8. Kobiety potrafią wszystko to, co mężczyźni poza obsikiwaniem muru na stojąco!

Dziś będzie krótko, zwięźle i na temat, a przynajmniej taką mam nadzieję. Wiem, że może być ciężko, bo mój wrodzony słowotok ma troszkę inne plany na ten wpis, ale myślę, że znajdziemy kompromis. MUSIMY! Przez pana Szymona, a raczej dzięki niemu jestem mocno ograniczona czasowo. Wczoraj, kiedy go odprowadzałam obiecał, że wpadnie koło osiemnastej, a dochodzi już szesnasta, więc muszę się streszczać, jeśli zamierzam opowiedzieć wam o moim dzisiejszym dniu. A wierzcie mi jest o czym mówić, zresztą sami się za chwilę przekonacie J

Zacznę od tego, że kocham, po prostu kocham życie na wsi. Nie sądziłam, że tak szybko stracę głowę na punkcie tego miejsca i muszę przyznać, że nigdy wcześniej nie byłam równie szczęśliwa jak w tym momencie. No bo czy w Warszawie mogłabym wyjść przed blok w samej bieliźnie bez wysłuchiwania lamentów starszych pań czy obraźliwych gwizdów śliniących się facetów? Na pewno nie! A tutaj? Cóż, właśnie to robię! Siedzę sobie beztrosko na schodkach werandy, ubrana jedynie w stanik i bawełniane majtki w kolorowe owieczki i jedząc owocowe musli skąpane w zawrotnej ilości naturalnego jogurtu, piszę ten post z szerokim uśmiechem na ustach.

Tylko ja i moja Samotnia J

Tyle w roli wstępu, a teraz przejdźmy do rzeczy, bo coś mi się wydaje, że zaczynam lać wodę, a dziś wyjątkowo nie mogę sobie na to pozwolić.

Obudziłam się kilka minut po jedenastej i gdyby nie to, że na równe nogi postawił mnie głośny warkot jadącego na pole ciągnika pewnie spałabym dalej. Nie wiem, co takiego ma w sobie to łóżko, że wciąga jak bagno. No dobra, może to niezbyt trafne porównanie, ale mam nadzieję, że wiecie, o co mi chodzi.

Zanim się ubrałam i zeszłam do kuchni, leżałam jeszcze chwilę pod kołdrą i przyglądając się drobinkom kurzu tańczącym w promieniach jaskrawego słońca, obmyślałam plan na dzisiejszy dzień. Często tak robię, chociaż sama nie wiem, po co. Rzadko kiedy zdarza się spędzić go według ustalonego planu, przeważnie życie pisze własne scenariusze, ale to dobrze przynajmniej nie jest nudno.

A oto mój plan na dziś:

ü     rozpalić w piecu i nareszcie wziąć porządną kąpiel w gorącej wodzie

ü     przeżyć wizytę w sklepie pani Lodzi i zdobyć cukier

ü     nie wpaść pod koła żadnemu idiocie na motorze

ü     ani nikomu innemu

·        wystroić się i oczarować pana Szymona, a potem wypytać go o wszystko, co przyjdzie mi do głowy.

Proste prawda?

Jak widać cztery pierwsze punkty są już odfajkowane. I przyznam, że trochę mnie to niepokoi. Wiem, powinnam się cieszyć, że podczas wzniecania płomieni nie odrąbałam sobie siekierą żadnej części ciała, i że z wyprawy po cukier udało mi się wrócić szczęśliwie do domu a nie zginąć tragicznie pod kołami jakiegoś zapaleńca, ale tak już mam, że kiedy coś mi się udaje zaczynam histeryzować i podświadomie wyczekuję jakiegoś nagłego zwrotu akcji, który przywróci mnie do pionu i przypomni, że życie nie jest wcale takie kolorowe, jak sobie myślałam. Teraz też tak mam. Nie wiem czy to przeczucie czy wrodzone szukanie dziury w całym, ale mam wrażenie, że punkt piąty, wydawać by się mogło najłatwiejszy z całej listy zadań, będzie stawiał opory przed postawieniem przy nim fajeczki. Jakkolwiek to brzmi!

