1. Bóg stworzył człowieka, ponieważ rozczarował się małpą. Z dalszych eksperymentów zrezygnował

... i całe szczęście, chciałoby się dodać.

         Obudziłam się jakieś czterdzieści minut temu i szczerze mówiąc już mam dość. Nie ma to jak znacząc dzień od zaciętej kłótni przy śniadaniu. Dziękuję, mamusiu! Jak dobrze wiedzieć, że zawsze można na ciebie liczyć. Ostatnio trochę się martwiłam. Ucichłaś i spokorniałaś, ale już wiem, że to była tylko cisza przed burzą. Z ciężkim sercem muszę przyznać, jesteś w formie. Nikt, naprawdę nikt poza tobą oczywiście, nie jest w stanie w trzy sekundy doprowadzić mnie do białej gorączki. Powinnam cię podziwiać, ale wybacz, stać mnie jedynie na nienawiść i wyobrażanie sobie jak na przejściu dla pieszych potrąca cię jakiś zalany w trzy dupy kierowca tira, albo porywa cię jakiś psychopata i wyżywa się na tobie przy użyciu tępych narzędzi.

         Przepraszam, trochę się rozmarzyłam, a przecież przy zakładaniu tego bloga i obmyślaniu pierwszego wpisu przyświecała mi zupełnie inna myśl.  Obiecałam sobie, że nie zacznę od użalania się nad sobą i moim popieprzonym życiem, a tu proszę pierwsze zdanie i o od razu jak mi źle i niedobrze. Ale to przez to, że weszłam na temat-minę, o który nie sposób nie zahaczyć, niestety. Myślę, że póki co chyba na tym poprzestanę. Nie chcę tak od razu na samym wstępie zaczynać od narzekań. Jeszcze się znajdzie odpowiedni czas, żeby napisać kilka „ciepłych‟ słów pod adresem tej kobiety, którą ktoś nie wiedzieć czemu nazwał moją matką. To, że z premedytacją i złośliwym uśmieszkiem na ustach spierdzieliła mi życie i pewnie będzie robić to do usranej śmierci, nie znaczy, że pozwolę jej zepsuć mój pierwszy wpis.

         Szczerze mówiąc nigdy nie prowadziłam pamiętnika, a już na pewno nie takiego wirtualnego, gdzie każdy będzie mógł zajrzeć i zagłębić się w moją prywatność. I pewnie nigdy bym tego nie zrobiła, gdyby nie to, że Iga, moja najlepsza i chyba jedyna prawdziwa przyjaciółka wyjechała ze swoją grupą na obóz taneczny do Francji jeszcze przed wynikami matur na całe dwa miesiące. Dwa miesiące! Sześćdziesiąt dwa cholernie długie dni. Nie wyobrażam sobie jak to przeżyję! Chyba zacznę ryć w ścianie kreski, odliczając dni do jej powrotu, na wzór więźniów, którzy odsiadują swoje wyroki w małych, obskurnych celach. Iga będzie ćwiczyć piruety, przy okazji szlifując język z przystojnymi Francuzami, a ja tu oszaleję z rozpaczy. No chyba że prędzej najem się jakiś prochów, albo dzień w dzień będę piła do lustra na umór. A może jedno i drugie, żeby mieć pewność, że zadziała.

         Czy ja aby przypadkiem znów nie zaczynam narzekać?

         Tak więc z racji tego, że znalazłam się pod ścianą z milionem pistoletów wymierzonych w moje roztrzęsione ciało, złapałam się brzytwy i założyłam tego bloga, żeby najzwyczajniej w świecie móc się wygadać. Rozważałam też zapisanie się na jakieś konsultacje psychologiczne, ale przemyślałam sprawę i zrezygnowałam. Nie mam zamiaru komuś płacić sporych pieniędzy, których tak na dobrą sprawę nawet nie mam, za to żeby posłuchał moich narzekań. Aż tak źle to ze mną nie jest. Poza tym są telefony i internet, więc będziemy w stałym kontakcie, pod warunkiem, że znajdzie dla mnie czas, gdzieś między ćwiczeniem piruetów a szlifowaniem francuskiego. Ta to się potrafi ustawić.

