14. Mam ochotę wczołgać się pod łóżko w nadziei, że mieszka pod nim potwór, który z chęcią by mnie zjadł.

       
                                                                     

                                                                                                                                  Niedziela, 17 lipca, późny wieczór



          Jeśli wydawało mi się, że wczorajsza noc była katastrofą to czym nazwać dzisiejszy dzień? Chyba wypadałoby posłużyć się kilkoma ozdobnikami zapożyczonymi z  podwórkowej łaciny, by w pełni zrozumieć, co mam na myśli. Nie będę tego robić, a przynajmniej postaram się zapanować nad emocjami, choć wiem, że będzie to bardzo trudne, bo już na samo wspomnienie, czuję jak krew we mnie wrze, a pięści zaciskają się, gotowe zniszczyć wszystko, co stanie im na drodze.

         Okej, może trochę mnie poniosło, ale musicie wiedzieć, że dawno nie byłam tak wkurzona, zawiedziona i zawstydzona jednocześnie!

         I znów zaczynam od środka! Dobrze jest wiedzieć, że porządek wszechrzeczy nie został zachwiany!

         Po tym jak przebudziłam się nad ranem i zdałam wam relację z przebiegu naszego wypadu do Hybrydy, opróżniając przy tym dwie butelki niegazowanej wody by rozprawić się z niemiłosiernym paleniem w przełyku, stwierdziłam, że najlepszym rozwiązaniem będzie wrócić z powrotem do łóżka, nakryć się szczelnie kołdrą po samą głowę i modlić się o szybką śmierć. Innego pożytku ze mnie nie było, no chyba, że nagle zapukałaby do moich drzwi trupa cyrkowa z propozycją pracy jako klaun budzący popłoch wśród dzieci. Przynajmniej obyłoby się bez charakteryzacji! Z miejsca byłam gotowa do roboty! Twarz biała jak u piekarza, sińce pod oczami, jakbym co najmniej tydzień balowała oraz krwistoczerwone, nabrzmiałe i spierzchnięte usta podrażnione niezliczoną ilością Czarnych Rusków.

         Żałosne...

         Gdybym wiedziała, że dziś będę się tak okropnie czuła nie tknęłabym w Hybrydzie ani kropli alkoholu, albo wprost przeciwnie, wypiłabym dwa razy więcej by mieć pewność, że nim opuszczę lokal umrę z przepicia!

Mam tylko nadzieję, że Zośka męczy się jeszcze bardziej, nie żebym była złośliwa, ale należy się jej, w końcu to ona co chwilę podtykała mi pod nos drinka za drinkiem.

         No dobrze, koniec narzekania, czas przejść do rzeczy...

         Kiedy wreszcie udało mi się pokonać schody i doczołgać resztkami sił do pokoju, co w tamtej chwili biorąc pod uwagę  częste zachwiania równowagi i zaburzenia ostrości było wyczynem na miarę wspinaczki na Mount Everest, rzuciłam się na łóżko jak drewniana kłoda, a przyjemny chłód pościeli przyniósł mi chwilowe ukojenie.

         Chwilowe, bo niemal natychmiast moje nadwrażliwe uszy przeszył stanowczo zbyt głośny i zbyt natrętny dźwięk dzwonka.

Wyłoniłam głowę spod kołdry i leżałam nieruchomo przez kilka sekund wstrzymując oddech. Zmawiałam w myślach wszystkie modlitwy, które przychodziły mi do głowy, błagając by dźwięk dzwonka okazał się jedynie wytworem mojej wyobraźni, a raczej skutkiem ubocznym picia Czarnych Rusków. Niestety po krótkiej chwili miałam pewność, że to wcale nie halucynacje, a przed drzwiami wejściowymi stoi ktoś, komu najwidoczniej bardzo zależy na spotkaniu ze mną.

