10. Zawsze bałam się stracić ludzi, których kocham, lecz czasem zastanawiam się czy jest ktoś, kto obawia się stracić mnie...

Dzień zaczął się dla mnie gigantycznym zaskoczeniem.

Korzystając z upalnego poranka oraz pięknych widoków złocistych pól i pachnących igliwiem lasów postanowiłam zjeść śniadanie na werandzie. Ubrana w lekką koszulę nocną z uroczym wzorem Hello Kitty wyszłam na zewnątrz trzymając w dłoniach drewnianą tackę, na której kołysała się szklanka świeżo zaparzonej mocnej kawy oraz miseczka owocowych musli zmieszanych z kwaśnym jogurtem naturalnym. Sunąc ostrożnie po drewnianej podłodze ściskałam kurczowo pod pachą tekturową teczkę, pełną dokumentów związanych z najpiękniejszym prezentem, jaki kiedykolwiek dostałam w swoim dziewiętnastoletnim życiu – domem.

Moim domem.

Wiem, że może trochę za późno na czytanie umów, bo zazwyczaj robi się to przed ich podpisaniem, a nie dwa dni po, ale skoro babcia ufała panu Szymonowi to znaczy, że nie mógłby mnie oszukać. I nie zrobił tego! Kolejna z setki odkrytych zalet Pana Idealnego!

Ten urzędowy żargon dla prostego laika jest kompletnie abstrakcyjny i nie trudno się domyśleć, że niewiele rozumiałam z tego, co było tam napisane, jakbym co najmniej próbowała rozszyfrować cyrylicę, jednak ten fragment szczególnie zwrócił moją uwagę:

Wyżej wymienioną Posiadłość, mieszczącą się przy ulicy Bocznej 2 w miejscowości Stodolna, gmina Winna, województwo małopolskie, wraz ze wszystkimi mieszczącymi się w niej przedmiotami przekazuję mojej wnuczce Klarze Jońskiej. Pragnę również złożyć w jej ręce widniejącą na moim koncie osobistym sumę czterdziestu ośmiu tysięcy złotych.

Nie skłamię, jeśli napiszę, że czytałam to jedno zdanie dobrych kilkanaście razy, a potem, kiedy już dotarł do mnie jego sens, głośno wypuściłam powietrze wstrzymywane w płucach przez stanowczo zbyt długi czas i klnąc pod nosem opadłam na oparcie drewnianej ławeczki.

Dom, a do tego zawrotna kwota na start w dorosłe życie to o wiele za dużo. Niczym sobie na to nie zasłużyłam! Niczym, niestety! Nie było mnie przy babci, kiedy tego potrzebowała, nie szukałam z nią kontaktu i wstyd się przyznać, ale nawet nie myślałam o niej zbyt często, a teraz mieszkam tu i mam pełne prawo do rozporządzania jej pieniędzmi. Byłoby o wiele prościej, gdyby nie to cholerne poczucie winy, ale z drugiej strony cieszę się, że tak to przeżywam, przynajmniej mam pewność, że nie zbzikowałam do reszty i mam coś takiego jak sumienie.

Pocieszające…

Kiedy już udało mi się odzyskać jasność umysłu, złapałam za telefon i wybrałam numer pana Szymona? Sama nie wiem, czego od niego oczekiwałam, czy potwierdzenia tego, co przeczytałam czy może po prostu szukałam wymówki, żeby się z nim skontaktować? Pewnie i jedno, i drugie, ale niestety był niedostępny. Ech…

Do godziny czternastej czas dłużył mi się niemiłosiernie. Mimo iż co rusz szukałam sobie przeróżnych zajęć, wskazówki zegara ciągle stały w miejscu, jakby chciały mi zrobić na złość.

Po przyrządzeniu obiadu, rozpaleniu w piecu, napisaniu długiego maila do Igi, pościeraniu kurzy, wypiciu dwóch kaw podczas czytania „Północ i Południe”, w końcu zabrałam się za przygotowania do wyjścia na lody z Zosią.

Żałowałam, że nie wymieniłyśmy się numerami telefonów, albo przynajmniej nie umówiłyśmy się w jakimś konkretnym miejscu.