         I to jest chyba ten moment, w którym powinnam się przedstawić... to znaczy ten moment był jakieś kilkanaście zdań temu, ale wyszło jak wyszło, trudno. W sumie mogłabym wszystko skasować i zacząć od początku, tak jak być powinno, ale stwierdziłam, że najlepiej jest pisać pod wpływem emocji i to co przyjdzie mi na myśl bez retuszów i ubarwień. Wtedy jest dużo ciekawiej, przynajmniej tak mi się wydaje, no bo skąd mam wiedzieć, skoro to mój pierwszy wpis?

         Ciągle się waham czy jest sens pisania o sobie. No bo co obchodzi jakąś zagubioną duszyczkę, która trafił tu zupełnie przez przypadek, kim jestem i po jaką cholerę zaśmiecam cybernetyczną przestrzeń swoimi mądrościami. W sumie to mogłabym olać całe to przedstawianie się, pisanie co lubię a czego nie, co mnie wkurza a co daje mi szczęście, ale doszłam do wniosku, że skoro zdecydowałam się na wirtualny pamiętnik, a nie „pisanie do szuflady‟ to pokuszenie się o kilka zdań na swój temat jest wręcz niezbędne.

         Więc do rzeczy...

         Boże, nie uwierzycie, właśnie stanęła mi przed oczami moja polonistka, która z surową miną, zerka na mnie spod okularów, zsuniętych na sam czubek swojego garbatego nosa i kręcąc z rezygnacją głową mówi do mnie: „Jońska, zapamiętaj sobie raz na zawsze, nie zaczyna się zdań od słowa więc‟. Wybaczcie, ale dziesięć godzin języka polskiego w tygodniu, pomnożone przez trzy lata liceum daje stuprocentowy trwały uszczerbek na zdrowiu psychicznym.

         Tak więc zaczynajmy, bo nigdy nie zaczniemy. To akurat był celowy zabieg, ale wolę podkreślić ten fakt, gdyby jakimś cudem trafiła tu moja pani z polaka i doznała ciężkiego szoku.

         Mam na imię Klara, mieszkam w Warszawie, w niewielkim, dwupokojowym mieszkaniu na obrzeżach miasta. Kilka dni temu skończyłam dziewiętnaście lat i jeśli już jesteśmy przy tematach związanych ze szkołą, muszę się wam pochwalić, że od wczoraj jestem szczęśliwą posiadaczką, yyy... szczęśliwa to chyba za duże słowo, biorąc pod uwagę mój stan psychiczny, ale nie zamierzam się powtarzać, więc jestem posiadaczką wzorowo zdanego egzaminu dojrzałości. Wiem, że brzmi to troszkę koślawo, ale szkoła się skończyła i mogę sobie pofolgować ze stylistyką, a co.

         Czuję ogromną ulgę, że rozdział pod tytułem "nauka" mam już za sobą.  Na studia nie zamierzam iść, przynajmniej nie teraz, choć moja wychowawczyni stwierdziła, że z takim świadectwem, tyloma wygranymi olimpiadami oraz takimi wynikami z matury mogłabym się starać nawet o miejsce na Harvardzie. Szczerze mówiąc nawet się zastanawiałam nad tym, to znaczy nie nad Harvardem, ale nad jakąś uczelnią, obojętnie gdzie, byle jak najdalej od tego domu i tego stworzenia, które chodzi po świecie i marnuje tlen, udając moją matkę.

Kusząca myśl, ale po głębszym zastanowieniu doszłam do wniosku, że jednak większą nienawiścią pałam do nauki niż do mamy. „Z dwojga złego lepiej w tę stronę. ‟ Przepraszam, ale nie mogłam się powstrzymać, żeby nie zacytować legendarnego Shreka.

