4. Tylko zdechłe ryby płyną z prądem

...ja najwyraźniej nie jestem zdechłą rybą, bo gdybym nią była zapewne siedziałabym teraz z matką w domu i jak zwykle powstrzymywałabym się przed uduszeniem jej, bądź w nieco lepszym wypadku, wydrapaniem jej oczu. A tak proszę bardzo, płynę pod prąd, a przynajmniej tak mi się wydaje, bo...

         Od blisko godziny siedzę w pociągu i nie mam zielonego pojęcia czy dobrze robię, jadąc do Stodolnej. Teraz to już i tak musztarda po obiedzie, bo z pędzącego pociągu nie wyskoczę, nie należę przecież do Nieustraszonych, ale tak na poważnie to zupełnie nie wiem czy podjęłam słuszną decyzję, nie mam nawet żadnego przeczucia, bo moja kobieca intuicja chyba skorzystała z pięknej pogody i wybrała się na jakiś urlop. Wiedziała kiedy!

         Ten wyjazd to szaleństwo w najczystszej postaci! W jednej chwili ryczałam w kuchni, trzymając w ręce mikser i ubijając białka na sztywną pianę a dwie minuty później już pakowałam walizkę, wrzucając do niej najpotrzebniejsze rzeczy! Ludzie, jeśli to czytacie, to jako „Ciotka Dobra Rada‟ ostrzegam was przed impulsami i gwałtownymi myślami. Możecie przypłacić to zdrowiem psychicznym lub fizycznym, to więcej niż pewne. Mnie, mogę się założyć o tonę żelków, spotka uszczerbek na jednym i drugim, tak to już jest, że nieszczęścia chodzą parami a ja mam na nie jakiś wyjątkowo silny magnes.

         Znów zaczynam narzekać, prawda?

         Szkoda, że nikt nie wymyślił takiej aplikacji, która raziłaby prądem za każdym razem, kiedy ktoś (czytaj „ja‟) zaczynałaby się nad sobą użalać, pisząc swój pamiętnik. Kurczę, być może właśnie podałam komuś na tacy pomysł warty miliony dolców. Ja to jednak mam ogromne serce! Nie ma to tamto!

         W każdym razie, tak jak wspomniałam siedzę w pociągu i jadę do Stodolnej. Przede mną jeszcze blisko cztery godziny drogi, potem w Winnej przesiadka do autobusu, na który niestety będę musiała poczekać czterdzieści pięć minut, mam tylko nadzieję, że nie będzie żadnych opóźnień, chociaż mój pech w połączeniu z polskimi środkami transportu nie wróży dobrze. Ale bądźmy optymistami. Przy okazji muszę pamiętać, by dopisać do mojej listy „rzeczy do poprawy‟ pracę nad pozytywnym myśleniem!

         Więc kiedy już wsiądę do punktualnie podstawionego, nie zatłoczonego, czystego i pachnącego świeżością autobusu, czekać mnie będą kolejne dwie godziny jazdy. Podsumowując po całym dniu tułaczki powinnam dotrzeć na miejsce około północy. Już sobie wyobrażam, jaka będę padnięta, kiedy nareszcie stanę przed domem babci... to znaczy MOIM domem, kurczę, nawet fajnie to brzmi.  Ja i moje własne, prywatne cztery kąty.

         Kolejna sprawa!