Powiedziała tylko:

– Jutro kończę o czwartej, jeśli nie jesteś zajęta możemy pójść na lody!

I niemalże biegnąc zniknęła za bramą Szkółki Jeździeckiej „Galop”, w której pracuje.

Nie martwiłabym się aż tak bardzo gdyby nie fakt, że tylne koło roweru, mojego jedynego środka transportu wyzionęło ducha, a do pokonania miałam kilka dobrych kilometrów. Ale to i tak nic w porównaniu ze świadomością, że gdzieś tam czyha pan Cham, gotowy bez najmniejszego zawahania doprowadzić mnie kolejny raz do białej gorączki.

Chyba nie muszę mówić, że na sam dźwięk warkotu silnika truchlałam bliska zejścia na zawał serca, a kark już po kilku minutach marszu rozbolał mnie od ciągłego rozglądania się na prawo i lewo w poszukiwaniu znajomej sylwetki, by w razie czego móc się schować lub wybrać inną drogę. Dzięki Bogu udało mi się dojść do stadniny bez przykrego, a może nawet tragicznego w skutkach spotkania z panem Chamem, co wcale nie znaczy, że dotarłam szczęśliwie do celu.

Nie, nie, to by było zbyt piękne…

W połowie drogi, z tylnej kieszeni moich dżinsowych szortów odezwał się stłumiony dźwięk przychodzącego połączenia. Wzdrygnęłam się i wyrwana z zamyślenia sięgnęłam po telefon. Byłam przekonana, że to Iga, ponieważ chwilę przed wyjściem z domu wysłałam jej maila, gdzie w wielkim skrócie opowiedziałam o tym, co spotkało mnie w ciągu ostatnich kilku dni, potem wytknęłam jej, że jest „beznadziejną przyjaciółką, której w głowie tylko balet i przystojne żabojady”, a na koniec wyznałam pełna skruchy, że cholernie za nią tęsknię i nie mogę się doczekać, kiedy mnie odwiedzi.

Tyle, że to nie była Iga, a pan Szymon… 

Mało nie zemdlałam, kiedy zobaczyłam na wyświetlaczu jego imię mrugające wesoło w rytm skocznej melodyjki.

– Halo? – zapytałam łamiącym się od nadmiaru emocji głosem i nieco zachrypniętym po stanowczo zbyt długim spacerze.

– Dzień dobry pani Klaro, z tej strony Szymon Frej, dostałem właśnie powiadomienie, że próbowała się pani za mną połączyć. Coś się stało?

Frej. Szymon Frej. Pan Szymon Frej. Pan Idealny Szymon Frej…

– Pani Klaro? – Jego nieco podniesiony ton głosu wyrwał mnie z zamyślenia i obawiam się, że mogły minąć wieki, nim udało mi się odzyskać jasność umysłu, a potem zebrać się w sobie i porozmawiać z nim w miarę przyzwoity i logiczny sposób. Nic na to nie poradzę i chyba pora się do tego przyzwyczaić, że reaguję na sam jego głos tak, a nie inaczej.

– Przepraszam, mój telefon zaczyna szwankować – Zakryłam oczy wnętrzem dłoni i wykrzywiając usta w podkówkę pokręciłam nisko zwieszoną głową. Nie wiem czemu, ale właśnie tak wygląda mijanie się z prawdą przez telefon w moim wykonaniu. – Co rusz gubi zasięg.

– Czyżby nie służyło mu górskie powietrze? – Zaśmiał się perliście do słuchawki, sprawiając, że moje już i tak galaretowate nogi stały się jedną wielką bezwładną masą, a policzki, gdyby to nie przeczyło prawom natury zapłonęłyby żywym ogniem i spaliły się na wiór.

– Myślę, że brakuje mu warszawskiego smogu, a to taka forma manifestacji. – Nawet nie wiecie, jaka byłam wtedy z siebie dumna, bo mimo zauroczenia i kompletnego rozkojarzenia, udało mi się nie wyjść na kretynkę, a co więcej, to zdanie zabrzmiało nawet zabawnie i błyskotliwie, prawda? Szkoda tylko, że ta moja elokwencja i lekkość prowadzenia rozmów nie trwała zbyt długo…

– Ojej, poważna sprawa, mam tylko nadzieję, że prędko się przekona do Stodolnej, bo bardzo bym nie chciał, żeby utrudniał mi kontakty z panią.