Zaraz po śniadaniu, które z racji zbliżającego się południa powinnam raczej nazwać obiadem, włączyłam ekspres i ciesząc się aromatem mocnej kawy, jaki niemal natychmiast wypełnił cały dom, w radosnych podskokach pobiegłam do walizki rozbebeszonej na kanapie w salonie i wyjęłam z niej ociupinkę za szerokie szorty oraz rozciągnięty podkoszulek nieróżniący się zbytnio od jutowego worka na ziemniaki. Chyba powinnam dopisać jeszcze jeden punkt do mojego planu dnia, a mianowicie: ogarnąć w końcu ten ciuszkowy bajzel i przetransportować go w mniej widoczne miejsce, na przykład do szafy w sypialni. Widziałam, że półki są puste, więc mam ułatwione zadanie.

Trzymając w jednej ręce kubek mocnej kawy, w drugiej ściskając zapalniczkę do gazu, wzięłam kilka głębokich oddechów, po czym otworzyłam drzwi do kotłowni i zeszłam w dół po chybotliwych, stromych jak cholera schodkach, które z każdym moim krokiem skrzypiały głośno, jakby za chwilę miały się pode mną zarwać. Przyznam, że kiedy poczułam stały grunt pod nogami ulżyło mi jakbym właśnie zeszła z największego rollercoastera na świecie. Takie emocje!

Piwnica jest niewielka, choć na moje oko i tak ma nieco większe wymiary niż mój dawny pokój w Warszawie. Tragiczne i żałosne, wiem! Dlatego za nic w świecie nie chciałabym wrócić do tamtego życia!

Przy żeliwnym piecu leżał stos równo poukładanych polanek suchego drewna, który sięgał do samego sufitu oraz plastikowa skrzynka wypełniona po brzegi drobnymi szczypkami, pachnącymi żywicą.

Kompletnie nie wiedziałam jak się za to zabrać, ale posłuchałam mojej kobiecej intuicji, która podpowiadała mi, żeby wyłożyć palenisko na przemian grubymi i drobnymi polankami a potem torturować je ogniem tak długo póki się dobrze nie zajmą. Dużo nie brakowało, a wytraciłabym cały gaz w zapalarce. Coś mi się wydaje, że to moje wzniecanie ognia zajęło mi więcej czasu niż ludziom w prehistorii jego wynalezienie. Do zimy jeszcze trochę czasu, mam nadzieję, że przed pierwszymi mrozami zdążę nabrać wprawy. Inaczej czarno to widzę. Usiadłam na pieńku i popijając kawę przyglądałam się pomarańczowo-czerwonym języczkom ognia, skaczącym po drewnie, czując niewysłowioną dumę, że oto ja, dziewczyna mieszkająca całe życie w bloku, gdzie nie musiała się martwić o ciepłą wodę czy ogrzewanie poradziła sobie z tak trudnym zadaniem, jakim jest rozpalenie w piecu.

Dorzuciłam jeszcze kilka polanek i wyszłam z kotłowni dławiąc się kłębami szarego dymu, w którym zatonęło całe pomieszczenie.

Otworzyłam na oścież wejściowe drzwi i wszystkie okna, żeby pozbyć się duszącego smrodu spalenizny, a sama wyszłam na zewnątrz i usiadłam na ławce w cieniu rozłożystej korony orzecha, przyglądając się z zachwytem szaremu dymkowi wypływającemu z komina. I wtedy ją zobaczyłam.

Maleńka, drewniana szopka na tyłach domu, o której istnieniu kompletnie zapomniałam. Stałam przez chwilę jak zahipnotyzowana, a kiedy odzyskałam świadomość, zerwałam się z miejsca jakbym brała udział w jakiś wyścigach i właśnie usłyszała sygnał do startu i pędem pobiegłam w jej stronę. Z impetem pociągnęłam za zasuwę, a przeraźliwy pisk nienaoliwionego zamka sprawił, że przeszły mnie ciarki a moje przedramiona pokryła gęsia skórka. W środku panował półmrok, który rozjaśniały promienie słońca wpadające przez otwarte drzwi oraz szczeliny między deskami. Szopka jest naprawdę niewielka, aby wejść do środka musiałam ugiąć kolana i nisko pochylić głowę, w przeciwnym wypadku przybyłoby mi kilka nowych siniaków, tym razem na czole. Nie, dziękuję, te, których dorobiłam się w ciągu ostatnich kilkunastu godzin w zupełności mi wystarczą!