         Nawet nie wiecie jak się cieszę, że istnieje coś takiego jak mobilny internet. Wielbię dzień, w którym go wynaleziono, a mężczyznę, który tego dokonał kocham bardziej niż własną matkę. Mówię to z pełnym przekonaniem i czystością sumienia. Kocham cię, drogi panie X, kimkolwiek jesteś, zasłużyłeś na zaszczytne miejsce w litanii do wszystkich świętych, a dzień twojego wielkiego odkrycia powinien być zaznaczony w kalendarzu na czerwono, jako święto wolne od pracy. Trochę się rozpędziłam, a tak właściwie to nie mam nawet pewności czy dokonał tego mężczyzna, ale coś mi podpowiada, że tak właśnie było! Czytałam niedawno w  „Jestem kobietą!‟, że płeć piękna jest pozbawiona zmysłu technologicznego, bądź nie jest on tak dobrze rozwinięty jak u mężczyzn. Na początku trochę się oburzyłam, bo niby w czym ja jestem gorsza od przeciętnego Kowalskiego czy Nowaka, ale szybko spuściłam z tonu uświadamiając sobie, że autor artykuły niestety miał rację. Tu powinnam wstać i się ukłonić. Tak, to ja, kobieta w stu procentach pozbawiona zmysłu technologicznego, nigdy nie czytająca instrukcji obsługi i wciskająca wszystkie guziki aż zadziała. Na swoim koncie, a raczej sumieniu mam laptop, dla którego serwis okazał się być drugim domem, dwa rozprogramowane radia samochodowe, DVD oraz pralkę, która dołączyła do spisu nieszczęśliwych wypadków kilka dni temu.

         Ech, znów lanie wody i wstęp o przysłowiowej „dupie Maryni‟, a przecież mam wam tyle do opowiedzenia. Kolejny punkt na liście „rzeczy do poprawy‟ zaraz pod przeklinaniem i pozytywnym myśleniem - praca nad logicznym i w miarę spójnym wyrażaniem swoich myśli. Ostatnio mam z tym naprawdę spore problemy.  

         Do rzeczy nim padnie mi bateria w laptopie.

         Zaraz po kłótni z mamą i jej wyjściu do kosmetyczki puściłam na cały regulator ac/dc i drąc się w niebogłosy, że jestem na autostradzie do piekła, wzięłam się za pieczenie babeczek. Mocne brzmienia i robot kuchenny w ręce sprawiły, że trochę się uspokoiłam i zaczęłam na poważnie zastanawiać się nad wyjazdem do Stodolnej, rozważając wszystkie „za‟ i „przeciw‟.

         Chyba nie trudno się domyśleć, że jednak powodów, dla których powinnam zostać w Warszawie było więcej. Mimo że nie trawię tej obskurnej kamienicy, ciasnej klitki, w której wegetuję od urodzenia oraz wścibskich sąsiadów, takich co to im się wydaje, że pracują dla W11 lub Malanowskiego, to nie wyobrażam sobie, żebym mogła mieszkać gdzieś indziej. Poza tym tu mam wszystkich znajomych na wyciągnięcie ręki, jest Iga, która kiedyś w końcu wróci z tej Francji i znów będziemy odwiedzać kluby, chodzić do kina czy włóczyć się po galeriach. Typowe życie nastolatki w wielkim mieście. A tam?

            Stodolna... co to w ogóle za nazwa? Od razu kojarzy mi się z odciętą od świata wioską, ciężką harówką na polu i brakiem rozrywek. Nie zrozumcie mnie źle, nie mam nic przeciwko mieszkańcom małych wioseczek, zwykle to bardzo mili i uczynni ludzie, ale życie tam na stałe, dla takiego mieszczucha z krwi i kości jak ja, mogłoby się okazać gehenną. Co ja mówię? Okazać się? Teraz to ja się boję, jak cholera, że ono się nią po prostu stanie i to już niedługo!

         Właściwie w tamtym momencie już byłam pewna, że najlepszym rozwiązaniem w tej sytuacji  będzie sprzedaż domu i kupno jakiegoś małego mieszkania bliżej centrum, kiedy odezwała się moja komórka. Na wyświetlaczu pojawiło się zdjęcie mamy, co niemal natychmiast pogorszyło mój i tak już parszywy nastrój. Ściszyłam muzykę i niechętnie odebrałam, przeczuwając, że ta rozmowa, tak jak każda inna, skończy się awanturą. 