Co? Bardzo bym nie chciał, żeby utrudniał mi kontakty z panią?

– Tak, ja też.

Szlag by to jasny trafił! Cóż za bystra odpowiedź! Pokarało mnie! Jestem pewna, że los się na mnie zemścił za te wszystkie drobne oszustwa i niewinne kłamstewka. Wiedziałam, że przyjdzie na to czas, ale żeby teraz? Akurat teraz?

– Pani Klaro? Dzwoniła pani do mnie w jakiejś konkretnej sprawie? W czym mogę pani pomóc? – Pan Szymon musiał wyczuć moje zmieszanie i zażenowanie, ponieważ bez zbędnych ceregieli przeszedł do sedna rzeczy.

– Co? A tak, chodzi o te dokumenty – wyjąknęłam – Czytałam rano umowę i nie wszystko zrozumiałam, i chciałam zapytać…

– Naprawdę czytała pani te umowy dopiero dzisiaj? Byłem pewien, że zrobiła to pani zaraz po moim wyjściu.

– Nie, jakoś nie miałam wtedy do tego natchnienia, a dziś przy śniadaniu tak z nudów po nie sięgnęłam i…

Dziewczyno, błagam cię, przestań się pogrążać!

– Z nudów? – Roześmiał się do słuchawki – Pani Klaro, z nudów to się raczej sięga po jakąś dobrą książkę, albo po gazetę codzienną, a nie po gruby stos urzędowych pism. Takie rzeczy robią tylko napaleni prawnicy.

– Sądząc po tym, ile zrozumiałam z tego urzędowego bełkotu daleko mi do napalonego prawnika, jak stąd do Księżyca – prychnęłam z sarkazmem.

– Pani Klaro, mogę do pani podjechać, powiedzmy za pół godziny? Wytłumaczę pani wszystkie niejasności, a przy okazji wypijemy tą słodką herbatę, którą udało mi się wygrać w zakładzie. Może być?

Co???

To już jest szczyt wszystkiego! Nie wiem, za co tym razem mści się na mnie mój los, ale musiałam nieźle nawywijać! Przecież nie mogę teraz wystawić Zosi, ale też nie przejdzie mi przez gardło, żeby odmówić sobie spotkania z panem Szymonem! Wybór między moją nową i póki co jedyną koleżanką a Boskim Panem Idealnym jest jak wybór między czekoladą a żelkami. Niemożliwy i okrutny.

– Ojej, teraz nie bardzo mam czas, bo jestem umówiona ze znajomą na lody – drugą część zdania powiedziałam bardzo powoli i wyraźnie, żeby przypadkiem nie przyszło mu do głowy, że za jego plecami umawiam się z innymi facetami.

Ile bym dała, żeby choć ociupinkę się o to martwił i żeby choć troszkę był zazdrosny. – Myślę, że około dziewiętnastej będę już w domu, więc jeśli nie ma pan innych planów na wieczór to serdecznie zapraszam.

Zgódź się, zgódź się, zgódź się!

– Z chęcią, ale moje auto jest ciągle w naprawie…

Krew by to zalała!

– …teraz mógłbym pożyczyć od brata na godzinkę czy dwie, a wieczorem raczej mi się to nie uda, także raczej nic z tego. – I westchnął! Przysięgam, że słyszałam, jak westchnął z rezygnacją i niezadowoleniem.

Cholera jasna! Dobijcie mnie, bo zaczynam majaczyć!

Gdybym miała numer do Zośki przełożyłabym spotkanie z nią na wieczór, a teraz gnałabym do domu, bijąc wszystkie odnotowane do tej pory rekordy prędkości, by przyszykować się na spotkanie z najwspanialszym mężczyzną pod słońcem.

Szlag by to trafił!

– Och, szkoda – Tylko na tyle było mnie stać, choć serce mało nie pękło mi z żalu i rozpaczy.

– Pani Klaro, jeśli te niejasności w umowie niepokoją panią w jakikolwiek sposób, mogę zadzwonić, kiedy już pani wróci do domu i wszystko pani wytłumaczę przez telefon.

