9.Od jutra będę smutna, od jutra, nie od dziś i każdego dnia, choćby nie wiem jaki był smutny powiem: Od jutra będę smutna, od jutra, nie od dziś...

Dobrze, że nie spotkałam się dziś z panem Szymonem!

Nie sądziłam, że kiedykolwiek coś takiego przejdzie mi przez myśl, a potem palce wystukają tak absurdalne zdanie na klawiaturze, a jednak! Kolejny dowód na to, że w życiu nie można być niczego pewnym w stu procentach.

Gdyby nie odwołał naszego spotkania z powodu popsutego auta pewnie zanudzałabym was teraz wpisem o tym, jaki jest wspaniały, i cudowny, i kulturalny, i przystojny, i zabawny, i tak dalej, i tak dalej! Gdyby mnie dziś odwiedził, siedziałabym z nim w kuchni, a może korzystając z pięknej pogody wyszlibyśmy na werandę i popijając słodką herbatę i zajadając jeszcze słodsze ciasteczka spędziłabym kolejne cudowne popołudnie w jego towarzystwie. Wiem, brzmi wspaniale i pewnie się teraz zastanawiacie, dlaczego napisałam na początku, że dobrze, że się jednak dziś nie spotkaliśmy. Już wyjaśniam, otóż gdyby nie ta historia z mechanikiem nie miałabym okazji poznać Zosię. Ale o tym za chwilkę, bo skoro jesteśmy już przy panu Szymonie, chcę tylko dodać, że mam przeczucie, że prawdziwym powodem nie jest zepsute auto, a szczuplutka blondyneczka z nogami do samego nieba, kuszącymi ustami i obrączką na serdecznym palcu, którą włożył jej w dniu ich ślubu.

Przesadzam? Nie wiem, być może to głupie, ale nic na to nie poradzę, jestem tylko kobietą J

Tyle o Panu (prawie) Idealnym.

Po tym jak skończyliśmy rozmawiać stwierdziłam, że godzina jest jeszcze wczesna a pogoda zbyt piękna żeby siedzieć w domu i zajmować się rozpakowywaniem walizki.

To może poczekać… i jak wierny pies czeka do tej pory J

Wsiadłam na rower, zsunęłam na nos okulary przeciwsłoneczne i wyjechałam na polną ścieżkę, która prowadzi do głównej drogi i centrum wioski, jeśli oczywiście mogę się tak wyrazić. Chyba nie muszę mówić, że każda osoba, którą mijałam patrzyła na mnie jak na mamuta. W normalnych okolicznościach pewnie by mnie to rozgniewało i nie szczędziłabym ostrych przytyków i gromkich spojrzeń, ale wtedy bawiło mnie to do tego stopnia, że z trudem potrafiłam stłumić śmiech. Nie wiem, co się ze mną dzieje, kompletnie siebie nie poznaję. To chyba przez to świeże górskie powietrze i te lasy dookoła. W końcu zieleń uspokaja!

Przyznam, że przejechanie Stodolnej wzdłuż i wszerz zajęło mi mniej czasu niż rozpalenie w piecu. Wioska jest naprawdę bardzo, bardzo mała i to chyba w tym tkwi cały jej urok. Nie licząc wąskich, piaszczystych ścieżek, prowadzących na pola, biegnie tu tylko jedna droga główna, przy której w równym rządku stoją drewniane domki mieszkańców. Oczywiście poza moim. Nie wiem czemu, ale od razu przypomniały mi się lekcje historii i omawiane na nich średniowieczne osady, tyle że zamiast wysokich murów obronnych wieś otoczona jest gęstymi lasami oraz polami, a głównym miejscem rozrywki i przepływu informacji nie jest karczma a sklep pani Lodzi!

Korzystając z pięknej pogody postanowiłam nie spieszyć się z powrotem do domu i pokusiłam się o kilka dodatkowych kilometrów. Nie zastanawiałam się nad tym dokąd zmierzam, nie miałam żadnego konkretnego celu, po prostu jechałam przed siebie ciesząc się pięknymi widokami gór i dziewiczych terenów, których jak do tej pory nie zniszczyła cywilizacja. Nawet nie wiem, kiedy minęłam przekreślony znak drogowy z napisem Stodolna i wjechałam do lasu. Po chwili szeroka droga wylana asfaltem zmieniła się w wąską, piaszczystą ścieżkę wijącą się w głąb coraz gęściej rosnących drzew.

Całe szczęście, że trafiłam tu w tak słoneczny dzień!