         – Halo? – syknęłam, nie kryjąc rozdrażnienia.

         – Córcia, jestem w sklepie i mam mały dylemat, potrzebuję twojej pomocy – niemal kipiała z podekscytowania. Mogłabym dać sobie uciąć rękę i nie tylko rękę, że podskakiwała radośnie, układając swoje pełne wargi w dzióbek, niczym większość plastikowych Barbie, robiąc sobie tak zwaną samojebkę, czym wielokrotnie doprowadzała mnie do szewskiej pasji.

         – No – odpowiedziałam sucho, nie marząc o niczym innym jak o naciśnięciu czerwonej słuchawki, kończąc rozmowę.

         – Jak myślisz, jaki kolor bielizny wybrać? Czarną czy czerwoną? Wiesz, nie chcę żeby Marek sobie pomyślał, że...

         Nie mogłam tego dłużej słuchać, wyłączyłam telefon, rzucając pod adresem tej kobiety (słowo „mama‟ byłoby tu ogromnym nieporozumieniem) stos najokropniejszych wyzwisk i najwulgarnieszych przekleństw, jakie przyszły mi do głowy.

         Czy ona naprawdę myślała, że mam ochotę doradzać jej w kwestii bielizny, którą i tak pewnie zdejmie szybciej niż szpilki?

         – Boże, dlaczego ty mną tak poniewierasz? – Wyciągnęłam przed siebie ręce, opierając je na blacie kuchennej wyspy i z nisko opuszczoną głową zaczęłam odliczać głośno do dziesięciu.

         Kiedy byłam gdzieś między „sześć‟ a „siedem‟ uderzyła mnie niczym piorun szalona myśl, że może jednak wyjazd do Stodolnej to wcale nie jest taki zły pomysł. Na znalezienie kupca musiałabym na pewno trochę poczekać, ciężko powiedzieć ile, mógłby to być zarówno tydzień, rok jak i kilka lat, a ja przecież nie mogłam tyle czekać, chciałam mieć matkę jak najszybciej z głowy, a list od babci i zardzewiały, mały kluczyk, który znalazłam w kopercie otwierał przede mną drzwi do innego życia.

         Czy lepszego? To się okaże i to już niedługo!

         – Właściwie, to co mi szkodzi spróbować? – powiedziałam do siebie i spojrzałam na zegarek. Dochodziła czternasta, a według rozkładu, który sprawdziłam kilka chwil temu do odjazdu pociągu zostało mi nieco ponad półtora godziny.

         Związałam włosy w wysokiego koka i zabrałam się za sprzątanie kuchni. Właściwie to zastanawiałam się czy nie zostawić mamie  pamiątki po sobie w postaci pełnego zlewu brudnych naczyń oraz stołu i podłogi umorusanej w lepkim cieście, jako podziękowanie za poświęcony mi czas i trud włożony w moje wychowanie, ale jednak resztki mojego sumienia nie pozwoliły mi na taką formę pożegnania. Wyrwałam kartkę z notesu i przez dłuższą chwilę, gryząc ołówek ze zdenerwowania zastanawiałam się co napisać. W końcu zdecydowałam się na krótkie „Jestem w Stodolnej‟ i nie tracąc czasu, którego i tak nie miałam już zbyt wiele wybiegłam z kuchni.

         Potem sprawy nabrały tempa.

         Wyciągnęłam z szafy walizkę i pospiesznie spakowałam najpotrzebniejsze rzeczy. Japonki i białe trampki Converse przykryłam kilkoma kompletami bielizny, szortami, lekkimi topami, ciepłym swetrem, bluzą oraz wysłużonym dresem, który już dawno powinien pójść na emeryturę, jednak nie potrafię się z nim rozstać i najchętniej nosiłabym go na okrągło. Z półki nad łóżkiem ściągnęłam moją świnkę skarbonkę, do której od trzech lat wrzucałam kieszonkowe oraz drobne grosze zarobione podczas roznoszenia ulotek. Włożyłam ją w foliową reklamówkę i z impetem cisnęłam zawiniątkiem o podłogę, rozbijając go z głośnym trzaskiem na milion małych kawałków. Nie tracąc czasu na przekładanie moich oszczędności do portfela, zawiniętą w foliówkę pokruszoną porcelanę, która jeszcze chwilę temu służyła za mój prywatny sejf, razem z jego zawartością wrzuciłam na wierzch walizki i zapięłam zamek, po czym zadzwoniłam po taksówkę.