– Nie ma potrzeby, to nic pilnego – Mimo że bardzo chciałam porozmawiać z nim ponownie, nawet gdyby miały być to tylko i wyłącznie tematy związane z dokumentami przejęcia domu i pieniędzy babci, odmówiłam. Wolę przedyskutować to w cztery oczy przy słodkiej herbacie. Szczwany lis ze mnie, a jak!

– Dobrze, w takim razie muszę już kończyć, klient zaczyna się niecierpliwić.

– W porządku – jęknęłam.

– Będziemy w kontakcie?

– Tak, oczywiście – uśmiechnęłam się, wyobrażając sobie jak wyjmuję z konta babci niebotyczną kwotę pieniędzy, pakuję ją do skórzanej teczki, a potem w długim czarnym płaszczu, nisko zsuniętym kapeluszu i ciemnych okularach zasłaniających pół twarzy, odnajduję mechanika, który zajmuje się autem pana Szymona i wręczając mu walizkę wypchaną banknotami zmuszam go do błyskawicznej i niczym nieprzerwanej pracy.

         – Więc do zobaczenia niebawem – powiedział melodyjnym głosem kolejny raz wyrywając mnie z zamyślenia i nie czekając na moją odpowiedź, rozłączył się. I to jest chyba jedyna rzecz, której w nim nie lubię, zawsze naciska czerwoną słuchawkę nim zdążę mu powiedzieć coś miłego na pożegnanie. Chociaż może to i lepiej, bo podejrzewam, że w tamtym momencie stać by mnie było jedynie na krótkie „Pa”.

Czas, który zaczął pędzić na oślep, odkąd wyszłam z domu oraz buzujące we mnie emocje zmusiły mnie do pokonania reszty drogi do stadniny w szybszym niż zazwyczaj truchcie. Nie był to zbyt dobry pomysł biorąc pod uwagę lejący się z nieba żar i ciężkie, parne powietrze, ale przynajmniej, ku własnemu zdziwieniu, udało mi się rozluźnić i wyzbyć się złości.

Na drewnianej ławce, po drugiej stronie wąskiej ścieżki prowadzącej do szkółki siedziała Zosia i podobnie jak wczorajszego dnia wyglądała oszałamiająco. Tym razem zamiast kowbojskich butów z wysokimi cholewkami, obcisłych legginsów i koszulki z logo stadniny, miała na sobie długą zwiewną spódnicę zasłaniającą zgrabne nogi oraz czarną bokserkę, która ściśle przylegała do jej kobiecych kształtów. Długie włosy w kolorze ciemnej czekolady związała w wysokiego koka a brzoskwiniową buzię usianą gdzieniegdzie piegami wystawiła do słońca nucąc pod nosem trudną do rozpoznania melodię. 

– Cześć! – Podbiegłam do niej i wydyszałam z trudem łapiąc powietrze.

– O, cześć – podniosła na mnie wzrok, przyglądając mi się z uwagą – Psy cię goniły?

– Nie, trochę za późno wyszłam z domu – wsparłam się pod boki, starając się opanować ciężki, gwałtowny oddech – A poza tym pomyślałam, że trochę ruchu dobrze mi zrobi.

– Ale stan przedzawałowy nie przynosi raczej niczego dobrego – roześmiała się w głos widocznie zadowolona ze swojego żartu, po czym poderwała się z miejsca i zamaszystym ruchem zarzuciła na ramię szmacianą torbę – To co, lody? Trzeba uzupełnić kalorie!

– Z największą przyjemnością – odpowiedziałam jej uśmiechem i wesoło podrygując ruszyłyśmy ramię w ramię w stronę wioski.

Ciągle nie potrafię zrozumieć, jak to się dzieje, że spotyka się na swojej drodze, zupełnie przez przypadek, obcą osobę, zamienia się z nią kilka zdań i już po kilku minutach okazuje się, że nadajecie na tych samych falach, a lekkość, z jaką to robicie jest nie do opisania, tak jakbyście się znali od dziecka i przeżyli wspólnie niejedno. Tak właśnie jest ze mną i z Zosią. Mam wrażenie, że mój cholernie upierdliwy pech na chwilę stracił czujność, bo udało mi się na kompletnym odludziu, jakim niewątpliwie jest Stodolna, znaleźć tak cenny brylancik.