Poprawiłam okulary, które zsunęły mi się na czubek nosa i uśmiechnęłam się do siebie notując w głowie, by z daleka omijać to miejsce, gdy pogoda będzie pozostawiała wiele do życzenia.

Już miałam zawrócić, kiedy zauważyłam drewnianą tabliczkę w kształcie podkowy przymocowaną za pomocą drobnych łańcuchów do gałęzi rozłożystego drzewa, która informowała o tym, że od Szkółki Jeździeckiej „Galop” dzieli mnie jeden kilometr.

Stadnina koni w samym środku lasu, lepiej nie mogłam trafić.

Od razu przyspieszyłam.

Po chwili zza drzew wyłonił się duży, prostokątny budynek wyłożony ciemnoczerwoną cegłówką. Frontową ścianę zdobiła otwarta na oścież drewniana, półokrągła brama, zawieszony nad nią ozdobny napis „Galop” oraz rzeźba wierzgającego konia. Przed wejściem do stajni stała drewniana studnia z trzcinowym daszkiem oraz gliniane donice z kwitnącymi na różowo rododendronami. Dookoła rozciągał się pokaźnych rozmiarów plac z różnego rodzaju drążkami, murkami oraz przeszkodami wodnymi, a cały teren otoczony był białymi, metalowymi barierkami.

Oparłam rower o gruby pień dębu i usiadłam na drewnianej ławce po drugiej stronie wąskiej ścieżki, skąd mogłam się rozkoszować widokiem koni biegających wolno po zagrodzie. Oparłam łokcie o blat stołu również wykonanego z drewna i z otwartymi szeroko ustami śledziłam ciekawskim spojrzeniem każdy ruch czarnego konia z białą plamką biegnącą od nasady grzywy aż po chrapy. Wydawał się być duszą towarzystwa, jeśli można w ogóle tak powiedzieć. Galopował i wierzgał, rozganiając stojące w zbitej kupie inne konie, po czym kładł się i tarzał w piachu, niszcząc panującą dookoła ciszę

głośnym rżeniem.

– Ogier z temperamentem – powiedziałam do siebie i roześmiałam się w głos.

Nie mam pojęcia jak długo tam siedziałam i gapiłam się na zwierzę. Równie dobrze mogło minąć kilka minut co kilka godzin. Kompletnie się wyłączyłam, myśląc jedynie o czarnym koniu, który podbił moje serce. Tkwiłam pogrążona we własnym świecie, aż do chwili, gdy na ziemię sprowadził mnie widok brunetki przechodzącej pod barierką i zmierzającej w moją stronę z szerokim uśmiechem na ustach. Miała na sobie obcisłe legginsy, podkreślające jej zgrabne uda i krągłe pośladki, luźną koszulkę z logo szkółki, którą wypełniał obfity biust, a na stopy włożyła wysokie buty, przypominające te, które nosili kowboje. Jej ciemnobrązowe, gładkie włosy opadały gęstą kaskadą na wąskie, nieco przygarbione ramiona, a okrągła buźka w kolorze dojrzałej brzoskwini, usiana nielicznymi piegami aż promieniała z radości.

Gdybym była lesbijką, ta dziewczyna z miejsca stałaby się obiektem moich westchnień, a równocześnie powodem nieprzespanych nocy.

Zamrugałam pospiesznie kilka razy, odganiając niesforną myśl i głośno przełknęłam ślinę, czując w ustach nieprzyjemną suchość.

– Cześć – zaświergotała wesoło wlepiając we mnie duże, ciemne niczym smoła oczy. – Wolne? – Wskazała otwartą dłonią miejsce obok mnie i nie czekając na odpowiedź opadła na ławkę z głośnym westchnieniem.

– Jasne, rozgość się – jęknęłam, przyglądając się z uwagą jakiemuś niezwykłemu przedstawieniu, którego stałam się świadkiem. Dziewczyna przyłożyła do ust wskazujący palec, po czym z cichym cmoknięciem ucałowała opuszek i dotknęła nim blatu stołu, a potem jak gdyby nigdy nic, wyciągnęła z przewieszonej przez ramię torby okrągły plastikowy pojemnik, zdjęła wieczko i zaczęła zajadać się warzywną sałatką.

– Co to? – szepnęłam, zastanawiając się co mógł znaczyć ten gest.

– To jest mój lunch – zaśmiała się, przesadnie akcentując ostatnie słowo – Właśnie korzystam z mojej piętnastominutowej przerwy w pracy.