         – A niech się dobijają – szepnęłam do siebie i naciągnęłam kołdrę po sam czubek głowy zamykając tak dla pewności oczy w myśl starej zasady: skoro ja nic nie widzę to znaczy, że mnie też nie widać!

         Nawet nie wiecie jak mi ulżyło, kiedy po kilku próbach dzwonek ucichł litując się nad moimi uszami cierpiącymi katusze. Jednak jak się można było spodziewać, moja radość nie trwała długo! Jakżeby inaczej...

         – Pani Klaro! Jest tu pani?

         Zamaszystym ruchem zrzuciłam z siebie kołdrę i jak poparzona wyskoczyłam z łóżka. Czułam całą treść żołądkową w niebezpiecznej odległości od gardła, a serce bliskie zawału waliło tak mocno, że o mały włos nie rozsadziło mi klatki piersiowej, która unosiła się i opadała w przyspieszonym tempie. Ten głos rozpoznałabym wszędzie i gdyby nie okoliczności w jakich się akurat dziś znalazłam pewnie byłabym przeszczęśliwa z niezapowiedzianej wizyty Pana Idealnego. Niestety, tego dnia nie miałam ochoty nikogo widzieć, a już na pewno nie jego!

         – Pani Klaro?

         – To się nie dzieje naprawdę – jęknęłam pod nosem i przytrzymałam się komody, czując, że pokój zaczyna wirować a ja razem z nim. Jego głos był zbyt wyraźny i zbyt głośny by dobiegał zza drzwi. Musiał być w środku! Tylko, do jasnej cholery, jak on się tam znalazł!?

         Spokojnie, spokojnie, tylko bez nerwów. Nic złego się przecież  nie dzieje

powtarzałam sobie w myślach jak mantrę starając się zapanować nad trzęsącym się jak galareta ciałem.

         – Halo! Pani Klaro!

         To nic takiego, to tylko pan Szymon przyszedł cię odwiedzić. Jest na dole i jeśli zaraz czegoś nie wymyślisz, może poszukać cię w twoim pokoju.

         Myśl, że faktycznie mógłby wejść na górę i zobaczyć mnie w takim stanie mało nie podcięła mnie z nóg. Co jak co, ale za żadne skarby świata nie chciałabym, żeby ten przystojny, pięknie pachnący, zawsze ogolony i elegancko ubrany mężczyzna zobaczył mnie w takiej odsłonie. W rozciągniętej piżamie niepierwszej świeżości, z włosami stojącymi w każdą możliwą stronę, twarzą bladą jak kreda, z sińcami i resztkami niedomytego makijażu pod oczami raczej nie zrobiłabym na nim dobrego wrażenia.

         – Halo! Jest tu pani?

         – Tak – odchrząknęłam kompletnie nie poznając swojego zachrypniętego głosu. Muszę zapamiętać, żeby następnym razem trzymać się z daleka od Rusków! – Tak, jestem! Zaraz zejdę, proszę się rozgościć!

         Wiedząc, że nie mogę w nieskończoność przeciągać tej niezręcznej chwili,  zebrałam w sobie resztki energii i odważyłam się spojrzeć w lustro. Było naprawdę źle, ale jeszcze gorsza od mojego stanu była świadomość, że wszystko czym mogłabym sobie pomóc w doprowadzeniu swojego ciała i twarzy do w miarę normalnego wyglądu znajdowało się w łazience. Na dole! Na dole, gdzie czekał na mnie pan Szymon!

         No tak, czy kogoś to jeszcze dziwi? Mnie już dawno przestało!

         Właściwie mogłam spróbować przemknąć się niezauważenie, ale szanse były niewielkie, a biorąc pod uwagę mojego wrodzonego pecha, który niczym wierny przyjaciel jest zawsze przy mnie, wolałam nie ryzykować!