– Idziemy na skróty? – Przystanęłam i posłałam Zosi pełne zdezorientowana spojrzenie. Dziewczyna obróciła się w moją stronę, a wyraz jej twarzy, zdumiony i niepewny, był identyczny jak mój, jakby ktoś postawił między nami ogromne lustro.

– O czym ty mówisz? – Jedną ręką wsparła się pod bok, drugą przyłożyła do czoła, zasłaniając się przed rażącymi promieniami popołudniowego, choć ciągle jeszcze intensywnego słońca.

– No wiesz, może i nie mieszkam tu zbyt długo, ale jestem więcej niż pewna, że do sklepu pani Lodzi to raczej tędy –  kiwnęłam głową w stronę  piaszczystej dróżkę, której według mnie powinnyśmy się trzymać.

– Nie idziemy do sklepu.

– To gdzie? Chyba nie chcesz mi wmówić, że macie tu budkę z kręconymi włoskimi lodami.

– Nie, niestety nie mamy – powiedziała głośno i wyraźnie, dobitnie akcentując ostatnie słowo, dając mi do zrozumienia, że skoro tu mieszkam powinnam zacząć utożsamiać się z wioską oraz nieliczną, mniej niż trzystuosobową grupą stodolniczan.

A może stodolniczanów? Albo stodolniczaninów? Boże święty, sama nie wiem, która forma jest poprawna…

Kim ja jestem, do jasnej Anielki?

– Czyli dokąd idziemy? Bo już zdurniałam

– Do mnie – zaświergotała wesoło i machnęła ręką w kierunku ścieżki, która jak się okazało po dwudziestu minutach marszu, prowadziła do jej domu – Miałam dzisiaj wyjątkowo ciężki dzień i potrzebuję prawdziwej bomby kalorycznej, a nie jakiś tam rożków czy śnieżynek.

– Domyślam się, że dali ci popalić w pracy?

– Nie – schyliła się, podniosła z ziemi mały kamyczek, mieniący się w słońcu różnymi odcieniami złota i cisnęła nim mocno przed siebie – Mój brat nie wrócił wczoraj na noc.

– Co? I mówisz o tym tak spokojnie?! Powiadomiłaś chociaż policję? No nie wiem… Kurczę, Zośka, trzeba sprawdzić szpitale w okolicy, może coś mu się stało? – Krzyczałam, kompletnie nie panując nad potokiem wylewających się ze mnie słów, ani nad rękoma, którymi machałam tnąc powietrze z głośnym świstem.

Mimo iż nie znam jej brata, ba, nawet nie widziałam go ani razu na oczy, to wiadomość, że nie wrócił na noc bardzo mnie zmartwiła. Nie chciałabym, żeby temu chłopakowi, który wyraził siostrze miłość w tak piękny i niebanalny sposób stała się jakaś krzywda.

– To nie pierwszy raz, kiedy wszystko olewa i po prostu znika – wzruszyła ramionami, starając się przekonać mnie, że zachowanie brata nie robi na niej najmniejszego wrażenia, jednak jej smutne oczy i usta wykrzywione w podkówkę zdradzały, że jest zupełnie inaczej. – Ten cytat na ławce w lesie, wyrył po jednym z takich odpałów, tyle że wtedy nie było go trzy dni.

– Trzy dni? Co się z nim działo przez ten czas?

– Pojechał sobie z kumplami nad morze na weekend i jakoś zapomniał nam powiedzieć, dasz wiarę? Nie odbierał telefonów, nie pisał, nic kompletnie. Pamiętam, że wrócił w poniedziałek rano, jadłam akurat śniadanie przed pracą i jak go zobaczyłam w drzwiach to, rzuciłam mu się na szyję, mało mu karku nie skręciłam, a potem z całych sił dałam mu w twarz i wybiegłam z domu.

– O Jezu – jęknęłam – A co na to wasi rodzice? Nie mogą jakoś na niego wpłynąć?

Zosia głośno wypuściła powietrze i zatrzymała się przed niewielkim, drewnianym domem stojącym w głębi podwórka, przy którym, po obu stronach rosły wysokie, sięgające ponad dach rozłożyste jodły.