– Nie to, to! – kiwnęłam głową w stronę miejsca, które przed chwilą dotknęła palcem. – Co to było? – zapytałam ponownie, nie mogąc opanować palącej mnie od środka ciekawości. I wtedy niespodziewanie przyszła mi na myśl pani Lodzia. Już wiem jak musiała się czuć, kiedy bawiłam się z nią w kotka i myszkę nie chcąc zdradzić jej kim jestem i skąd się wzięłam w jej sklepie. Obiecuję, że przy następnej okazji wyznam jej wszystko jak na spowiedzi, chociaż już pewnie sama się domyśliła po tym co powiedziała jej Janeczka.

Dziewczyna przyglądała mi się przez dłuższą chwilę z powątpiewaniem, jakby zastanawiała się czy może mi zdradzić swój sekret. Przygryzłam od środka policzek i czując na sobie ciężar czarnych oczu modliłam się w duchu by okazać się godną poznania jej tajemnicy.

– Popatrz – przejechała palcem po koślawych literach wyrytych w drewnianym blacie stołu, po czym wzięła głęboki oddech i przeczytała na głos: – Obdarowałaś mnie spokojem w życiu wypełnionym wojną. Piękne co nie?

– Kto to? – wydukałam po długiej chwili milczenia, kiedy w końcu udało mi się odzyskać oddech. Muszę przyznać, że kompletnie nie spodziewałam się czegoś takiego.

– Achilles – powiedziała niewyraźnie, mieląc w ustach kolejny kęs warzywnej sałatki. – Z „Troi”. Nie mów, że nie oglądałaś. – Rzuciła w moim kierunku piorunujące spojrzenie, grożąc mi w powietrzu plastikowym widelcem. – Dziewczyno, na jakim ty świecie żyjesz? To najpiękniejszy film ze wszystkich pięknych filmów! Musisz go obejrzeć! I to jak najszybciej!

– Obiecuję, że w wolnej chwili nadrobię zaległości – położyłam prawą rękę na sercu, a lewą uniosłam w górę, jakbym co najmniej składała przysięgę przed Zgromadzeniem Narodowym. – Tyle, że chodziło mi raczej o to, kto zadał sobie tyle fatygi by to wyryć. No chyba, że chcesz mi wmówić, że pojawił się tu legendarny heros i tego dokonał – roześmiałam się, nie mogąc odgonić od siebie myśli o siedzącym na tej ławeczce Achillesie, który pełen skupienia zagryzając język, dłubie w drewnie wyznanie miłosne specjalnie dla tej oto śmiertelniczki.

         – Niestety to nie on – wydęła wargi w teatralnym geście, a po chwili podobnie jak ja zaczęła zanosić się głośnym śmiechem. – To mój brat. Jestem pewna, że to jego sprawka, chociaż uparcie się tego wypiera.

– Skąd wiesz, że to on?

– To jedyny facet w moim życiu, który darzy mnie jakimkolwiek uczuciem – obojętnie wzruszyła ramionami, jakby ten, bądź co bądź, przykry fakt zupełnie nie robił na niej wrażenia. – Poza tym ten cytat pojawił się zaraz po tym jak mu wygarnęłam w trakcie kłótni, że jest beznadziejnym bratem, i że nie zamierzam z nim nigdy więcej rozmawiać, a jeśli chce mi coś powiedzieć, to niech to napisze na kartce i wsunie mi pod drzwi, bo nie mam ochoty go słuchać. I jak widać, napisał, tyle że wybrał sobie dość oryginalne miejsce. Ostatnim i niepodważalnym dowodem w sprawie tajemniczego cytatu na stole, jest fakt, że za każdym razem, kiedy łapię doła, przychodzi do mnie z ogromną misą popcornu i razem oglądamy „Troję”. To trochę przykre, ale muszę ci się przyznać, że większość fragmentów znamy już na pamięć.

– Aż tak często masz doła?

– Średnio raz na dwadzieścia cztery dni. – Roześmiała się, po czym wytarła dłoń w koszulkę i wyciągnęła ją w moją stronę – Tak w ogóle to mam na imię Zosia.

– Klara – uścisnęłam jej drobną rękę i niemal od razu poczułam przyjemne ciepło, które od niej biło.

– Klara? Ojej, a gdzie twój Wacław?

– Szkoda gadać – machnęłam w powietrzu ręką, jakbym odganiała natrętną muchę – Coraz częściej odnoszę wrażenie, że jeszcze się nie narodził, albo zaginął w jakiś niewyjaśnionych okolicznościach.

– Może powinnam przeprowadzić śledztwo? Jestem w tym lepsza niż wszystkie psy tropiące razem wzięte.