         Stanęłam w progu i ostatni raz spojrzałam na mój pokój. Powinnam czuć żałość czy tęsknotę, w końcu spędziłam w tym mieszkaniu całe dziewiętnaście lat mojego życia, a tu nic. Nic, oprócz ulgi? Tak, to chyba była ulga i pewnego rodzaju szczęście. Cieszyłam się, naprawdę się cieszyłam, że wyjeżdżam, i że będę z dala od mamy i tego parszywego mieszkania. I o dziwo, nadal jestem szczęśliwa, choć przyznam, że teraz, kiedy siedzę w pociągu i w końcu dotarło do mnie, że to wszystko dzieje się naprawdę i nie ma już odwrotu, to powoli zaczynam odczuwać stres, ale nie wyobrażam sobie, żebym mogła postąpić inaczej. Zobaczymy czy tak samo powiem za jakiś czas i czy nie będę przeklinać tego dnia i swojej głupoty.

         Wsiadłam do taksówki i jadąc ulicami zatłoczonej Warszawy, wyobrażałam sobie jak to jest obudzić się rano nie w swoim pokoju, ale w swoim domu, móc robić wszystko na co ma się ochotę, mieć własny cieknący kran, własną skrzynkę na listy, gotować, robić zakupy, wychodzić bez zostawiania kartki z informacją gdzie jestem i o której wrócę. Nawet teraz, jak o tym myślę to się uśmiecham. Chyba nie mogę się doczekać, wiecie?

         Moje rozmyślania przerwał dźwięk smsa, który mało brakowało a przyprawiłby mnie o zawał serca. Licho nie śpi, barman z CocoCoCtajl jak widać też nie, cytuję: „Cześć laleczko, to jak będzie z tym koktajlem? Wpadnij dziś wieczorem, a przygotuję dla ciebie coś specjalnego‟ Dosłownie mnie zamurowało, zamrugałam kilka razy i ponownie spojrzałam na wyświetlacz. Sms, jak się można było tego spodziewać, nie zniknął.

         – Skąd on do cholery ma mój numer? – burknęłam pod nosem, a przed oczami, jak na zawołanie od razu pojawił się obraz mojego CV, leżącego na biurku tego oblecha, Dario, czy jak mu tam było, tego samego któremu o mały włos nie podbiłam oka kokosowym stanikiem. Trochę się przeraziłam, bo oprócz numeru telefonu znajdował się tam również mój adres. Niemal natychmiast wyobraziłam sobie tego barmana, zakradającego się do mojego pokoju z siekierą w ręce i kominiarce zasłaniającej mu twarz. Tak, wiem, powinnam to skonsultować z jakimś specjalistą.

 Ale wracając do tematu, na szczęście, albo może i nieszczęście, to się niedługo okaże, adres jest już nieaktualny. – Co za... – jęknęłam pod nosem, czytając dziesiąty raz wiadomość.

         – Cichy wielbiciel? – kierowca taksówki rzucił mi kilka krótkich spojrzeń, patrząc z uwagą we wsteczne lusterko.

         – Na to wygląda – wzruszyłam obojętnie ramionami i zablokowałam telefon, ciskając go na samo dno mojej przepastnej torby. „Jutro o tym pomyślę‟ odetchnęłam głęboko i uśmiechnęłam się, zdając sobie sprawę, że zaczynam przypominać Scarlett, która na okrągło, aż do znudzenia, cytowała to jedno zdanie. Oby ze mną nie było podobnie! – Już nie taki cichy, tylko trochę się spóźnił.