         Nie tracąc czasu sięgnęłam po stojącą przy łóżku butelkę wody, którą chwilę wcześniej przyniosłam z kuchni, i przeklinając w duchu spartańskie warunki przemyłam nią twarz, po czym ze łzami w oczach, starając się nie wyrwać sobie resztki włosów przeczesałam je palcami i związałam w niedbałego koka z tyłu głowy. Chyba nie przesadzę jeśli napiszę, że życie uratowała mi miętówka i antyperspirant, o których w ostatniej chwili przypomniałam sobie, że mam je w torebce!

         Cóż, było nieco lepiej, co wcale nie znaczy, że mogłam wyjść w takim stanie do ludzi! Pomyślałam, że trzeba odwrócić czymś uwagę od twarzy, a co zrobi to lepiej jeśli nie kłusa kreacja, odsłaniająca więcej niż powinna? Odszukałam w szafie krótką sukienkę w kolorze miętowej zieleni, o głębokim dekolcie i długości sięgającej połowy ud. No tak, tonący brzytwy się chwyta!

         – Niech się dzieje, co chce – powiedziałam do siebie i wyszłam z pokoju. Jeśli wcześniej porównałam pokonanie schodów do wspinaczki na Mount Everest to do czego mogłam porównać je teraz? Wszystko falowało mi przed oczami i rozmywało się tracąc ostrość i kontury, a ja modliłam się, żeby tylko z nich nie spaść i nie zrobić z siebie jeszcze większej idiotki.

         Pan Szymon musiał usłyszeć moje kroki ponieważ wyszedł mi na przeciw i kiedy byłam już mniej więcej w połowie drogi w dół (dosłownie i w przenośni) stanął w drzwiach kuchni, przyglądając mi się z szeroko otartymi oczami, a przez jego twarz przetoczyła się cała masa najróżniejszych emocji, od przerażenia, poprzez zniesmaczenie i rozczarowanie, a kończąc na trudnym do ukrycia rozbawieniu.

         Już po chwili zorientowałam się, że pomysł z wyborem takiej a nie innej sukienki nie był zbyt dobry, ponieważ Pan Idealny ani na chwilę nie oderwał wzroku od mojej twarzy i jestem więcej niż pewna, że nawet gdybym stanęła przed nim nago jego reakcja byłaby taka sama.

         Super...

         – Dzień dobry, miło panią widzieć – przerwał wiszącą w powietrzu gęstą ciszę i uśmiechnął się serdecznie, kiedy w końcu udało mu się otrząsnąć z pierwszego szoku, który niewątpliwie wywołałam swoim widokiem.

         Co za perfidny  kłamczuch.

         – Ja też się cieszę, że pana widzę – uścisnęłam jego rękę wyciągniętą w moją stronę i odpowiedziałam mu najbardziej pogodnym uśmiechem na jaki było mnie stać. – Napije się pan czegoś? Kawy? Może herbaty? Jeśli się nie mylę to mam jeszcze sok pomarańczowy i chyba bananowy, ale nie jestem pewna, musiałabym...

         – Pani Klaro, kazała mi pani się rozgościć, więc pozwoliłem sobie zaparzyć dla nas dzbanek herbaty z miodem i cytryną. Mam nadzieję, że nie ma pani nic przeciwko?

         – Nie, oczywiście, że nie – odpowiedziałam starając się zabrzmieć naturalnie i przekonująco, jednak przed wami nie mam zamiaru ukrywać, że ani trochę mi się to nie spodobało, ale wystarczył jeden szeroki uśmiech i jedno głębokie spojrzenie w oczy, bym o tym zapomniała. – To bardzo miło z pana strony.

         – W takim razie zapraszam – wskazał dłonią w stronę kuchni i pewnym, miarowym krokiem  ruszył za mną, a ja całą swoją uwagę skupiłam na tym, by iść prosto przed siebie i broń Boże nie potknąć się o własne nogi.

         Lewa, prawa, lewa, prawa odliczałam w myślach i chyba nie muszę mówić jak bardzo mi ulżyło, kiedy udało mi się bezpiecznie dotrzeć do stołu i usiąść na krześle, nie robiąc z siebie jeszcze większego pośmiewiska.