– Nie wątpię, Sherlocku, ale ta sprawa mogłaby ciągnąć się do końca świata i…

– O jeden dzień dużej – powiedziałyśmy w zgodnym chórku i wybuchnęłyśmy głośnym śmiechem zagłuszając rżenie czarnego konia.

– Jest przepiękny – wskazałam palcem w stronę mojego ulubieńca, który zajadając marchewkę z rąk starszej pani, żwawo machał ogonem opędzając się od chmary owadów.

– To Mars –  spojrzała na konia i uśmiechnęła się z czułością, a w jej oczach, słowo daję, rozbłysły dwie iskierki.

– Szkoda, że nie Snickers – zażartowałam.

– Wiesz, sądząc po jego temperamencie bliżej mu do rzymskiego boga wojny niż do batona. Nie jest słodziutki i milutki, wręcz przeciwnie, prawdziwy z niego arogant i choleryk, a dziś ma wyjątkowo podły nastrój.

– Mówisz o nim jakby był człowiekiem.

– Serio? No, może trochę – roześmiała się i odrzuciła do tyłu włosy, które opadły jej na ramiona zasłaniając kształtne piersi. – To chyba jeden ze skutków odcięcia się od ludzi i przebywania w stadninie całymi dniami.

– Czemu ich unikasz? – Muszę przyznać, że jej nastawienie do świata trochę mnie zaskoczyło. Jak to możliwe, że taka otwarta i pogodna osoba jak ona woli spędzać cały swój czas w stajni niż z rówieśniczkami na zakupach czy imprezach?

– Bo tak jest prościej i bezpieczniej, przynajmniej ma się pewność, że nikt cię nie zrani.

–Ale one też potrafią zrobić krzywdę. Tyle razy podawali w wiadomościach, że…  

– To prawda, ale nie umyślnie. – Weszła mi w słowo, nie pozwalając dokończyć zdania. – Atakują przeważnie dlatego, że są głodne, przestraszone albo ich właściciele to skończeni idioci, którzy nie mają pojęcia jak się nimi zająć. Nigdy w życiu żadne zwierzę, nie zrobiło nikomu krzywdy dla rozrywki czy z nudów!

– Masz rację. – Stwierdziłam zgodnie z prawdą, głośno wypuszczając powietrze z płuc. Nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego jak długo je wstrzymywałam wsłuchując się w smutne słowa Zosi. – Ale chyba nie chcesz mi powiedzieć, że jedynymi istotami, z którymi się kontaktujesz są konie. – Posłałam jej niepewne spojrzenie, zdając sobie sprawę z tego jak dwuznacznie to zabrzmiało.

– Nie, no coś ty! Czasami odwiedzają mnie zielone ludki z czułkami, a wieczorami spod szafy wychodzą krasnoludki i gramy razem w rozbieranego pokera.

Równocześnie wybuchnęłyśmy głośnym, gardłowym śmiechem. Dawno mi się to nie zdarzyło, ale poczułam jak dosłownie w jednej chwili całe moje policzki były mokre od łez, a mięśnie brzucha zabolały w przyjemny sposób.

– A tak na serio – wydukała po chwili poprawiając potargane włosy – mam dziadka, brata, kilku dobrych znajomych z pracy, no i od dzisiaj też ciebie – To zdanie w jej ustach zabrzmiało raczej jak pytanie a nie stwierdzenie, dlatego przytaknęłam  głową i posłałam szeroki uśmiech w jej stronę. – To fajnie.

– Nawet bardzo fajnie – zgodziłam się, czując, że właśnie w tamtym momencie nastąpił  koniec z samotnością i nudą!

– To teraz twoja kolej.

– Kolej na co? – zapytałam kompletnie zbita z tropu.

– Jak to na co?– przewróciła oczami w powietrzu i głośno westchnęła. – Na zwierzenia.

– Chyba nie ma o czym mówić. – wzruszyłam ramionami, przyglądając się słowom wyrytym w drewnianym blacie stołu.

– A ja myślałam, że taka famme fatale jak ty będzie sypała historiami o swoim barwnym życiu jak z rękawa, robiąc sobie jedynie króciuteńkie przerwy na złapanie oddechu.

– Rozumiem, że te cholerne plotki dotarły również do ciebie.

– Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że to wszystko jedna tania bujda. – zmarszczyła czoło nie kryjąc rozczarowania, a między jej idealnie równymi brwiami uformowała się drobna fałdka, przypominająca literę v.

– Niestety muszę cię zasmucić, ale w tej plotce nie ma nawet ociupinki prawdy! No oczywiście oprócz tego, że faktycznie tu jestem i zamieszkałam w domu babci Róży.