Mała, ale pojemna… w sensie ta szopka J

Bo oprócz narzędzi potrzebnych do pracy w ogrodzie, takich jak różnego rodzaju nożyce, szpadle czy grabie, z łatwością mieściła hałdę węgla, stos ocynkowanych wiader, które włożone jedno w drugie tworzyły krzywą wieżę, składaną drabinkę, kilka skrzynek wypełnionych po brzegi śrubokrętami, młotkami a także gwoździami i różnej wielkości wkrętami, brzozową miotłę na długiej rączce, szuflę do odśnieżania oraz wiązkę raszlowych worków, w których babcia pewnie przechowywała zebraną z ogródka na jesień cebulę czy marchewkę. Te skarby to nic, w porównaniu ze stojącym w rogu szopy rowerem, który zasłaniała duża, drewniana beczka.

– Ja nie mogę – szepnęłam do siebie i po kilku minutach odgruzowania wąskiej ścieżki w końcu udało mi się wyprowadzić go na zewnątrz. W świetle dnia nie wyglądał już tak dobrze, bo rafki jak i ramę szpeciła brudnoczerwona rdza, światełko z przodu było potłuczone, a wiklinowy koszyczek przymocowany do kierownicy okazał się idealnym domem dla pająków i miejscem spoczynku dla ciem, które wpadły w ich sieci, ale najgorszy był kompletny brak powietrza w tylnym kole. Przyznam, że trochę mnie to załamało, bo znalezienie czegokolwiek w tym harmidrze, jaki panował w szopie to jak szukanie igły w stogu siana, ale postanowiłam spróbować. Widocznie mam dziś szczęśliwy dzień, bo po dosłownie kilku minutach udało mi się odnaleźć pompkę, która leżała na niewielkim stoliku wśród wałków do malowania pomieszczeń oraz szpulek jutowych sznurków.

Szukajcie, a znajdziecie!

Nawet sobie nie wyobrażacie, jaka byłam szczęśliwa. A potem, kiedy siłą moich wątłych mięśni udało mi się tchnąć życie w to nieszczęsne tylne koło czułam się jakby rozstąpiło mi się nad głową niebo i wszyscy święci na mnie zstąpili.

Przyniosłam z domu szmatkę i wiadro z letnią wodą, powtarzam letnią, już nie lodowatą, i nie tracąc czasu wzięłam się za polerowanie mojego nowego środka lokomocji. Nie jest to szczyt marzeń, ale lepsze to niż nic. Do pierwszych przymrozków musi mi wystarczyć, potem pomyślę o jakimś małym, tanim w utrzymaniu autku, oczywiście pod warunkiem, że w miarę szybko znajdę sensowną pracę i uda mi się odłożyć trochę grosza! Marzenie ściętej głowy, wiem!

Poza tym zastanawiam się jak to możliwe, że szopa nie była zamknięta na kłódkę, a mimo to nikt niczego nie ukradł. Widocznie ludzie mieszkający w Stodolnej są uczciwi i godni zaufania, skoro babcia nawet nie pomyślała o tym, by zabezpieczyć się na wypadek wizyty nieproszonych gości. Miłe zaskoczenie, coraz bardziej mi się tu podoba!