         Co ja gadam, jakie „trochę się spóźnił‟? Przecież znamy się, jeśli w ogóle można to tak nazwać, bo przecież nawet nie wiem jak ma na imię, od jakiś dwudziestu godzin, więc niby jakim cudem miał się spóźnić? Dziwne, że w ogóle się odezwał, po tym jak wybiegłam z baru kompletnie głucha na jego prośby i błagania bym została. Zresztą czy to teraz takie ważne? Przecież wyjeżdżam i mam zamiar być cholernie szczęśliwa, a przynajmniej mam zamiar spróbować, a rozmyślanie o przystojnym barmanie z zabójczymi dołeczkami w policzkach i o tym że być może właśnie przeszła mi koło nosa okazja na poznanie miłości swojego życia... Nie, nie, nie... Zaczynam gadać jak matka.

         Boże widzisz i nie grzmisz!

         – Nie odpiszesz? – z zamyślenia wyrwał mnie głos, jak się okazało nad wyraz ciekawskiego taksówkarza, który znów przyglądał mi się badawczo w lusterku.

         – Nie, a panu radzę skupić się na drodze, a nie wtykać nos w nie swoje sprawy.

         Żmija ze mnie, wiem, dziwne, że sama się jeszcze nie zatrułam swoim jadem. Kolejny punkt na mojej liście „rzeczy do poprawy‟: muszę być, a przynajmniej spróbować być milsza dla ludzi, nawet wtedy kiedy doprowadzają mnie do szału.

         – Się panienka nie dąsa, ja tak tylko... – poprawił czapkę z daszkiem, która zsunęła mu się nisko na czoło i  przekręcił gałkę głośności, dając znak, że rozmowa właśnie się skończyła. Szczęście, że nie ciągnęliśmy tego tematu dalej. 

         Dworzec dosłownie pękał w szwach. W rogu przy automacie z kawą stała grupka dzieci z uwagą wsłuchana w słowa, żywo gestykulującej starszej pani, która sądząc po zaangażowaniu i przejęciu malującym się na jej twarzy, pewnie była opiekunką ich wycieczki. Obok nich, pod ogromną tablicą z rozkładem jazdy pociągów, która zajmowała niemal całą ścianę, siedziało kilka dziewczyn mniej więcej w moim wieku i grając na gitarach, śpiewały religijne piosenki. Chyba wybierały się, a może już wracały z jakiejś pielgrzymki, bo były oparte o ogromne plecaki z naszywkami w kształcie ryby, do których przymocowane miały karimaty i blaszane garnuszki, a z bocznych kieszeni wystawały termosy.

Głośne rozmowy podróżnych i dźwięki muzyki przerywał co chwilę skrzekliwy głos kobiety, płynący z głośników, która beznamiętnie i z obojętnością zapowiadała odjazdy i przyjazdy kolejnych pociągów.

         Spojrzałam na wiszący nad głównym wejściem duży, dwustronny zegar. Do odjazdu zostało mi nieco ponad dwadzieścia minut. Wyszłam na zewnątrz, ciągnąc za sobą wypchaną do granic możliwości walizkę, która podskakiwała na nierównej posadzce poczekalni. Usiadłam na murku i od razu poczułam ulgę. Nieznośny gwar, przekrzykujących się podróżnych ustąpił miejsca błogiej ciszy, którą od czasu do czasu przerywały głośne klaksony wzburzonych kierowców, a gęste, śmierdzące stęchlizną powietrze, stało się lekkie i rześkie, dzięki chłodnemu wietrzykowi, w którym unosił się zapach, zbliżającego się deszczu.