– Czyli nie było żadnego biznesu w Londynie?

– Nie – pokręciłam głową z szerokim uśmiechem na twarzy przypominając sobie rozmowę dwóch starszych pań w sklepie. – I rozwodnika, z którym weszłam w spółkę a potem w romans też nie było.

– No to fest – nadąsała się, wydymając usta w przezabawny sposób, czym od razu doprowadziła mnie do niekontrolowanego wybuchu śmiechu.

– Przepraszam, że cię rozczarowałam, naprawdę nie chciałam. Ale wiesz co? Jeszcze całe życie przede mną i obiecuję ci, że jak tylko zacznie dziać się w nim coś ciekawego, nawet gdyby miał być to romans z jakimś podstarzałym rozwodnikiem, albo biznes na starcie skazany na porażkę to będziesz pierwszą osobą, która się o tym dowie. Może być? – Udałam, że splunęłam na dłoń, przypominając sobie Milagros ze „Zbuntowanego anioła”, która robiła tak za każdym razem, kiedy chciała z kimś zawrzeć układ i wyciągnęłam ją w stronę Zosi.

 – Umowa stoi – również napluła na wnętrze dłoni i uścisnęła mnie z całej siły szczerząc się przy tym ze łzami wzruszenia w oczach. – Ale pamiętaj, jak nie dotrzymasz słowa, będzie z tobą krucho.

– Spokojna głowa. Naprawdę nie chciałabym mieć z tobą na pieńku, poza tym obietnice są po to by ich dotrzymywać, a nie szastać nimi na prawo i lewo.

– Już cię uwielbiam – zaśmiała się w głos i rzuciła mi się na szyję, ściskając tak mocno, że o mały włos nie skręciła mi karku. – O kurczaczki! – oderwała się ode mnie i z niepokojem spojrzała na zegarek, po czym wykrzywiając usta w grymasie, pospiesznie spakowała pusty pojemnik po sałatce do torby i zarzuciła ją sobie na ramię. – Moja przerwa skończyła się jakieś dziesięć minut temu, mam nadzieję, że pani Alinka nie poszczuje mnie Marsem. – Podniosła się z miejsca, ponownie przyłożyła palec do ust, po czym przejechała nim po wyrytych w drewnie literach uśmiechając się czule. – Miło się rozmawiało.

– Nawet bardzo miło.

– Dobra, już naprawdę lecę! – Zgarbiła się nieco i przyspieszyła kroku, machając energicznie rękami jak żołnierz na musztrze.  Nagle zatrzymała się w pół kroku, odwróciła się w moją stronę i zasłaniając oczy przed rażącymi promieniami słońca, krzyknęła: – Jutro kończę o czwartej, jeśli nie jesteś zajęta możemy pójść na lody!

– Super! – uniosłam w górę kciuk niczym Neron i zachichotałam.

Zosia zniknęła za bramą a ja siedziałam jeszcze chwilę na drewnianej ławce i nie mogłam oderwać wzroku od koślawych liter układających się w jeden z piękniejszych cytatów jakie słyszałam do tej pory.

Obdarowałaś mnie spokojem w życiu wypełnionym wojną

Te słowa i sposób w jaki brat Zosi chciał ją przeprosić tak bardzo mnie wzruszyły, że wyjęłam z kieszeni telefon i zrobiłam zdjęcie, po czym ustawiłam je sobie na tapetę. Mam nadzieję, że moja nowa koleżanka nie będzie miała nic przeciwko, w końcu to trochę osobista sprawa. Prawda?

I to by było na tyle jeśli chodzi o przyjemne rzeczy, które mnie dziś spotkały. Powrót do domu, niestety, okazał się istną drogą krzyżową. I uwierzcie, że wcale nie przesadzam.

Zaczęło się od tylnego koła doszczętnie pozbawionego powietrza, a skończyło na kolejnym spotkaniu z tym narwańcem, któremu nie tak dawno wpadłam pod motor. Dziś co prawda obyło się bez siniaków i podartych ciuchów, ale to wcale nie znaczy, że było miło. O nie! Pociesza mnie jedynie fakt, że tym razem podczas kilkukilometrowego marszu miałam na sobie wygodne trampki a nie japonki jak ostatnim razem, i że mimo grzmotów i nieba, które w kilka chwil zrobiło się ołowiane zdążyłam dowlec się do domu przed potworną ulewą.

Szczęście w nieszczęściu!