– Mama zmarła kilka lat temu – pociągnęła za klamkę, a pomalowana ciemnobrązową farbą furtka otworzyła się przede mną z przeraźliwym skrzypnięciem, któremu towarzyszyło jeszcze bardziej dotkliwe ujadanie małego kundelka. – Rondel, do budy! – Krzyknęła do psa, po czym  złapała mnie za rękę i pociągnęła przez wyłożony drobną kostką chodnik w stronę wejściowych drzwi. – A tato, nie wiem, może i żyje, ale odkąd zostawił nas dla jakiejś panienki starszej ode mnie o trzy czy cztery lata, zupełnie przestał się nami interesować. My nim zresztą też.

– Przykro mi. Przepraszam, nie powinnam pytać.

– W porządku –  uśmiechnęła się do mnie promiennie, po czym wyjęła z torebki pęk kluczy, odszukała odpowiedni i włożyła go do dziurki przekręcając zamek – Jeszcze do niedawna na samą myśl wyłam jak bóbr, a potem w gniewie niszczyłam wszystko, co wpadło mi w ręce, teraz już po prostu się z tym pogodziłam. Widocznie tak miało być – wzruszyła ramionami i zamaszystym gestem ręki wskazała na wnętrze domu – Zapraszam w moje skromne progi.

– To znaczy, że mieszkasz tylko z bratem?

– Z bratem i z dziadkiem, ale niestety tym razem nie poznasz żadnego z nich. Kuba się gdzieś szlaja, a dziadek pewnie na mlecz pojechał.

– Mecz? Oglądać, tak? Bo chyba nie grać?

– Mlecz! – Krzyknęła, pukając się znacząco w czoło – Dla królików!

– A, no chyba, że tak – wybuchnęłam śmiechem i weszłam za nią do niewielkiej kuchni i niemal natychmiast oniemiałam z wrażenia. Wszystko w niej było idealne, począwszy od śnieżnobiałych ścian, skrzypiącej, drewnianej podłogi, nakrytego ceratą stołu oraz stojącego na nim talerza z pachnącą drożdżówką, poprzez kaflowy piec z wiszącymi nad nim warkoczami czosnku, pomidorami dojrzewającymi na parapecie, a skończywszy na kapiącym kranie i głośno brzęczącej lodówce.

Normalnie cudeńko!

Głośno westchnęłam i opadłam na drewniane krzesło śledząc wzrokiem krzątającą się po kuchni Zosię.

– Wiesz, kiedy mama zmarła, a ojciec nas zostawił, ja i Kuba byliśmy jeszcze nieletni i wyrokiem sądu trafiliśmy pod opiekę dziadka – wyjęła z szafki dwa szklane pucharki oraz specjalną łyżkę do nabierania lodów. – Przyznam, że na początku było naprawdę ciężko, bo oboje chodziliśmy jeszcze do szkoły, z pieniędzmi się nie przelewało, ja się kompletnie załamałam, na niczym mi nie zależało, nie jadłam, nie spałam, całymi dniami tylko leżałam w łóżku i patrzyłam w sufit, a Kuba się buntował i chyba do tej pory mu tak zostało – prychnęła pod nosem i wyjęła z zamrażarki pudełko waniliowo-śmietankowych lodów tonących w zawrotnej ilości bakalii oraz czekolady. – No i dziadek miał już swoje lata. Daliśmy mu popalić, nie powiem, że nie, ale wiesz, nigdy nie słyszałam, żeby się skarżył czy narzekał.

– A reszta rodziny? Nie wiem, wujki, ciotki…

– Wypieli się na nas – wzruszyła obojętnie ramionami i podała mi pucharek uśmiechając się szeroko – I dobrze, że wyszło tak, a nie inaczej. Czasami się zastanawiam, jak wyglądałoby moje życie, gdyby zaopiekował się nami ktoś inny, albo trafilibyśmy do domu dziecka. I wiesz, co sobie wtedy myślę?

– No?