            Nie zastanawiając się zbyt długo nad tym co robię, wyjęłam z torby telefon i list od babci. Pospiesznie wystukałam na klawiaturze numer pana Szymona i już po pierwszym sygnale pożałowałam tej spontanicznej decyzji. Mogłam się nad tym zastanowić, przemyśleć co powinnam powiedzieć, jak się przedstawić, o co zapytać, no nie wiem... ułożyć sobie w głowie jakąś formułkę i przećwiczyć ją kilka razy zanim chwycę za telefon, ale po co? Lepiej pójść na żywioł i kolejny raz zrobić z siebie idiotkę, jąkając się do słuchawki.

         – Halo? – Pierwsza myśl, jaka przyszła mi do głowy, to fakt, że pan Szymon ma niezwykły głos. Jeszcze nigdy nie słyszałam takiej barwy i podobnego tonu. Był głęboki i melodyjny, choć nieco zachrypnięty, a nawet szorstki i zupełnie nie pasował mi do postaci jaką wykreowała moja wyobraźnia. – Halo? –  powtórzył tym razem głośniej i pewniej, wyrywając mnie z zamyślenia.

         – Dzi... Dzień do... – przełknęłam ślinę i zwilżyłam usta językiem, czując ogromną złość na siebie i swoją głupotę – Dobry. Dzień dobry.

         – Coś przerywa, strasznie słabo panią słyszę – mówił powoli i wyraźnie, niemal krzycząc do słuchawki, co przyznam szczerze nawet mnie rozbawiło.

         – Przepraszam, jestem w pociągu i chyba na chwilkę straciłam zasięg. – powiedziałam nie do końca zgodnie z prawdą. Nie przepadam za słowem  „kłamstwo‟, dlatego unikam go jak ognia, choć w tym wypadku, wydaje mi się, że chyba można podciągnąć mój występek pod wyprzedzenie faktów, prawda? Gdybym faktycznie zadzwoniła do pana Szymona z pociągu jestem pewna, że byłyby zakłócenia!

         – W porządku, więc w czym mogę pomóc?

         – Słucham? – palnęłam bez namysłu i przyznam szczerze, że sama się zdziwiłam moją reakcją, przecież dobrze wiedziałam, że pan Szymon nie jest wróżbitą Maciejem i niestety będę musiała w jakiś logiczny sposób wyjaśnić mu w jakim celu dzwonię. Wiedząc, że nie da się tego uniknąć i po prostu muszę przez to przebrnąć,  mocniej zacisnęłam dłoń na telefonie i już otworzyłam usta, żeby odpowiedzieć na jego pytanie, kiedy usłyszałam głos w słuchawce.

           – Pani Klara, prawda?

     – Tak – jęknęłam z zaskoczenia, starając się opanować emocje, które niczym miliony rozwścieczonych os, żądliły każdy fragment mojego ciała. – Skąd pan wiedział?

         – Spodziewałem się, że pani zadzwoni. Powiązałem fakty, zdenerwowany i pełen niepokoju głos z informacją o podróży pociągiem i jak widać strzał okazał się być strzałem w dziesiątkę.

         – Rzeczywiście – roześmiałam się, czując niewysłowioną ulgę, że jednak pan Szymon może nie jest wróżbitą, bo gdyby nim był wiedziałby o moim telefonie jeszcze zanim wybrałabym jego numer, ale nie da się ukryć, że ma zadatki na Scherlocka.

         – Więc rozumiem, że zdecydowała się pani przyjąć dom babci?

         – Szczerze mówiąc to nie podjęłam jeszcze ostatecznej decyzji, póki co zamieszkam w nim... na trochę, i zobaczę co z tego wyniknie.

         – Rozsądnie. Pewnie ma pani do mnie mnóstwo pytań.

         – Mnóstwo to bardzo łagodne określenie – zaśmiałam się do słuchawki dumna, że oprócz sklecenia logicznego zdania udało mi się również zażartować. 

