypominał średniowieczny zamek. Dach  zdobiły strzeliste wieżyczki, a małe półokrągłe okna wpuszczały do środka nikłą ilość światła dziennego.

         – Przecież mnie nie zjedzą – powiedziałam do siebie i po raz tysięczny drżącymi dłońmi wygładziłam spódnicę.

         Wyjęłam z torebki okrągłą puderniczkę, uważnym wzrokiem  przyjrzałam się swojemu odbiciu w lusterku i upewniając się, że wszystko jest w porządku pociągnęłam za dużą, mosiężną klamkę popychając do przodu masywne, bogato rzeźbione drzwi.

         Niemal natychmiast rzuciły mi się w oczy długie, falbaniaste suknie, wiszące na manekinach, idealnie skrojone męskie płaszcze, fraki z dwoma rzędami błyszczących, czarnych guzików oraz buty z wysokimi do kolan cholewami.  W pomieszczeniu panował półmrok, a unoszący się w powietrzu zapach kadzideł i olejków eterycznych, pobudzał wyobraźnię, przenosząc w odległe czasy minionych epok.

         – W czym mogę panience pomóc? – wzdrygnęłam się, słysząc za plecami szorstkie, nieco naglące pytanie.

         Spojrzałam w stronę dochodzącego głosu i w tej samej chwili zamurowało mnie. W rogu sklepu na niskiej marmurowej ławeczce siedziała wyprostowana niczym struna starsza kobieta, przypominając arystokratkę wyjętą żywcem ze średniowiecznego zamku. Gorset szmaragdowej sukni, którą miała na sobie przylegał ciasno do jej drobnego ciała, krępując ruchy i pozwalając jedynie na płytki oddech.

         Dla takiego wcięcia w talii sama dałabym się zniewolić w ten sposób.

         Wyglądała obłędnie, a ilość falban i zakładek jeszcze potęgowała to wrażenie. Na głowie miała mały kapelusik w tym samym odcieniu zieleni co suknia, przyozdobiony barwnym pawim piórkiem. W jednej dłoni trzymała rozłożony wachlarz w drugiej okrągłe okulary na długiej rączce.

         – Czego panienka szuka? – zapytała ponownie, tym razem nie kryjąc zniecierpliwienia.

         – Przepraszam, nazywam się Klara Jońska i byłam umówiona na rozmowę o pracę – odparłam, kiedy już udało mi się zebrać myśli i połączyć je z moim mózgiem a potem aparatem gębowym.

         – To już... – przeszyła mnie długim spojrzeniem, uśmiechając się z politowaniem – ... nieaktualne.

         – Jak to nieaktualne?

         – Czego panienka nie zrozumiała w tym jednym, wydawać by się mogło, prostym zdaniu? Nieaktualne i już.

         Napisanie, że się zdenerwowałam byłoby raczej nie na miejscu i na pewno nie oddawałoby tego, co czułam w tamtym momencie. Wkurwienie się to o niebo lepsze słowo. Niemal natychmiast, jak ręką odjął cały stres ze mnie zszedł, a jego miejsce zastąpiła nieodparta pokusa uduszenia tej, pożal się Boże, arystokratki gołymi rękami.

         – Bo wyglądam nieodpowiednio? – zapytałam, nie kryjąc sarkazmu. – A może dziwnie?

         – Nie pasuje tu panienka i już. Chyba nie muszę się nikomu tłumaczyć z tego, kogo zatrudniam. To mój sklep i moja decyzja.

         – Przepraszam najuniżeniej – uszczypnęłam boki mojej spódnicy, żałując, że zdecydowałam się, akurat na tą mocno dopasowaną do ciała i ukłoniłam się nisko naśladując średniowieczne damy. – Sądziłam, że szukacie ekspedientki a nie klauna.

         – Cięta jesteś – syknęła przez zęby, przystawiała okulary do oczu i omiotła mnie  kolejnym długim spojrzeniem – i nawet mi się podobasz.

         – Ale nie na tyle, by dostać tą pracę, prawda?  

         – Cięta i inteligentna w dodatku – roześmiała się, a jej donośny śmiech, przypominający warkot wysłużonego silnika, rozszedł się po tonącym w mroku pomieszczeniu. – Przykro mi – dodała po chwili, rozkładając ręce w teatralnym geście.

         – Taaa, jasne.