         Pewnie się zastanawiacie jakim cudem osobie, która nie przykładała się do nauki, choć bardziej pasowałoby tu słowo nie trawiła jej, udało się  tak wiele osiągnąć. Cóż muszę was rozczarować, ponieważ sama nie wiem jak to się stało. Przyznam szczerze, że nigdy nie zarwałam nocy z powodu nauki. Niemożliwe? A jednak... Poza tym na palcach jednej ręki można by było policzyć ile razy otworzyłam podręcznik w domu, żeby powtórzyć materiał przed egzaminem. O lekturach nie wspomnę. Nie przeczytałam żadnej, bazowałam jedynie na szczegółowych opracowaniach i streszczeniach. I tu się pojawia kolejny paradoks, bo tak naprawdę kocham książki i nawet nie chcę sobie wyobrażać jak mogłoby wyglądać moje życie bez nich, ale tak to już ze mną jest, że jeśli coś mi się narzuca zwykle robię na przekór.

         Mama, kiedy była jeszcze w miarę normalna i można było z nią porozmawiać na jakieś głębsze tematy mówiła, że to dzięki mojej wrodzonej inteligencji, chłonnemu jak gąbka umysłowi, a przede wszystkim niemalże idealnej pamięci. I chyba coś w tym jest, bo faktycznie wystarczyło, żebym skupiła się nad tym co mówi nauczyciel. Nie potrzebowałam nawet robić notatek. Moje zeszyty zawsze wyglądały okropnie. Jedynie co można w nich było znaleźć to tematy zajęć, daty oraz niewybredne malunki męskich genitaliów na ostatnich stronach.

         Nie myślcie sobie, że po drugiej stronie ekranu siedzi klon Einsteina i pisze jaki to nie jest mądry i zdolny. Nic bardziej mylnego. Nigdy nie przeszło mi przez myśl, że jestem jakimś geniuszem, a już na pewno nie odkryłam żadnej teorii i pewnie nie odkryję, chociaż kto wie? Newton pewnie też się nie spodziewał, że jabłko, które spadło mu na głowę, tak zmieni jego życie, albo Archimedes, który swoją sławę i przełom w nauce zawdzięczał zwykłej wannie.

         Kurczę, chyba powinnam być bardziej uważna, może któregoś pięknego dnia, zupełnie się tego nie spodziewając, jakaś błahostka zmieni moje życie? Oby tak było i obym nie musiała zbyt długo na to czekać.

         Tak się teraz zastanawiam w jakiej dziedzinie nauki miałabym największą szansę, żeby zabłysnąć i wiecie co? Ja to bym chyba mogła napisać poradnik dla sfrustrowanych nastolatek. Już nawet mam tytuł „Jak przeżyć pod jednym dachem z podstrzeloną matką i nie zwariować‟. O tak, w tej kwestii jestem ekspertem. Nie planowałam poświęcać jej tu zbyt wiele miejsca, a już na pewno nie w pierwszym poście, ale widzę, że chyba mi się to nie uda. A to wszystko przez tą dzisiejszą awanturę przy śniadaniu.

         Wyobraźcie sobie taką sytuację:

         Obudziłam się kilka minut po szóstej. Powinnam wylegiwać się do południa, mam w końcu wakacje, ale mój organizm widocznie ciągle jeszcze żyje według  szkolnego trybu. Usiadłam na łóżku i przez chwilę przyglądałam się jak drobinki kurzu tańczą w świetle promieni słonecznych, wpadających do mojego pokoju. Mimo wczesnej pory słupek rtęci sięgał prawie trzydziestu stopni Celsjusza. Pomyślałam sobie „Dzisiaj będzie fajny dzień‟ i oczywiście był fajny, szkoda tylko że przez dziesięć minut, dokąd nie weszłam do kuchni i nie zobaczyłam mojej szanownej mamusi, która siedziała sobie przy stole, popijała kawę z ogromnego kubka w kształcie serca i gapiąc się w lusterko rysowała na górnej powiece idealnie równą, grubą kreskę. Niby nic takiego, makijaż u kobiety to przecież chleb powszedni. I wszystko byłoby naprawdę w porządku, gdyby nie to, że miała na sobie buty na niebotycznie wysokim obcasie wiązane wokół kostki oraz wieczorową suknię z odkrytymi plecami i wyszywanym cyrkoniami gorsetem. Przyznam, że mnie zamurowało. Zanim zebrałam myśli i podniosłam moją szczękę z podłogi musiało minąć kilkanaście długich sekund. Spojrzałam z powątpiewaniem  na zegarek wiszący nad kuchenką gazową. Dochodziło pół do siódmej, mocno zacisnęłam powieki i spojrzałam jeszcze raz  na wskazówki. Pół do siódmej rano, jak w mordę strzelił.