         – Przepraszam, że tak bez zapowiedzi, ale byłem w pobliżu i pomyślałem, że... – przerwał w połowie, jakby szukał odpowiedniego słowa. – Po prostu byłem ciekaw czy wszystko u pani w porządku? – Posłał mi badawcze spojrzenie, po czym zabrał się za rozlewanie herbaty do filiżanek.

         – Tak, oczywiście, w jak najlepszym. – Wiem, mój opłakany widok mówił zupełnie coś innego, ale grunt to stwarzać pozory i broń Boże nie dać po sobie poznać, że coś jest nie tak. – Dziękuję za troskę.

         – Proszę nie dziękować – postawił przede mną szklankę wypełnioną po brzegi złocistym płynem, po czym zajął miejsce naprzeciwko mnie po drugiej stronie dębowego stołu – Po prostu bałem się, że Stodolna tak dała pani w kość, że postanowiła pani wrócić do Warszawy. Próbowałem się do pani kilka razy dodzwonić, ale ciągle łapała mnie poczta, a wczoraj wieczorem pocałowałem klamkę.

         Czy ja się aby nie przesłyszałam? A może tym razem faktycznie mam halucynacje? Czy pan Szymon powiedział, że bał się, że wyjechałam? I że był tu wczoraj, kiedy ja balowałam z Sophie w Hybrydzie?

         – Ostatnio byłam trochę zajęta – powiedziałam pierwsze co przyszło mi do głowy. Trudno to nazwać kłamstwem, ale szczerą prawdą to też to nie jest, w końcu, kiedy siedziałam na strychu i przeglądałam rzeczy babci nie odebrałam, bo nie chciałam z nikim rozmawiać, a za drugim razem, kiedy zobaczyłam powiadomienie o nieodebranym połączeniu od pana Szymona po prostu zapomniałam oddzwonić. – Rozumie pan, wszystko jest teraz dla mnie takie nowe i poznawanie tego całkowicie mnie pochłania.

         – To oczywiste – przytaknął i pociągnął długi łyk herbaty – Pani życie przewróciło się do góry nogami, tylko szaleniec powiedziałby, że to nic takiego. Mam tylko nadzieję, że to zmiana na lepsze.

         – Są plusy i minusy, ale tych pierwszych jest zdecydowanie więcej. I jeśli mam być szczera to dzięki nim ciągle tu jestem.

         – Rozumiem, że mówiąc o wadach ma pani na myśli obowiązki, którymi w Warszawie nie musiała pani zaprzątać sobie głowy?

         – Bingo! – Klasnęłam w dłonie i posłałam w jego kierunku serdeczny uśmiech w nagrodę za to, że jako jeden z nielicznych mężczyzn, z którymi miałam do tej pory styczność nadąża za moim tokiem myślenia. – To rąbanie drewna i palenie w piecu, żeby móc się jak człowiek wykąpać, albo przynajmniej umyć naczynia to naprawdę ciążka harówka. Tu jest tyle rzeczy do zrobienia, trawa aż się prosi o przystrzyżenie, okna też przydałoby się umyć, bo jeszcze trochę, a świata nie będzie zza nich widać, no i rabatki, w których póki co to nic tylko chwasty. Czasami mam wrażenie, że dzień trwa zdecydowanie za krótko.

         – Spokojnie pani Klaro, jeszcze trochę a nabierze pani wprawy i wszystkie te obowiązki staną się dla pani przyjemnością. Musi pani dać sobie tylko szansę. Poza tym, w wolnej chwili z przyjemnością pomogę pani przy drewnie czy kosiarce, proszę tylko dać znać, jestem do pani dyspozycji.