– Że nie byłoby tak fajnie, jak jest teraz. Nie pracowałabym w stadninie, nie chodziłabym z Rondlem na spacery do lasu, nie grałaby co wieczór z dziadkiem w szachy czy w karty, no i na pewno nie siedziałabym tu z tobą i nie zajadałabym się tymi pysznościami – nabrała na łyżeczkę solidną porcję roztapiających się nieco lodów, po czym włożyła ją do ust mrużąc oczy i wydając z siebie cichy pomruk zadowolenia. – Pieprzyć diety! Niech żyją grube i szczęśliwe kobiety!

Przez dłuższą chwilę jadłyśmy w zupełnej ciszy delektując się słodkościami, a jedynym dźwiękiem, który dało się słyszeć był brzęk szklanych pucharków, o które miarowo obijały się metalowe łyżeczki oraz jęki zadowolenia i rozkoszy, jakie sprawiłyśmy naszym podniebieniom.

– Wiesz co, wydaje mi się, że czuję nieodpartą chęć obejrzenia „Troi”. – Podniosłam na nią wzrok, z radością obserwując, jak malujący się na jej twarzy uśmiech staje się coraz szerszy.

– Boże, dziewczyno, z nieba mi spadłaś – poderwała się z miejsca, złapała mnie za rękę i jakby bała się, że zmienię zdanie, pobiegła do swojego pokoju, ciągnąc mnie za sobą jak szmacianą lalkę.

Przez ponad dwie godziny leżałyśmy na łóżku zachwycając się urodą Achillesa i odwagą Hektora, a przy okazji zarzucając Parysowi kompletny brak jaj. Przepraszam za określenie, ale co prawda, to nie grzech. Do tej pory zachodzę w głowę, co ta Helena w nim widziała.

Raczej nikogo nie zdziwię, jeśli wyznam, że kiedy padły słowa „Obdarowałaś mnie spokojem w życiu wypełnionym wojną”, obie wyłyśmy w głos, dławiąc się grubymi jak grochy łzami, które spływały po naszych policzkach zostawiając za sobą rozmazany tusz.

– Boże, jak on ją kochał – jęknęła niewyraźnie tłumiąc płacz.

– No, też bym tak chciała.

– Ja też…

Potem przyszła pora na zwierzenia. Zosia z wypiekami na twarzy i oczami ciągle mokrymi od łez, zasypywała mnie pytaniami, jakie tylko przyszły jej do głowy. Opowiedziałam jej o moim dzieciństwie, o wakacjach, które spędzałam u babci, kiedy byłam dzieckiem, o tragicznym wypadku na budowie i śmierci ojca, a także o matce przeżywającej drugą młodość i codziennych awanturach oraz moim życiu uczuciowym, którego tak na dobrą sprawę nawet nigdy nie miałam.

– Nie żartuj, naprawdę nigdy nie byłaś w nikim zakochana? – Wzdrygnęła się i wytrzeszczyła na mnie oczy, jakby co najmniej zobaczyła ducha

– A liczą się bohaterowie z książek? – zapytałam, starając się obrócić żałosną prawdę w lekki żart. – Bo jeśli tak, to byłam zakochana już setki razy.

– Nie!

W odpowiedzi wzruszyłam jedynie ramionami i rozłożyłam ręce uśmiechając się krzywo. Wiem, moje życie jest bublowate, ale ciągle mam nadzieję, że kiedyś to się skończy i, pozwólcie, że posłużę się cytatem z Biblii, nastaną te tłuste lata!

Oczytana i naiwna – cała ja J

– Przestało padać – wyjrzałam przez okno i sięgnęłam po torebkę. – Będę się zbierać.

– Odprowadzę cię – Zosia zerwała się z łóżka, wyjęła z szafy lekką bluzkę z długim rękawem i rzuciła ją w moją stronę – Załóż, zanim dojdziesz do domu przemarzniesz na kość. Po deszczu zrobiło się chłodniej.

– Dzięki – posłałam jej szeroki uśmiech i wciągnęłam na siebie koszulę, wdychając zapach cytrusowych perfum, którymi był skropiony materiał. – Pójdę sama, nie chcę ci zawracać gitary.

– Chyba sobie żartujesz!