         „To się nie dzieje naprawdę‟

         Zrobiłam krok do tyłu i oparłam się o blat szafki, czując, jak nogi zaczynają się pode mną trząść i uginać, jakby były z waty, a cała kuchnia traci kolory i pogrąża się w czerni.

         – O Klaruś, wstałaś już? Co tak wcześnie? – zapytała układając usta, pomalowane krwistoczerwoną szminką w szeroki uśmiech.

         – Gdzie idziesz? – wychrypiałam sucho, nie mogąc oderwać od niej wzroku. Muszę przyznać, że wyglądała naprawdę ładnie. Włosy spięła nisko na karku, układając je w gładkiego koka, a na policzki nałożyła perłowy róż, który idealnie rozświetlał jej twarz, ukrytą pod cienką warstwą pudru. W uszach miała długie srebrne kolczyki, które przy każdym ruchu obijały się o jej zgrabną szyję oraz kości obojczyka, a na smukłym nadgarstku zapięła szeroką bransoletkę z cekinami.

         – Idę po bułeczki – zawołała melodyjnym głosem, doprowadzając mnie tym samym do kresu wytrzymałości. I wybuchłam. Mój pierwszy dzień wakacji, który miał być idealny, poszedł właśnie do diabła.

         – Po bułeczki? W takim stroju?

         – A co z nim jest nie tak? – skrzyżowała ręce na piersiach i zrobiła nadąsaną minę.

         – Wszystko! Wszystko jest nie tak!– krzyknęłam, wściekła na samą siebie, że kolejny raz pozwoliłam jej wyprowadzić się z równowagi – Stroisz się jakbyś miała za chwilę odebrać Oscara albo przejść się po czerwonym dywanie w blasku fleszy.

         – Dziękuję, kochanie, to był najpiękniejszy komplement, jaki kiedykolwiek od ciebie usłyszałam – roześmiała się sztucznie i wróciła do nakładania na rzęsy kolejnej warstwy tuszu.

         – Nienawidzę cię – syknęłam przez zęby, bezwiednie zaciskając z całych sił pięści. – Czy ty naprawdę nie widzisz, że robisz z siebie idiotkę? Całe osiedle wytyka cię palcami. Wstyd mi za ciebie. Naprawdę nie szkoda ci na to czasu? Stroisz się godzinami tylko po to, żeby wyjść do spożywczaka po bułki na śniadanie?

         – A tak, właśnie tak. Klara, mam czterdzieści dwa lata i jestem samotna, mój zegar biologiczny tyka, po śmierci twojego ojca niestety nie zatrzymał się w miejscu. Chcąc nie chcąc, muszę wyglądać idealnie nawet idąc do spożywczaka po bułki, jak ty to ujęłaś. Wyobraź sobie, że spotkałabym tam mojego księcia z bajki i przez to, że wyglądałabym nieciekawie, bo zamiast wstać wcześniej, zrobić makijaż, przygotować najlepsze ciuchy, upiąć włosy, dobrać biżuterię, wolałam dłużej pospać, i tylko dlatego zmarnowałabym szansę na miłość i szczęście w życiu. – wzruszyła ramionami i z głośnym siorbnięciem upiła łyk zimnej już kawy.

         – To jakaś paranoja. Ty naprawdę powinnaś się leczyć.

         – Leczyć? Bo co? Bo lubię dobrze wyglądać?