A byłoby jeszcze lepiej gdybym jednak poszła na skróty. Muszę przyznać, że przeleciała mi przez głowę taka myśl, ale szybko ją zignorowałam stwierdzając, że bezpieczniej będzie wybrać dłuższą, ale dobrze mi znaną drogę niż iść na przełaj i zabłądzić. Wiadomo, ja i mój pech jesteśmy jak Romeo i Julia, zawsze razem póki śmierć nas nie rozłączy, więc wolałam nie ryzykować tułaniem się po polach w deszczu w dodatku ciągnąc za sobą bezużyteczny rower ze sflaczałym tylnym kołem. Ale czy trzymanie się głównej drogi uchroniło mnie przed nieszczęściem?

No właśnie nie! Pech i tak mnie nie ominął. Jakżeby inaczej!

Z rękoma wciśniętymi w kieszenie czarnych dżinsów, stał oparty o drewnianą pergolę przy sklepie i…

Stop! Jeśli ktoś nie nadążył za moim tokiem myślenia, to pragnę wyjaśnić, że mowa tu o Panu Chamskim, a nie o moim wrodzonym pechu J

Więc jak już wspomniałam stał oparty o balustradę w towarzystwie kilku kolegów i tej wytatuowanej dziewczyny, którą spotkałam ostatnim razem podczas próby przeżycia wizyty w sklepie pani Lodzi. Był odwrócony do mnie plecami i jestem pewna, że gdyby nie ciekawskie spojrzenia jego kumpli udałoby mi się przemknąć obok niepostrzeżenie. No właśnie, gdyby…

Kiedy się obrócił i posłał mi najbardziej arogancki uśmiech jaki do tej pory dane mi było oglądać, już wiedziałam, że mam przekichane, ale jak wiadomo tonący brzytwy się chwyta, dlatego unikając kontaktu wzrokowego, przyspieszyłam kroku i przeszłam na drugą stronę ulicy, zaciskając z całych sił dłonie na gumowych rączkach kierownicy.

Chyba nie trudno się domyśleć, że moje próby ratowania się przed katastrofą spełzły na niczym.

– Proszę, proszę kogo my tu mamy! – Pan Cham, bo właśnie tak zamierzam go nazywać, wyrósł przede mną jak spod ziemi, czym o mały włos nie doprowadził mnie do zawału serca. – Nasza niedoszła samobójczyni –prychnął krzyżując ręce na piersiach. – Wybacz, ale dziś niestety nie mogę ci pomóc, mam motor w naprawie, ale możemy się umówić, że rozjadę cię innym razem jeśli tak bardzo ci na tym zależy.

Zamurowało mnie! Spodziewałam się, że będzie opryskliwy i niemiły, ale żeby aż tak? Przecież to ludzkie pojęcie przechodzi!

Swoją drogą, co się dzieje do jasnej Anielki? Auto pana Szymona zepsute, motor Chama w naprawie, i jakby tego było mało mój rower też odmówił posłuszeństwa. Niezły trójkącik!

Postanowiłam go kulturalnie ominąć i broń Boże nie wdawać się z nim w żadne dyskusje, jednak on najwyraźniej miał zupełnie inne palny! Kiedy zrobiłam krok do przodu, zerwał się z miejsca, stanął przede mną obejmując łydkami przednie koło roweru, dłonie zacisnął na kierownicy, kilka milimetrów od moich zbielałych knykci i taksując mnie nachalnym wzrokiem nie przestawał się arogancko uśmiechać. Przysięgam, miałam ochotę wyzwać go na czym świat stoi, ale jakimś cudem kolejny raz język stanął mi kołkiem. Pięknie! Jedyne na co było mnie stać to posłanie mu piorunującego spojrzenia! Ma szczęście, że nie jestem Bazyliszkiem, bo gdyby tak było, leżałby przede mną martwy!

– A co to za groźna mina? Myślałaś, że już się nie spotkamy, tak?

– Nadzieja to zdecydowanie lepsze słowo! – Wycedziłam przez zęby, w duchu dziękując Bogu za jasność umysłu. – A teraz bądź tak miły i daj mi przejść, spieszę się – zrobiłam krok do przodu, ale rower ani drgnął. Miałam ochotę go zostawić i pobiec do domu, ale fakt, że kiedyś należał do babci zmusił mnie do dalszych przepychanek (nie tylko słownych) z Panem Chamskim. – Przepraszam – powiedziałam najsurowiej jak tylko potrafiłam i kolejny raz szarpnęłam kierownicą wkładając w to całą swoją siłę. Bezskutecznie.

– Ależ nie ma za co – roześmiał mi się w twarz, po czym nachylił się i szepnął cicho wprost do mojego ucha: – Nie gniewam się.