Kiedy rower już lśnił czystością i był gotowy do pierwszej od niepamiętnych czasów podróży, pobiegłam do domu i przebrałam się w czyste ciuchy. Pogoda dziś wyjątkowo dopisywała. Niebo było bajecznie błękitne, pozbawione choćby najmniejszej chmurki, a słońce rozpieszczało swoimi promieniami zachęcając do spędzania czasu na świeżym powietrzu. Ubrałam dżinsowe ogrodniczki, odsłaniające uda a pod spód krótki jaskraworóżowy top. Usiadłam przy stole i na kartce wyrwanej z notesu stworzyłam nową listę zakupów, wpisując na pierwszym miejscu drukowanymi literami „pięć kilo cukru” w towarzystwie niezliczonej ilości wykrzykników i podkreśleń, a kiedy była gotowa złożyłam ją w kostkę i wsunęłam do kieszonki na piersi, uśmiechając się szeroko jakby był to, co najmniej wygrany los na loterii lub numer telefonu największego przystojniaka w okolicy.

Zsunęłam na nos okulary przeciwsłoneczne, po czym z głośnym łoskotem zatrzasnęłam za sobą furtkę i sadowiąc się na niewygodnym siodełku ruszyłam w stronę sklepu pani Lodzi, zastanawiając się czy tym razem dane mi będzie wypełnienie koszyczka wszystkimi produktami z listy zakupów czy jak poprzednio będę się musiała czym prędzej ewakuować.

Oparłam rower o drewnianą pergolę i biorąc kilka głębokich oddechów weszłam do środka przy akompaniamencie piskliwych dźwięków dzwonka wiszącego nad drzwiami.

– Mówię ci, Janinko… – Pani Lodzia urwała w pół słowa i wychyliła się zza lady omiatając mnie uważnym spojrzeniem, po czym skinęła głową na powitanie układając usta pomalowane purpurową szminką w szeroki uśmiech i wróciła do rozmowy z przyjaciółką. – … ten chłopak to diabeł wcielony.

– E, aż taki zły to nie jest! – Janinka gniewnie zmarszczyła brwi i machnęła ręką jakby opędzała się od wyjątkowo natrętnej muchy. – „Dzień dobry” zawsze powie, a czasami to nawet się uśmiechnie i zażartuje. Nie jego wina, że się bez ojca chował. Sama powiedz, no nie miał go kto szacunku nauczyć, a jemu trzeba było rygoru i dyscypliny.

– Ja tam swoje wiem! – Kobieta uniosła dłoń i pogroziła w powietrzu pulchnym palcem, który zdobił imitujący złoto pierścień z ogromnym, fioletowym oczkiem. – Bronisz go, bo on z waszym Tomkiem koleguje, ale zobaczysz jeszcze jego na złą drogę sprowadzi. Wspomnisz moje słowa.

Obie panie siedziały przy okrągłym stoliku nakrytym ceratą w czerwono-białą kratkę i plotkując w najlepsze, popijały kawę z porcelanowych filiżanek. Były tak pochłonięte rozmową, że nawet gdyby złodzieje wynieśli cały asortyment, łącznie z półkami i lodówkami, zupełnie by tego nie zauważyły.

„Dziś mam wyjątkowo szczęśliwy dzień” pomyślałam i nie tracąc czasu ruszyłam w głąb sklepu, wrzucając do koszyczka sprawunki wypisane na liście. Tak na wszelki wypadek zaczęłam od cukru, gdyby się okazało, że szanowne panie zmieniły obiekt zainteresowań, zmuszając mnie do szybkiego opuszczenia lokalu.

– Niemożliwe! – Piskliwy głos pani Janinki wyrwał mnie z zamyślenia. Spojrzałam na nią znad skrzynek z owocami i o mało nie wybuchnęłam śmiechem. Kobieta siedziała na drewnianym stołku wyprostowana niczym struna, a na jej twarzy malowało się prawdziwe przerażenie. Prawą dłonią w teatralnym geście trzymała się za serce, natomiast lewą zasłaniała szeroko otwarte usta. – Jezu przesłodki – jęknęła, po czym uniosła do ust filiżankę i upiła długi łyk, mrużąc powieki pomalowane turkusowym cieniem. – Naprawdę? Nie, nie wierzę!