         – Mamo, nikt ci nie broni dobrze wyglądać, ale do jasnej cholery, kiedy ty w końcu zrozumiesz, że nie masz już dwudziestu lat i najwyższy czas przystopować. Nie możesz po prostu ubrać dżinsów i jakiejś koszulki?

         – Już wiem co cię tak bardzo boli – ułożyła usta w wąską linię i wlepiła we mnie surowy wzrok, grożąc mi w powietrzu palcem – Ty mi po prostu zazdrościsz.

         – Braku mózgu? Wybacz, to nie powód do zazdrości – roześmiałam się jej w twarz, widząc jak zaczyna z nerwów trzepotać rzęsami, oblepionymi toną maskary.

         – Tego, że wyglądam lepiej niż ty i mam większe powodzenie – wypięła dumnie pierś, przyglądając się z odrazą mojej błękitnej koszuli nocnej w białe owieczki.

         – Proszę cię skończ, nie ośmieszaj się jeszcze bardziej – nalałam sobie soku, wzięłam jabłko z misy i wyszłam pospiesznie z kuchni starając się nie zwracać uwagi na jej lamenty i jęki niezadowolenia z powodu... zaraz, zaraz, jak to było dokładnie? A już wiem! Z powodu niewdzięcznej i rozpuszczonej córki, która jej nie docenia i ciągle ją poniża.

         Nie wiem co takiego zrobiłam w poprzednim wcieleniu, że pokarało mnie taką matką. I pomyśleć, że jeszcze do niedawna była zupełnie normalna. Ubierała się elegancko, nie przesadzała z makijażem, można z nią było porozmawiać o wszystkim. Jednym słowem była moją matką, troszczyła się o mnie, dmuchała na moje pozdzierane łokcie i kolana, wmawiając mi, że dzięki temu będzie mniej bolało. Po śmierci taty pracowała od rana do nocy, a mimo to zawsze znalazła czas żeby poczytać mi przed snem książkę albo obejrzeć razem ze mną wieczorynkę, pytała jak poszło w szkole, znała imiona wszystkich moich lalek, a czasami, kiedy wracałam zbyt późno robiła mi wywody a potem straszyła szlabanem. Była taką mamą, o której się marzy. Nie wiem co takiego się wydarzyło, że nagle stała się tym "czymś". Szczerze mówiąc nawet nie mam pojęcia jak ją nazwać. Myślałam, że tylko faceci cierpią na tak zwany kryzys wieku średniego, a tu proszę, niespodzianka.

         Sama nie potrafię powiedzieć co mnie wkurza w niej najbardziej. Czy to, że ubiera się zbyt odważnie i przesadza z makijażem, czy to, że jedyne o czym rozmawia to kosmetyki i ciuchy? Chociaż nie... Po dłuższym zastanowieniu, mogę z czystym sumieniem stwierdzić, że najgorsze jest to w jaki sposób wymawia swoje imię. To jest czerwona płachta na byka. I choćbym nie wiem ile razy słyszała jak się przedstawia – Miło mi, mam na imię Anja. – za każdym razem doprowadza mnie tym jednym zdaniem do szewskiej pasji.

Anja... też mi coś. Jakby to miało sprawić, ze stanie się w sekundę super modelką i cały męski świat padnie do jej stóp, prosząc o jej rękę.

         Jak widzicie, nie mam lekkiego życia. Jeszcze do niedawna dla świętego spokoju próbowałam schodzić jej z drogi i starać się unikać, żeby nie zaogniać już i tak beznadziejnej atmosfery, ale ciężko jest kogoś unikać, kiedy mieszka się z nim pod jednym dachem na cholernych trzydziestu sześciu metrach kwadratowych.  

         Ta dzisiejsza kłótnia, o której mieliście niewątpliwą przyjemność przeczytać, to tylko kropla w morzu jej umiejętności i pomysłowości. Jak tak na nią patrzę to wcale się sobie nie dziwię, że czasami, a raczej bardzo często puszczają mi nerwy. Wtedy albo całymi dniami wypłakuję oczy w poduszkę, albo wybucham i muszę się z całych sił powstrzymywać, żeby nie wydrapać jej oczu.