         – Dziękuję, będę pamiętać – jęknęłam i wybiłam oczy w trzymaną w dłoniach filiżankę herbaty. Kurczę, najprzystojniejszy facet jakiego znam oferuje mi pomoc, a ja zamiast umówić się z nim na jutro, żeby przypadkiem się nie rozmyślił, jestem w stanie wydusić z siebie pożal się Boże trzy mało znaczące słowa! Wszystko przez moją wybujałą wyobraźnię! Chyba nie trudno się domyśleć, że od razu przed oczami stanął mi pan Szymon ubrany w sprane dżinsy i ciężkie robocze buty, na którego nagim, idealnie wyrzeźbionym torsie w promieniach porannego słońca połyskiwały kropelki potu, a każdy mięsień jego ciała napinał się i...

         Stop! Stop! Stop! Ziemia do Klary! Opanuj się dziewczyno!

         – Na pewno skorzystam przy najbliższej okazji – dodałam, czując jak moje blade do tej pory policzki płoną żywą purpurą.

         – Bardzo mnie to cieszy. Pani Klaro, mogę mieć do pani prośbę?

         Jeśli chcesz mnie poprosić o rękę to śmiało, jestem gotowa!

         – Oczywiście.

         – Skoro mam klucz do pani domu i krzątam się po pani kuchni przygotowując dla nas herbatę to wydaje mi się, że chyba już czas, żebyśmy zaczęli sobie mówić po imieniu – posłał mi badawcze spojrzenie oczekując na odpowiedź, ale ja szczerze mówiąc nie potrafiłam przestać myśleć o kilku pierwszych słowach, rozpoczynających to zdanie, na które czekałam odkąd pierwszy raz się spotkaliśmy.

         – Ma pan klucz? – Puściłam jego prośbę mimo uszu i skupiłam się na tym, co interesowało mnie najbardziej. No pewnie, że miał klucz, jak inaczej dostałby się do środka, skoro jestem więcej niż pewna, że były zamknięte na obie zasuwki?

         – Tak, dostałem go od Róży, jeszcze przed jej wyprowadzką do Domu Seniora. – Widocznie musiał zauważyć moją niezadowoloną minę, bo od razu pospieszył z wyjaśnieniami. – Chciałem jej go oddać, ale prosiła, żebym go zachował i doglądał wszystkiego do czasu pani przyjazdu. Ale zapewniam, że odkąd tu pani mieszka ani razu z niego nie korzystałem, aż do teraz. Pewnie, gdyby nie to, że kompletnie wypadło mi z głowy, że go mam oddałbym go pani przy pierwszej okazji.

         Przyznam, że trochę mnie tym uspokoił, ale czy mogłam mu w pełni wierzyć? A co jeśli prawda jest taka, że zakradał się tu nocami i przyglądał mi się, kiedy spałam. No dobra, trochę za dużo „Zmierzchu‟ się naoglądałam, ale nikt, kto uważa się za normalnego nie puściłby mimo uszu takiej informacji.

         – Przepraszam. Mam nadzieję, że się pani nie gniewa, ja naprawdę nie miałem niczego złego w planach. – Na dowód swojej niewinności wyciągnął z kieszeni pęk kluczy i odpiął z metalowego kółeczka jeden z nich, identyczny jak ten, który przysłała mi babcia w swoim ostatnim liście i położył go na stole.         – Oczywiście, że nie jestem zła. Proszę nie przepraszać. Po prostu trochę mnie pan zaskoczył tą wiadomością i tyle. A jeśli chodzi o tą propozycję, to jestem jak najbardziej za – uśmiechnęłam się odganiając wszystkie czarne myśli i uścisnęłam jego wyciągniętą ponad stołem dłoń. – Klara.

         – Szymon, bardzo mi miło – roześmiał się, po czym pociągnął długi łyk zimnej już herbaty – Wyszedłem z takim pomysłem, ale nie jestem pewien czy będę umiał się przestawić z „pani‟ na „ty‟.