         – Miło było panienkę poznać! – krzyknęła za mną, a jedyne na co było mnie stać to odpowiedzenie jej głośnym trzaśnięciem drzwi.

         – Co za sucz! – burknęłam pod nosem głośniej niż zamierzałam zwracając na siebie uwagę mijających mnie przechodniów. Jedni posyłali mi pełne litości spojrzenia, jakby wiedzieli przez co chwilę temu przeszłam, inni przyspieszali kroku i kręcili głową z rezygnacją pewnie zastanawiając się dokąd zmierza dzisiejsza młodzież.

         Całą drogę do domu klęłam jak najęta, rzucając pod adresem tej hrabianki nie wartej nawet złamanego grosza stek wyzwisk i wulgaryzmów, których w tym momencie chyba nawet nie byłabym w stanie powtórzyć. Jak można zapraszać kogokolwiek na rozmowę kwalifikacyjną i skreślać go już na samym początku, tylko dlatego, że ubrał się elegancko i stosownie, a nie w falbaniastą suknię, gorset i ten śmieszny kapelutek. Życzę powodzenia, z takimi wymaganiami na pewno szybko znajdzie odpowiednią kandydatkę! Może i dobrze, że tak się stało, gdybym chciała z siebie robić klauna to bym się o pracę w cyrku postarała. Wiedziałam, że w tym sklepie można kupić różne dziwne ciuchy, ale w życiu bym nie przypuszczała, że właśnie takie. Nazwa Diana&Japan sugeruje raczej wyszukaną odzież z importu, a nie stroje prosto ze średniowiecza, w których przechadzano się po zamczyskach. Posrane to wszystko jak wszyscy diabli.

         Pewnie sobie teraz myślicie, że ta rozmowa to jedna wielka porażka , niby tak, ale to co spotkało mnie potem było jeszcze gorsze! Niemożliwe? Nic bardziej mylnego, ale po kolei.

         Do domu wracałam okrężną drogą, dokładając sobie kilku ponadplanowych kilometrów. Potrzebowałam naprawdę długiego spaceru, żeby choć troszkę uspokoić swoje nerwy, które były całe w strzępach. Gdyby nie to, że ubrałam szpilki na zbyt wysokim obcasie, zupełnie nieodpowiednie do długich dystansów po nierównych i dziurawych chodnikach, pewnie spacerowałabym po mieście, aż do kolejnej rozmowy, na którą byłam umówiona o osiemnastej w CocoCoctajl.

         Jedyne co mnie uszczęśliwiło to fakt, że mama była w pracy, a ja po mojej pierwszej w życiu rozmowie kwalifikacyjnej, która okazała się całkowitą porażką, wróciłam do cichego i pustego mieszkania. Nawet nie chcę myśleć, co by się stało, gdyby jeszcze ona dorzuciła swoje pięć groszy. Wybuch bomby o ogromnej sile rażenia gwarantowany w stu procentach.

         Do następnej rozmowy zostało mi jakieś pięć godzin i postanowiłam, że tym razem postaram się nie denerwować i będę zabawna, błyskotliwa a przede wszystkim rozluźniona. Nigdy nie byłam w CocoCoctajl, ale z tego co wiem jest to bar w jamajskim klimacie, gdzie już na samym wejściu unosi się zapach kadzideł o mocnym aromacie opium, gdzie można zamówić wyszukane drinki podawane w łupinie kokosa oraz pobujać się przy reggae, granym na żywo przez chłopaków w luźnych ciuchach i dredach na głowie.

         Stanęłam w korytarzu przed dużym, zajmującym niemal pół ściany  lustrem i z uwagą przyjrzałam się swojemu odbiciu. Ta elegancka, ołówkowa spódnica oraz idealnie uprasowana, śnieżnobiała koszula z mankietami i sztywnym kołnierzykiem zupełnie nie pasowały do jamajskiego klimatu wolności i radości z życia.

         – Nie dam się drugi raz zdyskwalifikować za strój – powiedziałam do siebie i pobiegłam do szafy w poszukiwaniu długiej, zwiewnej spódnicy w kolorowe wzorki oraz białej bokserki na grubszych ramiączkach wysadzanych drobnymi jak ziarenka maku cyrkoniami. – I niech nikt się nie waży powiedzieć, że ubrałam się niestosownie. – roześmiałam się do siebie i opadłam na łóżko, zabijając długie godziny czekania na rozmowę, tym co kochałam najbardziej, a co działało lepiej niż relaksujące kąpie i wszystkie inne antydepresanty. „Przeminęło z wiatrem‟, chyba nie muszę nic więcej tłumaczyć. 