         Dlatego właśnie tak bardzo zależy mi na szybkim znalezieniu pracy. Jutro mam dwie rozmowy kwalifikacyjne. Pierwszą o dziesiątej trzydzieści w Diana&Japan. Dla niewtajemniczonych jest to niewielki butik z wyszukaną odzieżą, jakieś dwadzieścia minut piechotą od naszego mieszkania. A drugą o osiemnastej w CocoCocktajl. Jeżuniu, ale się musiałam skupić, żeby poprawnie napisać nazwę, normalnie można sobie język połamać. Jedna z kelnerek zaszła w ciążę i szukają zastępstwa. Muszę tylko jakoś przekonać pana szefa, że lepiej nie mógł trafić i że nawet nie zdaje sobie sprawy jakie ma szczęście, że chcę dla niego pracować. Bułka z masłem, nie takie rzeczy się robiło.

         Wiem, że te oferty to nic szczególnego, ale znalezienie dobrej pracy świeżo po liceum, graniczy niemal z cudem. Trudno, nie mam zamiaru przebierać i wybrzydzać. Muszę jak najszybciej zacząć zarabiać i odkładać każdy grosz, żeby było mnie stać na wynajęcie jakiejś kawalerki. Choćbym miała jeść suchy chleb i zapijać kranówą, do końca wakacji muszę się wyprowadzić z tego wariatkowa. Muszę i koniec, w przeciwnym razie, ręczę głową, że policja odnotuje kolejną śmiertelną ofiarę przemocy rodzinnej. I to nie będę ja...

         Kurczę, to pisanie, to wcale nie taka głupia sprawa. Czuję jak z każdą chwilą jest mi lżej, a nawet trochę chce mi się śmiać z tego wszystkiego. Do tej pory podobny efekt otrzymywałam dzięki czytaniu książek, pieczeniu wymyślnych ciast, oglądaniu starych filmów lub po prostu wisząc godzinami na telefonie i rozmawiając z Igą. Brawo, zaczynam robić postępy.

         I tak sobie myślę, że byłoby jeszcze prościej, gdybym miała tą swoją „drugą połówkę pomarańczy‟.  Niestety jeszcze jej nie znalazłam i pewnie nie prędko się to zmieni, choć przyznam szczerze, że nie narzekam na brak powodzenia i zainteresowania ze strony płci przeciwnej. Często umawiam się na randki, a moja komórka i mail są bombardowane różnymi mniej lub bardziej ciekawymi propozycjami, ale nic z tego nie wynika. Więc w czym problem? Jak to w czym? We mnie! Mam zbyt wygórowane wymagania. A to wszystko przez książki. Tak, tak, przez książki, nie przewidziało ci się, drogi czytelniku. Czytam ckliwe romansidła, w których idealni mężczyźni, przystojni, szarmanccy i inteligentni, kochają swoje kobiety tak szalenie i tak na zabój, że gdyby tylko mogli ściągnęliby im gwiazdkę z nieba. Jak przystało na prawdziwą romantyczkę, którą niewątpliwie jestem, czytam i sama marzę o takiej miłości. Takiej prawdziwej, szalonej, takiej żebym nie mogła spać w nocy i żebym nie mogła o niczym innym myśleć. Pomijam fakt, że przy okazji sama się zakochuję w tych idealnych, niestety zupełnie nierealnych bohaterach. Ostatnio oszalałam na punkcie Hache z „Trzy metry nad niebem‟, wcześniej był Peeta z „Igrzysk śmierci‟ oraz Edward ze „Zmierzchu‟. Nie sposób nie wspomnieć o Greyu, Heathcliffie czy Aleksandrze z „Jeźdźca miedzianego‟. Moja lista jest naprawdę długa, mogłabym tak wymieniać w nieskończoność. Przykre, ale niestety prawdziwe. Zatracam się w imaginowanym świecie przedstawionym w harlequinach, tym samym skreślając w realnym życiu każdego chłopaka, który zwrócił na mnie uwagę. Gdybym chociaż dała im szansę się poznać, ale nie, mam jakąś blokadę i wszystko kończy się zanim jeszcze dobrze się nie zacznie. Najczęściej już po pierwszej randce.