Potem rozmawialiśmy jeszcze przez długi, długi czas na bardzo różne tematy. Nie będę się tu rozdrabniać i opowiadać wam co, kto, i w którym momencie powiedział, bo czuję, że uśpiłabym was już na samym wstępie, powiem tylko, że wyglądało to na zwykłą rozmowę dwójki przyjaciół, którzy ostatni raz widzieli się kilka dobrych lat temu. Nic konkretnego, takie bajerowanie o dupie Maryni, przepraszam za określenie, ale chyba najbardziej mi tu pasuje! W każdym razie, muszę przyznać, że dzięki wizycie Szymona (już nie Pana Szymona) poczułam się trochę lepiej, nie wiem jak on to zrobił, ale ta herbata skutecznie postawiła mnie na nogi. Czyli już wiem czym powinnam się leczyć, jeśli nadarzy się podobna potrzeba...

         O nie, nie, cofam to! Nigdy więcej Czarnych Rusków! Ani czarnych, ani białych, ani żadnych innych!

         A co ważniejsze w połowie rozmowy, przestałam się przejmować swoim wyglądem. Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że gdyby postawić przy mnie stracha na wróble i kazać jakiemuś przypadkowemu przechodniowi znaleźć dziesięć różnic, miałby z tym ogromny problem, ale pan... to znaczy Szymon okazał się na tyle taktowny, by nie wspominać o tym ani słowem. Choć jego wyraz twarzy, kiedy zobaczył mnie na schodach mówił sam za siebie i wyrażał więcej niż tysiąc słów...

         – Och, miło się rozmawia, ale będę się już zbierał.

         – Już? Przecież miałeś mi jeszcze opowiedzieć o tej wyprawie w Alpy – jęknęłam z niezadowoleniem.

         – Przy następnej okazji, dobrze? Teraz muszę się już naprawdę zbierać. Jutro mam ważne spotkanie z klientem i jeśli nie chcę wyjść na żółtodzioba muszę się solidnie przygotować. – Podniósł się i zwinnym ruchem założył marynarkę, która do tej pory zwisała na oparciu krzesła, a zapach jego świeżych perfum, ponownie wypełnił całą kuchnię.

         – Pracować w niedzielę? – Skrzywiłam się i pokręciłam z niedowierzaniem głową – Daj sobie trochę na wstrzymanie. Homer zapewne też robił sobie przerwy w pisaniu „Odysei‟.

         – Dziękuję za radę, ale widzisz tak się składa, że w dzisiejszym świecie, żeby cokolwiek osiągnąć trzeba tyrać jak wół. Konkurencja nie śpi, a ja i tak zrobiłem sobie dziś znacznie dłuższą przerwę niż zamierzałem.

Przerwę specjalnie dla mnie! Powinnam skakać z radości unoszona w górę motylkami tańczącymi w moim brzuchu i wierzcie mi byłoby tak, gdyby nie to, co stało się potem.

         Wyszliśmy razem na zewnątrz i powolnym krokiem ruszyliśmy w stronę zaparkowanego przed bramą samochodu. Szymon chciał się już pożegnać w korytarzu, jednak uparłam się, że odprowadzę go do samej furtki, by móc choć przez krótką chwilę pooddychać świeżym powietrzem. Prawda jednak była taka, że robiłam wszystko co w mojej mocy, by spędzić z nim więcej czasu, nawet jeśli miałaby to być minuta czy dwie. Choć muszę przyznać, że powietrze faktycznie było przyjemne! Takie chłodne i rześkie, i co po prostu uwielbiam pachniało deszczem. Szkoda tylko, że niebo pozostawiało wiele do życzenia. Mimo że przestało już dawno padać, ciągle zasłaniała je kaskada granatowo-szarych chmur, zza których nie było widać ani grama słońca.