         – Tak myślałem, z chęcią odpowiem na wszystkie nurtujące panią pytania. O której będzie pani w Stodolnej?

         – Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, czeka mnie jeszcze jakieś osiem godzin drogi.

         – Ojej! W takim razie proszę do mnie zadzwonić, kiedy będzie pani na miejscu, odbiorę panią z przystanku.

         – Dziękuję, ale naprawdę nie trzeba, poradzę sobie. To tylko kawałeczek drogi do domu babci, poza tym będzie już późno, a pan na pewno rano musi wstać do pracy.

         – Ale ja, pani Klaro, nie proszę o zgodę. – zaśmiał się do słuchawki – Obiecałem Róży, że pani pomogę, więc proszę się nie upierać i zadzwonić do mnie, kiedy będzie już pani na miejscu. Poza tym to wcale nie jest kawałek, jak to pani ujęła, a dobre cztery kilometry. W środku nocy, wyczerpana po długiej podróży, w dodatku z mogę się założyć pękającą w szwach walizką to naprawdę może być ponad pani siły.

         Spojrzałam na moja wypchaną walizkę i prychnęłam pod nosem. Skąd on, do jasnej Anielki wiedział? Czy istnieje coś takiego jak męska intuicja? 

         – Nie, naprawdę, będzie już późno, nie chcę robić kłopotu, mogę przecież zadzwonić po taksówkę. – spojrzałam na zegarek, zostało mi niecałe dziesięć minut do odjazdu pociągu, a tym samym rozpoczęcia największej przygody w moim życiu.

         – Taksówka w Stodolnej? Szybciej bym się spodziewał spotkać tam Ufo!

         – No tak, przepraszam, chyba dużo czasu zajmie mi przestawienie się na tryb wiejskiego życia.

         – A ja myślę, że bardzo szybko zakocha się pani w Stodolnej, to wspaniała wioska z jeszcze wspanialszymi mieszkańcami.

         – Oby tak było, bo szczerze mówiąc nie chcę sprzedawać tego domu.
        – Sądzę, że do tego nie doj... – resztę zdania zagłuszył zrezygnowany kobiecy głos, wydobywający się z głośników, który oznajmił, że na peronie trzecim, został podstawiony pociąg do Winnej. Zeskoczyłam z murka i pospiesznym krokiem, omijając szwendających się po poczekalni podróżnych, którzy podobnie jak ja ciągnęli za sobą wielgaśne walizy, ruszyłam w stronę trzeciego peronu.

         – Panie Szymonie, muszę kończyć, pociąg za chwilę rusza.

         – Dobrze, w takim razie czekam na telefon od pani.

         – Zadzwonię – obiecałam.

         – Przyjemnej podróży i do zobaczenia za kilka godzin.

         Usłyszałam przerywany sygnał, kończący rozmowę, schowałam telefon do kieszeni szortów i z uśmiechem na ustach oraz przyjemnym uczuciu ścisku w podbrzuszu wsiadłam do pociągu.

         Szczerze mówiąc, już się nie mogę doczekać, kiedy będę na miejscu. I nawet nie wiecie jak bardzo chciałabym poznać pana Szymona i dowiedzieć się wszystkiego o planie babci. 

         Ocho, bateria w laptopie właśnie dała mi pierwsze ostrzeżenie. Dobrze, że chociaż zdążyłam zdać wam relację z przebiegu dzisiejszego dnia, a właściwie jego połówki, bo dzień się przecież nie skończył i przeczuwam, że jeszcze wiele się wydarzy!

         Także nie przedłużając żegnam się z wami i do zobaczenia jutro. Obiecuję, że jak tylko znajdę chwilę wolnego czasu opowiem wam wszystko z najdrobniejszymi szczegółami.

Śpijcie dobrze, a jeśli nie będziecie mogli zasnąć to trzymajcie kciuki, żeby podróż minęła mi w miarę szybko i bez żadnych nieplanowanych atrakcji.