         Ostatnio załapałam takiego doła z tego powodu, że na dłuższy czas odstawiłam romanse i wzięłam się za czytanie kryminałów. W tym szaleństwie była jakaś metoda. Postanowiłam sobie, że będę bardziej wyrozumiała dla moich adoratorów i postaram się nie skreślać ich tak od razu.

         Pierwszym i jednocześnie ostatnim królikiem doświadczalnym w moim niecnym eksperymencie był Bartek, chłopak z równoległej klasy, z którym chodziłam na dodatkowe zajęcia z przedsiębiorczości. Wydawało mi się wtedy, że będzie odpowiednim kandydatem. Podobał mi się, a to już duży plus. Był wygadany i bystry. Mieliśmy podobne zainteresowania, dzięki czemu czułam się dobrze w jego towarzystwie i długo się nie zastanawiając dałam mu do zrozumienia, że chciałabym, żeby zaprosił mnie na randkę. Uśmiechałam się zalotnie i wpatrywałam się w niego maślanym wzrokiem, a on od razu złapał przynętę i  z rumieńcami na twarzy zaproponował kino. Zgodziłam się od razu. Czułam, że od tej pory nastąpi wielki przełom w moim bezbarwnym życiu uczuciowym.

         Nic bardziej mylnego.

         Przyjechał po mnie autem pożyczonym od brata i już na samym wstępie zarobił żółtą kartkę, bo zamiast wysiąść, otworzyć mi drzwi i pochwalić mój wygląd... nie oszukujmy się, spędziłam przed lustrem naprawdę sporo czasu... siedział za kierownicą i żuł gumę jak krowa trawę. O kwiatach nie wspomnę! Edward zawsze otwierał przed Bellą drzwi, niby w czym ja jestem od niej gorsza? Odetchnęłam głośno i postanowiłam, że choćby nie wiem co się działo muszę się trzymać ustalonych reguł i dotrwać do końca. Potem już było tylko gorzej i naprawdę byłam wściekła na siebie, że, jakby nie patrzeć, sama się prosiłam o  tą pożal się Boże randkę. Zupełnie nie poznawałam Bartka. Na zajęciach był kulturalny i uprzejmy, a będąc ze mną sam na sam zachowywał się jak ostatni burak, przeklinał i wysyłał mi stosy niemoralnych propozycji. Starałam się obracać to w żart, wmawiając sobie, że w prawdziwym świecie faceci właśnie tacy są. Ale żarty się skończyły, kiedy na ekranie rozgrywała się odważna scena łóżkowa, a on złapał mnie za udo, stanowczo zbyt blisko mojej świętości. Poderwałam się z miejsca, jakby rażona piorunem i wyzwałam go na czym świat stoi. A to, że miałam publiczność, jeszcze bardziej mnie nakręcało. Kiedy próbował mnie uciszać, prosząc bym nie robiła mu wstydu, uderzyłam go w twarz i zabroniłam zbliżać się do mnie na zajęciach.

         Mój eksperyment skończył się kompletną porażką, a ja zaraz po powrocie do domu wlazłam pod kołdrę i do późnej nocy czytałam „Pamiętnik‟ Sparksa, marząc o Noah.

         Od tamtej pory zrezygnowałam z szukania miłości na siłę. Co ma być, to będzie. A może Ten na górze szykuje dla mnie coś wyjątkowego i dlatego każe tak długo czekać? Mam nadzieję, że właśnie o to chodzi!

         Troszkę się rozpisałam. Myślę, że wystarczy jak na pierwszy post, więc będę się żegnać.

         Pozdrawiam serdecznie i życzę upalnego dnia.

         Klara!

         Aaaa i koniecznie trzymajcie jutro za mnie kciuki. Obiecuję, że w kolejnym poście opowiem wam jak mi poszło na rozmowach kwalifikacyjnych.