         Z racji tego, że kiedy pogrążam się w fikcyjnym świecie, bardzo często zdarza mi się stracić kontakt z rzeczywistością, ustawiłam sobie budzik na siedemnastą, żeby przypadkiem tym razem nie przegapić spotkania w CocoCoctajl. I całe szczęście, że to zrobiłam, bo kiedy usłyszałam alarm byłam kompletnie zaskoczona, że te pięć godzin zleciało tak szybko i nawet nie zauważyłam kiedy.

         Wyskoczyłam z łóżka jak poparzona, włożyłam leżące na pufie naszykowane ciuchu, złożone w idealnie równą kostkę, poprawiłam makijaż i wybiegłam pospiesznie z domu, zamykając za sobą drzwi z głośnym łoskotem. Bar mieścił się trzy ulice dalej, niby niedaleko, ale dotarcie tam w godzinie wzmożonego ruchu, tym bardziej przy remontach dróg i mnóstwie objazdów, których nie sposób było ominąć, nawet idąc pieszo, zajęło mi więcej czasu niż sądziłam. Byłam na siebie zła, że ustawiłam budzik za późno. Nie cierpię się spóźniać i zawsze staram się być przed czasem, tym bardziej jeśli w grę wchodzi rozmowa kwalifikacyjna, od której zależy więcej niż jesteście w stanie sobie wyobrazić, na przykład moje zdrowie psychiczne albo życie mojej matki.

         Kilka minut przed osiemnastą, zdyszana i łapiąca oddech jak ryba wyciągnięta z wody, stanęłam przed niewielkim budynkiem pomalowanym w mieszających się ze sobą i przechodzących jeden w drugi odcieniach zieleni, żółci i czerwieni. Muszę przyznać, że już sam wygląd zewnętrzny baru zrobił na mnie kolosalne wrażenie, ale jeszcze większe wywarło na mnie wnętrze lokalu. Złapałam za klamkę i z rozmachem otworzyłam drzwi obite równo ułożonymi  patyczkami bambusa. Niemal natychmiast, tak jak się tego spodziewałam, doszły mnie dźwięki wesołej muzyki, płynącej gdzieś z głębi pomieszczenia oraz unoszący się w powietrzu charakterystyczny aromat kadzideł o zapachu marihuany. Na ścianach wisiało mnóstwo plakatów oprawionych w antyramy, przedstawiających pionierów muzyki reggae, zarówno tych współczesnych jak i tych, którzy dali początek temu nurtowi. Muszę się pochwalić, że nawet kilku z nich udało mi się rozpoznać.

Na środku stał okrągły bar, przystrojony kolorowymi lampionami oraz drewnianymi figurkami różnych bożków, przy którym gęsta grupka dziewczyn piszczała radośnie, nie szczędząc braw i głośnych zachwytów, dla popisującego się swoimi umiejętnościami robienia kolorowych drinków przystojnego barmana. Długie czarne dredy związał w niedbałego koka, odsłaniając rządek kolorowych kolczyków w prawym uchu a w lewym niewielki tunel. Miał na sobie jedynie luźne, białe szorty, do których szlufki przywiązał długą barwną chustę. I tyle. Nie ubrał koszulki ani butów.

         Wmieszałam się w grupkę dziewczyn i z wypiekami na twarzy dołączyłam do publiczności, zupełnie zapominając o powodzie, dla którego się tam zjawiłam.

         – Co dla ciebie, laleczko? – zapytał po skończonym pokazie. – Polecam koktajl z awokado.

         –  Może potem, teraz jestem umówiona na rozmowę z twoim szefem – moja jasność umysłu zupełnie mnie zaskoczyła. Odmówiłam jednemu z najprzystojniejszych chłopaków jakich do tej pory widziałam na oczy, a do tego nawet się nie zająknęłam i udało mi się skleić logiczne i spójne zdanie. Albo robię postępy, albo się naćpałam od samego oddychania tym powietrzem.