– Jak Boga kocham, Janinko! Mój Lutek… – zaczęła swoją opowieść z wypiekami na twarzy, jednak kolejny raz przerwał jej dźwięk dzwonka zawieszonego nad wejściowymi drzwiami. Obie panie wychyliły się zza lady niczym surykatki ze swoich norek, a ja tym razem nie zdołałam się powstrzymać i wybuchnęłam głośnym śmiechem, po czym poszłam w ich ślady i przeniosłam wzrok na dziewczynę, która niemalże wpadła do sklepu a razem z nią parne powietrze i głośne rozmowy siedzących pod parasolem na zewnątrz dwóch podchmielonych mężczyzn. Wyglądała obłędnie, do tego stopnia, że nie sposób było oderwać od niej wzroku. Pierwsze co przyszło mi na myśl, kiedy się jej przyglądałam to fakt, że musi być niezwykle odważna i mieć w głębokim poważaniu to, co sądzą o niej inni. Jej długie, proste włosy mieniły się we wszystkich odcieniach brązu, czerwieni i żółci, jakby nie potrafiła się zdecydować, który kolor lubi najbardziej lub zgodziła się być królikiem doświadczalnym dla początkującego fryzjera. Trudno było znaleźć na jej ciele miejsce wolne od kolorowych tatuaży. Poza twarzą oczywiście, która była tak blada, jakby ktoś odsączył z niej ostatnią kroplę krwi. Idealnym kontrastem do niej były pełne usta, pomalowane wściekle czerwoną szminką, błękitne oczy, tonące pod grubą warstwą eyelinera oraz wyraźnie zarysowane cienkie brwi, które swoim kształtem dodawały całej twarzy ostrego i zadziornego charakteru. Miała na sobie luźną koszulkę na wąskich ramiączkach, której stanowczo zbyt głęboki dekolt odsłaniał miseczki jaskrawozielonego stanika, dżinsowe szorty z wystrzępionymi nogawkami, a na stopach ciężkie, niedbale zasznurowane glany. Miała swój styl, to nie podlega żadnej dyskusji. Nikogo nie naśladowała, ona po prostu taka była, a sposób w jaki się zachowywała mówił o niej więcej niż krzykliwy makijaż i odważne ciuchy.

Pani Lodzia z wyraźnym grymasem niezadowolenia zmierzyła dziewczynę surowym spojrzeniem, a potem wróciła do przerwanego tematu. – Mój Lutek był akurat w tym czasie na polu i wszystko widział. Podobno, że tamten dobrze jechał, tak jak przepisy mówią, a ten diabeł robił mu specjalnie na złość. Najpierw jechał za nim i trąbił, aż w uszach piszczało, tak mi Lucek opowiadał, a potem to się z nim zrównał i o tyle o – z przejęciem wskazała niewielką odległość między kciukiem a palcem skazującym – dosłownie o tyle ich dzieliło.

– Nie może być – Janika bliska omdlenia wyjęła ze stojaka na gazety najnowszy numer „Z życia wzięte” i zaczęła się nim zamaszyście wachlować.

Może to przysłuchiwanie się rozmowie dwóch pań nie było zbyt uprzejme z mojej strony, ale przyznam, że sama byłam ciekawa co też takiego się wydarzyło. Zresztą gdyby to była jakaś tajemnica, pani Lodzia mówiłaby szeptem, a nie trajkotała na cały sklep jak nakręcona pozytywka! – I co, pobili się?

– Nie, Janinko, chociaż kto wie co było dalej? Lutek widział tylko tyle, jak ten chłopak od Pollów mało na niego nie wjechał i ani myślał mu się z drogi ustąpić, tak że tamten już po poboczu sunął, a na koniec to go wyprzedził i jechał slalomem po całej drodze, od krawężnika od krawężnika i nie dał mu się wyminąć. Mówiłam ci, że to diabeł wcielony!

– Ten Janek to się z nim ma. Zamiast na stare lata mieć święty spokój to… – Kobieta głośno westchnęła i zgarbiła się nieco podpierając głowę na dłoniach.