– Jesteś nienormalny! – Odskoczyłam do tyłu niczym rażona prądem.

– A ty spostrzegawcza.

– E, lowelasie, piwo się grzeje! – Dobiegł nas głos zniecierpliwionych kolegów, którzy mogę się założyć, przyglądali się tej scenie z rozdziawionymi ustami i szeroko otwartymi oczami. – Ruchy, no!

– Zaraz! – Krzyknął, nawet nie patrząc w ich stronę. – Dobra, zawszyjmy układ. Powiesz mi, gdzie się tak bardzo spieszysz, a ja zejdę ci z drogi.

– Chyba sobie żartujesz? – Puściłam kierownicę, dając mu pełnię władzy nad moim rowerem, po czym przestąpiłam z nogi na nogę i skrzyżowałam ręce na piersiach. Na sekundę, dosłownie na jedną krótką sekundę na jego twarzy pojawiło się zaskoczenie, ale szybko wrócił do miny pokerzysty. – Nie mam zamiaru grać z tobą w jakieś chore gierki! Masz się odsunąć i pozwolić mi przejść!

To, że nie odezwał się ani słowem i tylko się zadziornie uśmiechał, nadal tarasując mi drogę zadziałało na mnie jak czerwona płachta na rozjuszonego byka.

– Nie muszę ci się z niczego tłumaczyć! – Wyrzucałam z siebie słowa z prędkością karabinu maszynowego. – Nie jesteś ani moim ojcem, ani moim bratem, i moim kolegą też nie jesteś! I wiesz co ci jeszcze powiem? Nigdy nim nie będziesz!

– Jesteś pewna? – Jego uśmieszek, irytujący mnie do granic wytrzymałości zniknął mu z twarzy a usta ułożyły się w wąską linię.

– Bardziej niż tego, że Ziemia jest okrągła!

– Nie wiem czy wiesz, ale Ziemia nie jest tak do końca okrągła. – uniósł w górę brwi, przyglądając mi się z triumfem malującym się w jego ciemnych oczach. – Ma kształt elipsy.

– Dobra, spieszę się do pracy! – Palnęłam pierwsze co przyszło mi na myśl.

– Długo jeszcze? – Koledzy Pana Chamskiego najwyraźniej zaczęli tracić cierpliwość, podobnie zresztą jak ja. Tyle, że tym razem nawet nie pofatygował się, by im odpowiedzieć, jakby udawał, że nie usłyszał pytania. A może wcale nie udawał? Może był tak pochłonięty chęcią poznania mojej tajemnicy, że kompletnie odciął się od całej reszty? Jeśli tak, to może uścisnąć sobie rękę z panią Lodzią.

– Gdzie?

– Słucham? – zapytałam kompletnie zbita z tropu. To w jaki sposób się zachowywał, jak mówił, co mówił i jak płynnie przechodził z jednego nastroju w drugi, kompletnie skrajny, sprawiało, że traciłam rezon.

– Chcę wiedzieć, gdzie pracujesz?

– Zbieram truskawki u pani Jóźki – powiedziałam bez zająknięcia przypominając sobie moje pierwsze spotkanie z panią Lodzią i to jak strzelała na oślep starając się rozgryźć zagadkę.

– Kiepska z ciebie kłamczucha – skrzywił się, po czym puścił kierownicę, a rower przechylił się w lewo i gdybym w porę do niego nie doskoczyła upadłby na ziemię.

Położyłam trzęsące się z nerwów dłonie na gumowych rączkach i ruszyłam w stronę domu nie oglądając się za siebie. Czułam, że moje policzki płonęły krzykliwą czerwienią a serce biło tak mocno, że o mały włos nie połamało mi żeber. Obawiam się, że żadne urządzenie, choćby nie wiem jak było dokładne i precyzyjne, nie byłby w stanie zmierzyć mojego ciśnienia.

– Chyba nie zamierzasz za nią iść? – Wśród męskich jęków i gwizdów, wyłapałam kobiecy, nieco piskliwy głos, należący zapewne do wytatuowanej piękności. Minęła dłuższa chwila nim dotarł do mnie sens jej słów. Przystanęłam i obejrzałam się do tyłu. Sklep pani Lodzi, przed którym kilka chwil temu rozgrywało się przedstawienie ze mną oraz Panem Chamskim w rolach głównych, zniknął za soczyście zielonymi krzewami dzikiego bzu.

To, że przeszłam tak spory kawałek drogi zupełnie nie zdając sobie sprawy z tego co robię, nie zdziwiło mnie tak bardzo jak widok tego świra idącego kilka metrów za mną.