         – Niech to szlag! – Krzykną wyrywając mnie z zamyślenia i z całych sił kopnął w sflaczałą oponę, z której zdążyło zejść już całe powietrze. Odkąd go poznałam, zawsze wydawało mi się, że jest oazą spokoju i nie istnieje taka rzecz, która byłaby w stanie wyprowadzić go z równowagi. A jednak pozory mylą! I muszę przyznać, że taka odsłona Pana Idealnego na początku troszkę mnie rozczarowała. No bo, żeby od razu się zagotować z powodu przebitej opony? Przecież to się zdarza codziennie milionom ludzi na całym świecie, jednak dopiero po chwili dotarło do mnie, że nie jest to zwykły przypadek, a wyraźna ingerencja osób trzecich, ponieważ każda z czterech opon była w opłakanym stanie. Nie mógł to być przypadek! Tym bardziej, że dało się zauważyć wyraźne ślady po cięciu nożem – Jasna cholera! Krew by to zalała!

         Stałam z boku wytrzeszczając oczy ze zdziwienia i nie mogłam uwierzyć w to co się działo. Szymon aż kipiał ze złości, biegał dookoła auta, wymierzając raz po raz serię solidnych kopniaków w każde ze zmaltretowanych kół, klnąc przy tym na czym świat stoi. Wydawało mi się, że to ja jestem wybuchowa i kiedy coś mnie zdenerwuje nie przebieram w słowach, ale przyznam, że mogłabym wiele się nauczyć od Szymka!

         Szkoda tylko, że kompletnie nie wiedziałam jak się zachować ani co powiedzieć. Stać mnie było jedynie na bardzo wymowne „o kurwa‟ i „ojejku‟.

         – Przepraszam, że musiałaś to oglądać – wydyszał z trudem łapiąc oddech. Mimo, że jego ciało ciągle się trzęsło i kipiało ze złości, oczy były już spokojne i łagodne. Takie jak zawsze. Takie jakie uwielbiałam. – Naprawdę bardzo mi przykro. 

         – W porządku, miałeś prawo się zdenerwować – oparłam się o słupek płotu czując, że nogi powoli zaczynają odmawiać mi posłuszeństwa. Stały się zwiotczałe i zupełnie pozbawione mięśni. W tym samym momencie naszła mnie myśl, że to może mieć coś wspólnego z jego ostatnią stłuczką, którą podczas naszej rozmowy przy herbacie tłumaczył nieszczęśliwym wypadkiem z udziałem sarny, jednak dobrze wiedziałam, że to jedynie wymówka, a uparty głos w mojej podświadomości podpowiadał mi, że może to mieć związek z Panem Chamskim i jego zepsutym motorem. – Wiesz kto mógłby ci to zrobić? – Zapytałam przeszywając go badawczym spojrzeniem. I tak jak przypuszczałam, uciekł wzrokiem w inną stronę, przeczesał nerwowym ruchem włosy i przestępując z nogi na nogę odetchnął głośno kilka razy wznosząc oczy ku niebu.

         – Nie mam pojęcia.

         – Może masz tu z kimś jakiś zatarg? A może jakiś klient jest niezadowolony z twojej pracy? Albo...– Próbowałam ciągnąć go za język i zmusić do powiedzenia prawdy, jednak wszedł mi w słowo zmuszając mnie do przerwania swoich rozmyślań.

         – Nie! Nie mam z nikim na pieńku! – Krzyknął dając upust buzującym w nim emocjom. – To pewnie jakaś banda gówniarzy szukała rozrywki, zresztą nieważne. – Poprawił przekrzywiony krawat, nerwowym gestem wygładził wymiętą koszulę, która wysunęła mu się zza paska eleganckich ciemnoszarych spodni, po czym wyciągnął z kieszeni telefon i zadzwonił po taksówkę.  

         Banda gówniarzy poprzebijała mu koła dla rozrywki? Nie no, w taką bajkę to by nawet dziecko nie uwierzyło. Dla zabawy to można komuś na tylnej szybie napisać „brudas‟, albo narysować wiadomą część ciała, ale żeby wyrządzić taką szkodę? Mało prawdopodobne!