– A panie nie mają innych zajęć niż rozsiewnie plotek? – Dziewczyna stanęła przed ladą i nie kryjąc złości teatralnie wywróciła oczami, po czym wyłożyła z koszyczka na blat dwie paczki słonecznika, puszkę Pepsi oraz czarny kartonik z prezerwatywami.

– To akurat żadne plotki tylko najszczersza prawda – Pani Lodzia podniosła się z miejsca i łypiąc na dziewczynę znad okularów zsuniętych na sam czubek nosa, zaczęła w żółwim tempie kasować produkty  – A ciebie, panienko, widzę, że też nikt nie nauczył szacunku do starszych. Nie mam pojęcia co się dzieje z tą młodzieżą, za naszych czasów tak nie było. Dziewczynki były skromne i przyzwoite, a teraz? Włóczą się z tymi chłopczurami od rana do nocy i jedno im w głowie – popatrzyła wymownie na paczkę prezerwatyw i głośno wypuściła powietrze w geście bezradności.

– I do tego L&M linki zielone – uśmiechnęła się szyderczo i kompletnie niewzruszona przytykiem sklepowej zaczęła nawijać na wskazujący palec żutą gumę. – Coś pani dzisiaj nerwowa, pani Lodziu.

– Trzydzieści trzy pięćdziesiąt – mruknęła, układając purpurowe usta w wąską linię, po czym nerwowo zastukała długimi paznokciami w blat. Jestem więcej niż pewna, że gdyby mogła zabijać wzrokiem ta dziewczyna od kilku dobrych minut leżałaby martwa na posadzce.

Wręczyła kobiecie wyliczoną kwotę i nie czekając na paragon pospiesznie wybiegła ze sklepu, głośno trzaskając za sobą drzwiami.

– Widziałaś ją? To dopiero ziółko! – pokiwała głową i uśmiechnęła się z przekąsem, po czym zabrała się za kasowanie moich zakupów, które w międzyczasie zdążyłam wyłożyć na ladę. Była tak zaaferowana historią o potyczkach dwóch kierowców, a potem właścicielką ciętego języka, że zupełnie nie zwracała na mnie uwagi, choć jeszcze kilkanaście godzin wcześniej gotowa była posadzić mnie na krześle w ciemnym pomieszczeniu, związać grubymi sznurami i wyciągnąć ze mnie, choćby siłą, odpowiedzi na wszystkie dręczące ją pytania.

– Tak to jest, rodzice pracują od rana do nocy, a dzieci nie ma kto przypilnować. I potem rosną takie rozwydrzone.

– Jakby była moją wnuczką dałabym jej taką szkołę, że chodziłaby jak w zegareczku. Razem będzie trzydzieści siedem i osiemnaście groszy.

– A wiesz co, Lodziu, wczoraj wieczorem pojechałam z moim Edkiem na pole popatrzeć czy ta nawałnica za bardzo zboża nie poturbowała i nie uwierzysz cośmy zobaczyli.

– No co takiego? – Mimo iż w tamtym momencie byłam skupiona na liczeniu drobnych i nie patrzyłam na stającą przede mną kobietę, to mogę się założyć o wszystko, że uniosła pytająco lewą brew, a w jej oczach na nowo zabłysnęły iskierki.

– Jakeśmy wracali to już się szarówka robiła, i wiesz, że u Różki Jońskiej paliło się światło, muzykę było słychać, bo okna i drzwi pootwierana na oścież i… – słysząc nazwisko babci niemal natychmiast poczułam ucisk w żołądku a ręce zaczęły mi się strząść tak mocno, że nie mogłam zapanować nad trzymanymi w dłoni monetami, które z powrotem zaczęły wpadać jedna po drugiej do kieszeni portfela.

„Koniec z moim byciem incognito”

– To co, pewnie Lila sprzątała – wzruszyła ramionami, a w moje serce wlała się nadzieja.

– Też tak pomyślałam, ale mi się przypomniało, że dwa dni temu widziałam jak z bagażami na dworzec szła. Przecież w sobotę córkę za mąż wydaje.

– No tak, mówiła, że do Krakowa na dwa tygodnie końcem lipca się wybiera. Czyli co, złodzieje?