– Czego ty jeszcze ode mnie chcesz? – Zatrzymałam się, z trudem panując nad nieodpartą pokusą rzucenia się na niego i uduszenia go gołymi rękami.

– Nie dotrzymałaś słowa – Stanął naprzeciwko mnie, tak blisko, że czubki naszych butów dzieliło kilka centymetrów. Nie wiem czy to w ogóle możliwe, ale brzuch rozbolał mnie jeszcze bardziej niż chwilę temu, a całe moje ciało, nie tylko łydki jak do tej pory, trzęsło się niczym galareta. Jeśli staracie się teraz wyobrazić sobie jak bardzo byłam na niego zła, to pomnóżcie to przez milion, wtedy będziecie wiedzieć co czułam i jak mocno go w tamtym momencie nienawidziłam.

– Skłamałaś, a ja bardzo tego nie lubię. – Syknął przez zaciśnięte zęby miażdżąc mnie ciężkim spojrzeniem.

– Po pierwsze – wsunęłam między nas dłoń i uniosłam w górę kciuk – nie interesuje mnie co lubisz a czego nie, mam to gdzieś. Po drugie – wystawiłam palec wskazujący, opuszkiem dotykając jego czarnej koszulki na wysokości klatki piersiowej – To twoje zdanie i myśl sobie co chcesz, to też mam gdzieś, wiesz? A teraz bądź tak miły i daj mi w spokoju dotrzeć do domu zanim rozpęta się istne piekło.

Sama nie wiem, czy bardziej chodziło mi coraz głośniejsze grzmoty i coraz częstsze błyski padające z granatowego nieba czy zaognioną atmosferę między nami.

– To teraz ja ci coś powiem – położył swoją dłoń na mojej zmuszając mnie bym cofnęła wskazujący palec – Po pierwsze truskawki pani Jóźki są tam – kiwnął głową w zupełnie odwrotnym kierunku niż ten, w którym zmierzałam, po czym pewnym gestem zakrył mój ciągle uniesiony w górę kciuk – A po drugie, nie tak wyglądają ręce osoby pracującej na polu. – Pod naciskiem jego palców otworzyłam dłoń, którą do tej pory mocno zaciskałam w pięść, a on przez dłuższą chwilę przyglądał się jej w skupieniu, po czym podniósł głowę i spojrzał mi w oczy – Pospiesz się, zaraz lunie – Po tych słowach, które przyznam mocno mnie zszokowały, westchnął głośno i nie czekając na moją odpowiedź odwrócił się i szybkim krokiem ruszył w stronę wioski.

Stałam jak wryta aż do czasu kiedy przeraźliwy grzmot nie wyrwał mnie z zamyślenia, przypominając o wiszącej w powietrzu burzy.

Zebrałam w sobie resztki energii i ile sił w rozdygotanych nogach popędziłam do domu. I całe szczęście, bo gdy tylko odstawiłam rower do szopki i stanęłam pod daszkiem werandy z ołowianych chmur lunął gęsty, rzęsisty deszcz.

A teraz muszę się wam do czegoś przyznać. Cała ta sytuacja z Panem Chamskim tak poszarpała moje nerwy, że pierwsze co zrobiłam po wejściu do kuchni to wyjęłam z lodówki wino i nie tracąc czasu na szukanie kieliszka pociągnęłam z butelki długi łyk, czując jak przyjemne ciepło słodkiego alkoholu rozchodzi się po moim galaretowatym ciele. Wiem, zachowałam się jak rasowy alkoholik tuż po przebudzeniu, ale nic na to nie poradzę. I chyba nawet nie jest mi wstyd. Byłam wściekła i musiałam się napić!

A potem oparłam się o blat szafki i wybuchnęłam głośnym śmiechem zdając sobie sprawę z tego w jak absurdalnej sytuacji się znalazłam.

Do niedawna mieszkałam w blisko dwumilionowym mieście, gdzie aż roiło się od barów, galerii czy kin, nie sposób było się nudzić, a mimo to w moim życiu nie działo się nic ciekawego, a teraz? Przeprowadziłam się do zabitej dechami wiochy i nie wiem jakim cudem moje życie niczym światowej sławy b-boy zaczęło robić salta i stawać na głowie.

Cóż za piękna puenta J

Będę się żegnać, mam zamiar jednak ogarnąć te ciuchy walające się po salonie, a potem zrobię sobie gorącą herbatkę z grubym plastrem cytryny i poczytam „Północ i Południe”.

A jutro lody z Zośką! Super!