         – Serio chcesz tu pracować? – uśmiechnął się szeroko i kiwnął głową w stronę kelnerki, która właśnie wyszła z zaplecza, a sam jej widok sprawił, że ugięły się pode mną kolana. Jej strój roboczy, jeśli oczywiście mogę tak to nazwać, składał się ze spódnicy do kolan zrobionej z szerokich liści palmy oraz ze stanika, którego miseczki imitowały dwie połówki kokosa. A może wcale nie imitowały, może po prostu nimi były?

         Przyznam, że przeszło mi przez myśl, żeby uciekać stamtąd póki nie jest za późno, ale perspektywa pracy z przystojnym barmanem przekonała mnie do podjęcia wyzwania, jakim niewątpliwie była ta praca.

         – Większość dziewczyn rezygnuje jeszcze przed rozmową z Dario, to znaczy z szefem.

         – Nie mam innego wyjścia – odpowiedziałam, ciągle nie spuszczając wzorku z kelnerki.

         – Może jednak dam ci tego drinka? Tak na rozluźnienie.

         – Na rozluźnienie to by się przydała butelka czystej. – zażartowałam i podniosłam się z wysokiego hockera, stojącego przy barze – Powiedz mi lepiej gdzie mam szukać tego Dario, już i tak jestem trochę spóźniona.

         – Na górę – wskazał w stronę schodów w rogu pomieszczenia – i drugie drzwi po lewej.

         – Dzięki.

         – Powodzenia! – krzyknął, odprowadzając mnie wzrokiem, aż do momentu, kiedy zapukałam nieśmiało w drzwi  i po krótkim "Proszę" zniknęłam w gabinecie Dario.

         Spodziewałam się spotkać w środku uśmiechniętego, rozluźnionego mężczyznę, w wieku około czterdziestu pięciu góra pięćdziesięciu lat, który  miałby na sobie kolorową hawajską koszulę w kwiaty oraz szeleszczące krótkie spodenki. Wyobrażałam sobie, że podobnie jak barman, którego poznałam chwilę wcześniej, będzie miał na głowie dredy i z założonymi na biurko nogami będzie palił skręty, bujając się do muzyki dochodzącej z dołu.

         Kolejny raz moja intuicja wywiodła mnie w pole. Co jest ze mną do jasnej cholery nie tak?

         Przy masywnym stole w kolorze dojrzałej czereśni na skórzanym fotelu siedział tęgi mężczyzna wiekiem mieszczący się w moich wyobrażeniach. Co prawda nie palił skręta tylko cygaro. W tym temacie jestem typowym laikiem, ale wyglądało na kosmicznie drogie, podobnie jak złoty zegarek, który nosił na pulchnym przedramieniu. Pomyślałam, że pewnie jest warty więcej niż całe nasze mieszkanie razem ze wszystkimi meblami i sprzętami.

         – Słucham? – rozsiadł się wygodniej w fotelu i omiótł mnie długim, badawczym spojrzeniem, jakby przeprowadzał casting na prostytutkę do nowo otwartego burdelu. Postanowiłam puścić to w niepamięć, nie żeby mi to nie przeszkadzało, ale biorąc pod uwagę, że miałam za sobą jedną nieudaną rozmowę dzisiejszego dnia, nie miałam innego wyjścia jak zbagatelizowanie tego obleśnego knura.

         – Nazywam się Klara Jońska, byłam umówiona na rozmowę o pracę – uśmiechnęłam się, starając się ze wszystkich sił, żeby wypaść naturalnie.

         – No to siadaj, Niunia i opowiadaj – otworzył szafkę biurka i wyciągnął z niej opróżnioną do połowy butelkę Jack'a Daniels'a i dwie wysokie szklanki. – Napijesz się z przyszłym szefem?

         – Dziękuję, nie przepadam za alkoholem.

         – W takim razie nie pozostaje mi nic innego jak ci współczuć. – uśmiechnął się szeroko rozbawiony żartem i pociągnął długi łyk złotego płynu. Już miałam mu powiedzieć co myślę o jego zachowaniu, ale wyprzedził mnie pytając o doświadczenie.

         – Niestety nie mam żadnego, dopiero co skończyłam liceum i odebrałam wyniki matu...

         – Gorąca dziewiętnastka, tak?

         Na samo wspomnienie tej rozmowy zaczyna mnie telepać, ale obiecałam, że wam opowiem dokładnie jak było, a że u mnie słowo droższe pieniędzy, więc muszę jakoś przez to przebrnąć. Mam tylko nadzieję, że kiedyś będę się z tego śmiała.