Zrezygnowałam z próby pozbycia się drobnych, które ciążyły w mojej portmonetce i sięgnęłam do bocznej kieszonki po stuzłotowy banknot.

– Proszę – położyłam go na okrągłej, szklanej podstawce i czując, że usilnie skrywana przeze mnie tajemnica za chwilę ujrzy światło dzienne, wzięłam głęboki oddech wpuszczając do płuc ciężkie powietrze zmieszane z nazbyt intensywnym aromatem perfum pani Lodzi.

– Nie, podobno jej wnuczce w tym Londynie powinęła się noga, jakiś długów narobiła czy co, nie wiem dokładnie, w każdym razie zwinęła ten swój biznes co go z jakimś rozwodnikiem rozkręcała, spakowała manatki i przyjechała do Róży, rozumiesz? A tu co zastała? Pusty dom i babcię na cmentarzu! Wyobrażasz to sobie? Świat się do góry nogami przewraca! – jęknęła, składając ręce jak do modlitwy i przechylając lekko głowę posłała mi długie spojrzenie przeszywające na wskroś niczym Excalibur.

Sama nie wiem czy w tamtym momencie bardziej chciało mi się śmiać czy płakać. Biznes? Anglia? Rozwodnik? Aż tak barwnego życia to ja nie mam. I całe szczęście. Zastanawia mnie tylko jedno, skoro w każdej plotce jest jakieś ziarenko prawdy, to czy babcia kłamała kiedy pytano ją gdzie się podziewa jej rodzina i czemu jej nie odwiedza? Może było jej wstyd, że nie mamy kontaktu i wolała wymyślić historię o Londynie i jakimś biznesie? Pewnie tak, a resztę już sobie dopowiedzieli ludzie pokroju tych dwóch jakże sympatycznych kobiet.

Pani Lodzia zamarła na chwilę w bezruchu, po czym jakby w zwolnionym tempie, położyła na ladzie resztę i podobnie jak jej przyjaciółka wlepiła we mnie ciekawski wzrok. Otworzyła usta by, jak się domyślam zasypać mnie stosem pytań, jednak zdumienie odebrało jej mowę i wydała z siebie jedynie cichy pomruk. Wykorzystując chwilową niedyspozycję starszych pań, schowałam pospiesznie pieniądze do portfela, złapałam za torbę pełną zakupów i podobnie jak dziewczyna z tatuażami kilka minut wcześniej wybiegłam na zewnątrz, tyle że powstrzymałam się przed trzaśnięciem drzwiami. Choć przyznam szczerze trochę mnie to korciło!

Spakowałam reklamówkę do koszyczka przymocowanego na kierownicy i bijąc wszystkie odnotowane do tej pory rekordy prędkości pognałam do domu, modląc się po drodze o szczęśliwe dotarcie do celu, bez przykrych i tragicznych w skutkach wypadków, a także dziękując za szopę, rower i tą cholerną pompkę.

Minęło trochę czasu nim się uspokoiłam. Nie ukrywam, że pomógł mi w tym kubek świeżo zaparzonej melisy oraz tabliczka mlecznej czekolady z truskawkowym nadzieniem, którymi delektowałam się siedząc w cieniu orzecha i wdychając pachnące igliwiem powietrze. Tak się teraz zastanawiam, po co mi ten cały cyrk? Trzeba było już wczoraj powiedzieć pani Lodzi kim jestem i skąd

Wybaczcie, że urwałam tak w pół słowa, ale właśnie zadzwonił pan Szymon. Kiedy zobaczyłam jego imię na wyświetlaczu omal nie pękłam ze szczęścia, ale szybko mi przeszło kiedy usłyszałam, co ma mi do powiedzenia.

– Dzień dobry – zaświergotałam do słuchawki.

– Dzień dobry, pani Klaro. Jak mija dzień? Wszystko w porządku? – Był jak zwykle kulturalny i uprzejmy, ale jego głos wydawał się zupełnie obcy. Już wtedy czułam, że coś jest nie tak jak powinno, ale za wszelka cenę starałam się odgonić od siebie upartą myśl.