         – Mogę zostawić u ciebie auto? Jutro bym po nie przyjechał z lawetą. – Oparł się o maskę zdezelowanego samochodu i ciągle unikając mojego wzroku skrzyżował ręce na piersiach, a srebrny zegarek na jego nadgarstku zabłyszczał odbijając promienie wynurzającego się zza chmur słońca.

         – Jasne, to żaden problem, tylko może wjedź nim na podwórko, żeby komuś znów coś głupiego do głowy nie przyszło.

         – Masz rację – usiadł za kierownicę, a ja pospieszyłam, by otworzyć mu bramę, jak się okazało niepotrzebnie! Silnik ani drgnął, zupełnie pozbawiony życia. Nie trzeba być mechanikiem, żeby się domyśleć, że poprzebijane koła to najmniejszym problemem! – Kurwa mać!

         – Może powinieneś zgłosić to na policję? – Zapytałam niepewnie, widząc jak Szymon całą swoją złość wyładowuje na Bogu ducha winnej kierownicy waląc w nią pięściami ile sił i nie szczędząc sobie przy tym masy przekleństw oraz wyzwisk.

         – Co to da?! – Warknął i wyskoczył z samochodu zatrzaskując za sobą drzwi. – Pierdolona hołota!

         Wyzwiskom nie było końca! Nie sądziłam, że kiedykolwiek będzie mi dane oglądać Szymona w takiej furii, ale teraz kiedy okazało się, że oprócz kół ktoś zniszczył jeszcze coś pod maską, wcale się nie dziwię, że wpadł w białą gorączkę. Na szczęście po chwili pod dom podjechała taksówka, a Szymon pospiesznie mnie przytulił i pocałował przelotnie w policzek na pożegnanie. Gdyby nie okoliczności w jakich doszło do naszego pierwszego, nazwijmy to, zbliżenia, skakałabym z radości do samego nieba, a tak nawet nie mogę powiedzieć czy było to przyjemne czy nie. Pewnie tak, ale zdecydowanie wolałabym, żeby to miało miejsce w zupełnie innych realiach.

         Ale wybrzydzać nie mam zamiaru! Jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma!

         Cóż, Szymon odjechał taksówką, a ja resztę dnia, a właściwie wieczoru spędziłam na kanapie w salonie, oglądając powtórki „Ojca Mateusza‟, opychając się przy tym czereśniami, które kupiłam w sklepie pani Lodzi podczas ostatniej wizyty. Lubię ten serial i za każdym razem, kiedy go oglądam zupełnie tracę kontakt i bez reszty wciągam się w kryminalne zagadki z Sandomierza, ale tym razem moje myśli nie mogły przestać krążyć wokół tajemniczej sprawy, która działa się centralnie pod naszymi nosami.

         To dziwne, ale chyba najbardziej zaskoczyło mnie zachowanie Szymona. Dlaczego nie chciał złożyć zawiadomienia na policji, przecież to wyraźne zniszczenie mienia, jest na to paragraf i przewidziane surowe kary. Zupełnie nie potrafię tego zrozumieć. Druga sprawa, która też dość mocno mnie zaszokowała to przeczucie, że Pan Chamski może mieć z tym coś wspólnego. Kurczę, nie daje mi to spokoju, żeby prawnik nie złożył doniesienia? Tym bardziej, że auto jest warte kilkadziesiąt tysięcy? Coś mi tu nie gra i nikt mi nie wmówi, że zrobiła to z nudów banda gówniarzy. To był rozbój z czystą premedytacją, pytanie tylko czym Szymek sobie na to zasłużył? Może on wcale nie jest taki idealny, jak sobie ubzdurałam?

         Chyba powinnam pobawić się w Ojca Mateusza i przeprowadzić prywatne dochodzenie? Hehe rower już mam, niestety też przebity.

         Szlag, by to trafił!