– Co mi się może stać?! – Oburzyłam się wywracając oczami i niemal natychmiast przypomniałam sobie moje stanowczo zbyt bliskie spotkanie z motorem i jego aroganckim kierowcą sprzed kilku dni, ale ten fakt postanowiłam przemilczeć. Nie ma się przecież czym chwalić! – Chyba nie chcesz mi wmówić, że grasuje tu jakiś seryjny morderca, albo co gorsza gwałciciel. Już dawno po Teleexpresie i jestem pewna, że większość mieszkańców śpi sobie smacznie w domach, więc nie wydziwiaj i…

– Stop, stop, stop! Przecież to nie z troski o ciebie – roześmiała się w głos, czym kompletnie zbiła mnie z pantałyku. – Spacer po takiej bombie kalorycznej jest wręcz obowiązkowy. Dlaczego tylko ty miałabyś je spalić wracając do domu, co?

Otworzyłam usta ze zdziwienia, po czym zamknęłam je z powrotem niezdolna do wypowiedzenia choćby najkrótszego słowa i posłusznie wyszłam za nią na dwór. Faktycznie, zrobiło się dużo chłodniej a powietrze dotąd ciężkie i niemal parzące, było lekkie i rześkie. Byłyśmy tak pochłonięte lodami, filmem i niekończącą się rozmową, że nawet nie zauważyłyśmy, kiedy błękitne, pozbawione obłoków niebo zmieniło kolor na szary.

– A ty, byłaś kiedyś zakochana? – zapytałam, przekrzykując szczekającego przy budzie Rondla.

– Dwa razy i dwa pudła. Najpierw przez całą podstawówkę wzdychałam do pana od informatyki, ale skurczybyk mnie nie chciał – roześmiała się w głos.

– A drugi?

– Z nim to trudna sprawa, wiesz to taki typ chłopaka, który nie lubi zobowiązań, niby by chciał, ale się boi.

– Zaraz, zaraz, czyli to świeża sprawa? – Przyznam, że kompletnie mnie zaskoczyła, bo mimo wylewności, której nie sposób jej odmówić, ten temat omijała szerokim łukiem. Wczoraj powiedziała mi, że w jej życiu jest tylko brat i dziadek, nie sądziłam, że za tym krótkim zdaniem kryje się historia nieodwzajemnionej miłości.

– Czy świeża? Chyba nie, bo ciągnie się już od kilku miesięcy i powiem ci szczerze, że powoli zaczynam tracić cierpliwość.

– Ale szajs – syknęłam przez zęby pałając najszczerszą nienawiścią do chłopaka, który ośmielił się pogrywać sobie z uczuciami mojej nowej przyjaciółki. To, że nawet nie wiem kim jest, ani jak wygląda, nie zmienia faktu, że najchętniej powiesiłabym go za jaja nad rzeką pełną piranii i bez mrugnięcia okiem, patrzyłabym jak wije się z bólu.

– No, trochę – skrzywiła się na krótką chwilę, po czym na jej ustach pojawił się szeroki uśmiech – Mam tylko nadzieję, że nie pomrzemy jako stare panny, zostawiając po sobie stado wygłodniałych kotów oraz pokaźną kolekcję różańców i beretów.

– Boże, uchowaj – złożyłam ręce jak do modlitwy i wzniosłam je nad głowę – Co się dzieje z tymi facetami do jasnej cholery?! – Zaklęłam pod nosem kopiąc mały kamień leżący na mojej drodze i sama nie wiem czemu, pomyślałam o Panu Chamskim.

Zosia dała się przekonać i odprowadziła mnie tylko do połowy drogi. Przekonałam ją, że jeśli zajdzie ze mną pod sam dom, a potem wróci do siebie to spali więcej kalorii ode mnie i to będzie baaardzo nie w porządku.

Nawet, Aż tak długo nie protestowała i muszę przyznać, że mocno mnie tym zaskoczyła. Dodała mi swój numer do listy kontaktów na telefonie podpisując się jako Sophie, bo podobno tak brzmi dostojniej i nonszalancko, po czym przelotnie cmoknęła mnie w policzek i podskakując wesoło pobiegła w stronę swojego domu.

Tak, Zośka to brylancik w najczystszej postaci!

No dobra, dochodzi północ, więc pora skończyć swoje wywody i kłaść się do łóżka. Jeśli jakimś cudem udało mi się was nie uśpić, to życzę wam dobrej nocy.

Klara!