– Tak, dziękuję – roześmiałam się do słuchawki, mając nadzieję, że mój dobry humor okaże się zaraźliwy i uda mi się go rozweselić. – Właśnie wróciłam ze sklepu. Z c u k r e m – powiedziałam powoli i wyraźnie, jakbym brała udział w konkursie recytatorskim i właśnie wygłaszała przed wymagającą widownią wiersz pod tytułem „Przegrany zakład o pięć kilo cukru” – ale muszę pana rozczarować, bo tak się składa, że pani Lodzia już wie kim jestem. To znaczy wydaje jej się, że wie, ale to długa historia, i z chęcią ją panu opowiem przy słodkiej herbacie. 

– Oczywiście, pani Klaro, ale niestety musimy przesunąć nasze spotkanie.

– Dobrze, więc na którą godzinę?

– Obawiam się, że dziś to będzie nierealne. Samochód mi się popsuł i jestem uziemiony. Miałem nadzieję, że to niegroźna usterka, ale mechanik mówi, że czeka go sporo roboty, także tą słodką herbatę wypijemy, jak tylko odbiorę auto z warsztatu.

– A nie może pan po prostu przyjść? – jęknęłam, sama nie wierząc, że wypowiedziałam te słowa na głos.

– Przyjść? Gdyby dzieliły nas dwa kilometry, a nie dwadzieścia dwa, to na pewno rozważyłbym taką opcję – roześmiał się do słuchawki, sprawiając, że serce mało nie wyskoczyło mi z piersi, a poderwane do lotu motylki, nie rozsadziły mi brzucha. 

Warto było się zbłaźnić, żeby usłyszeć ten dźwięk, to ”jak milion małych dzwoneczków”*

Wybaczcie, troszkę mnie poniosło.

– Jak to dwadzieścia dwa? Nie mieszka pan w Stodolnej?

– Nie, pani Klaro, mieszkam i pracuję w Brzeźnie. Wydawało mi się, że wspominałem o tym, kiedy odbierałem panią z przystanku.

– Bardzo możliwe, ale byłam tak przejęta tym, co się działo dookoła, że szczerze mówiąc niewiele pamiętam z tamtego dnia.

– To zrozumiałe – odetchnął głośno, co jak się domyśliłam miało oznaczać wkraczanie w fazę pożegnania, i tym razem moja kobieca intuicja mnie nie zawiodła. Niestety! – Cóż, naprawdę bardzo żałuję, miałem dziś ogromną ochotę na słodką herbatę w pani towarzystwie, ale mam nadzieję, że co się odwlecze, to nie uciecze.

– Oczywiście.

– W porządku, więc do zobaczenia.

I nie czekając na moją odpowiedź po prostu się rozłączył!

Dobra, może trochę przesadzam i zachowuję się jak rozhisteryzowana gówniara, ale ten dystans i szorstki ton był naprawdę dziwny i kompletnie nie pasował do roześmianego i pogodnego pana Szymona, z którym rozmawiałam do tej pory!

No jasne! Czemu wcześniej mi to do głowy nie przyszło! Jak mogłam być tak głupia i twierdzić, że taki mężczyzna jak on, przystojny, inteligentny, wykształcony stąpa wolno po ziemi. Na pewno ma żonę i trójkę dzieci! I psa! I dom z ogródkiem, w którym być może właśnie przyjmuje gości!

Chyba powinnam zmienić tytuł wpisu na coś w rodzaju

Co się polepszy, to się rozpieprzy

Ale niech zostanie, tak jak jest na cześć silnych i niezależnych kobiet, które potrafią radzić sobie z przeciwnościami losu!

Dobra, koniec tego pisania na dziś. Skoro okazało się, że mam wolny wieczór wezmę się w końcu za te ciuchy zalegające w salonie. Ale najpierw kąpiel. Nie po to tak się męczyłam z rozpalaniem w piecu, żeby mi teraz woda miała wystygnąć!

Albo nie, pieprzyć te ciuchy, biorę rower i jadę zrobić furorę na wiosce!