         – Klara! – powiedziałam stanowczym głosem – Wolałabym, żeby zwracał się pan do mnie po imieniu.

         – Klara, Klara, Klara – powtórzył kilka razy, przewracając oczami – Wyobraź sobie, że pracuje to aż osiem dziewczyn i myślisz, że mówię im po imieniu? Nie mam czasu na zaprzątanie sobie tym głowy. Będziesz Niunią, Laleczką, Gąską, zależy co mi ślina na język przyniesie, i radzę ci do tego przywyknąć.

         Wiecie co sobie wtedy pomyślałam? Że oto znalazł się odpowiedni kandydat, który może stawać w szranki z moją matką w konkurencji pod tytułem „Wkurwianie Klary na czas‟. Jeszcze do niedawna moja mama była niepokonana w tym temacie, teraz boję się, że mogłaby zostać pozbawiona mistrzowskiego pasa.

         Dario wstał z fotela, który głośno zaskrzypiał, jakby odetchnął z ulgą, że już nie musi dźwigać jego tłustego cielska. Mężczyzna podszedł do stojącej przy oknie szafy w kolorze identycznym jak biurko i wyjął z niej strój jaki miała na sobie kelnerka.

         – Przymierz? – rozkazał i rzucił w moją stronę spódnicę z liści palmy, która wprawiona w ruch cicho zaszeleściła oraz stanik z prawdziwych łupin kokosa.

         – Co? – byłam tak zaskoczona tym co zrobił, że nie potrafiłam wydusić z siebie ani słowa więcej, mimo że od niewybrednych przekleństw i wyzwisk, aż huczało mi w głowie .

         – Nie udawaj cnotki – popatrzył na mnie z przekąsem i z powrotem usiadł w fotelu po drugiej stronie biurka, zagraconego różnymi planami wykresów i wycinkami z gazet. – Myślałaś, ze jakimi kryteriami kieruję się w wyborze kelnerek? Co mi po twojej maturze albo doświadczeniu, jeśli nie będziesz potrafiła skupić na sobie uwagi obślinionych klientów i zmusić ich do przepuszczenia tu fortuny?

         – Pierdol się – poderwałam się z miejsca i rzuciłam mu w twarz strojem, który kazał mi przymierzyć, uderzając go w czoło twardą miseczką stanika, po czym jak przeciąg wybiegłam z jego gabinetu i zatrzasnęłam drzwi z takim impetem, że na moment zagłuszyłam dźwięki bębnów, na których grał jeden z muzyków w głębi sali. Podciągnęłam długą spódnicę na wysokość kolan i zbiegłam po schodach, nie reagując na wołanie barmana i jego prośby żebym się zatrzymała. Pchnęłam wyjściowe drzwi i  wyszłam pospiesznie na dwór, czując, że jeśli zostałabym tam choć sekundę dłużej wybuchnęłabym jak granat, pozbawiony zawleczki.

         Teraz, jak o tym piszę, to sama w to nie wierzę, przecież takie rzeczy się nie zdarzają na co dzień, a już na pewno nie jednej osobie i nie w ciągu kilku godzin. Moje życie to jeden wielki chaos i stek nieporozumień.

Kiedy Bóg wymyślał dla mnie plan, musiał mieć bardzo parszywy nastrój, aż strach pomyśleć, co jeszcze dla mnie przygotował.

         Już chyba rozumiecie czemu nie potrafię powiedzieć czy bardziej jestem zła czy szczęśliwa? Z jednej strony jestem wściekła, że tacy idioci stąpają po tej samej ziemi co ja i wdychają ten sam tlen, poza tym nic się nie zmieniło, ciągle jestem bezrobotna, choć z drugiej strony cieszę się, że nie dostałam żadnej z oferowanych pracy, przynajmniej nie będę musiała się na co dzień użerać z takim szefostwem.

Czysty paradoks!

         Nie wiem czy dzisiaj zasnę! Ciągle mam przed oczami tą staruchę, której się w głowie poprzestawiało i wydaje jej się, że jest  średniowieczną hrabianką a potem obraz się rozmywa i widzę tego oblecha, któremu robię guza na spoconym czole rzucając w niego kokosowym stanikiem. 

         Boże, za jakie grzechy?