13. Z trzydziestu sześciu metod uniknięcia katastrofy najlepsza pozostaje ucieczka.

  

                                                                                                       Niedziela, 17 lipca 2015, godz. 10:12

         Veni, vidi, vici.

         No, może niedosłownie. W moim tłumaczeniu brzmiałoby to raczej:

         Przybyłam, przetrwałam, powróciłam…

Chciałoby się dodać „szczęśliwie”, ale niestety, pod koniec imprezy okazało się, że jednak moja porcja dziennego pecha, którą ktoś tam z góry, albo raczej z dołu sumiennie mi przydziela, nie została jeszcze tego dnia w pełni przeze mnie wykorzystana. Wiedziałam, że coś pójdzie nie tak! Po prostu czułam to, od kiedy Zosia, w tumanach czarnego i gęstego jak smoła dymu przy akompaniamencie nad wyraz głośnego ryku silnika odjechała swoja leciwą Hondą spod mojego domu, posyłając mi chytre uśmieszki. I tym razem moja kobieca intuicja również mnie nie zawiodła, choć wszystko wskazywało na to, że po prostu usilnie doszukiwałam się problemu tam, gdzie według Sophie go nie było!

         – Pij i nie siej fermentu! – Powtarzała mi jak mantrę i zamawiała następną kolejkę, uciszając Czarnym Ruskiem moją lamentującą od czasu do czasu podświadomość.

         Cóż było robić? Postanowiłam siedzieć grzecznie przy barze i poczekać na rozwój wydarzeń. Jak się pewnie domyślacie czekać nie trzeba było zbyt długo!

         Ale zacznijmy od początku…

         Około godziny dziewiętnastej piętnaście wyszłam z łazienki po blisko półtorej godzinie moczenia się w gorącej wodzie naszprycowanej podwójną dawką (tak dla pewności) lawendowej soli do kąpieli o właściwościach relaksacyjnych i uspokajających. Ubrałam biały szlafrok podobny do tych, jakie serwują swoim gościom szalenie ekskluzywne hotele i stojąc przed otwartą szafą w sypialni, wyrzuciłam z impetem na podłogę wszystkie ciuchy, które udało mi się zmieścić w walizce i zabrać ze sobą, a które kilkanaście godzin temu z nudów tak pięknie ułożyłam na półkach w równiutkich stosach.

         Po trwającym nie dłużej niż kilka sekund castingu na idealny ciuch tego wieczoru wygrała krótka, sportowa sukienka w kolorze pudrowego różu, z rozkloszowanym dołem, łódkowym dekoltem odkrywającym ramiona oraz rękawami sięgającymi łokci. Cóż, może i nie był to idealny strój na imprezę w klubie, ale mając do wyboru stare dżinsy, w których pewnie bym się zakisiła, kolorowe podkoszulki z nadrukiem bohaterów kreskówek, albo znoszone dresy, oszpecone przez ogromną dziurę na kolanie, za którą odpowiedzialny jest Pan Były Cham vel Kierowca Motoru, to sami rozumiecie, nie było mowy o innym wyborze. Z dwojga, a raczej trojga złego, lepiej w tę stronę, prawda? J

Z makijażem też nie zaszalałam. Postawiłam na lekką warstwę podkładu, z powodzeniem tuszując piegi, które za każdym razem pojawiały się na mojej buzi, kiedy przesadziłam ze słońcem, na powieki nałożyłam beżowy cień z mieniącymi się perłowymi drobinkami, natomiast usta pociągnęłam szminką o malinowym kolorze. Najwięcej uwagi poświęciłam rzęsom, nakładając na nie (oczywiście z szeroko otwartymi ustami) dwie warstwy wodoodpornego tuszu, a policzkom dodałam sztucznych rumieńców wspomagając się różem o ładnym koralowym odcieniu.

Zegarek stojący na nocnej szafce przy łóżku wskazywał dwudziestą trzydzieści. Odetchnęłam głęboko i wiedząc, że zostało mi już niewiele czasu do wyjścia przeczesałam szczotką wysuszone wcześniej włosy pozostawiając je rozpuszczone, a na stopy włożyłam białe conversy sięgające za kostkę.

         – Przynajmniej będzie mi wygodnie – powiedziałam do swojego odbicia w lustrze i oglądając się uważnym wzrokiem z każdej strony skinęłam głową na znak, że jestem gotowa na podbój Hybrydy.

         Przemierzałam ulice Stodolnej szybkim, miarowym krokiem, co chwilę zerkając na błyszczący na moim nadgarstku zegarek. Za piętnaście dziewiąta.

– O kurczę! – Jęknęłam i przyspieszyłam kroku, dziękując mojemu Aniołowi Stróżowi, który musiał nade mną czuwać, kiedy zastanawiałam się nad wyborem butów.

Wyłoniłam się zza zakrętu i zobaczyłam czekającą już na przystanku Zosię. Była wyraźnie zniecierpliwiona. Chodziła w kółko z przytkniętym do ucha telefonem, wolną ręką poprawiając co chwila zsuwającą się z jej ramienia małą, pikowaną torebkę.

         – No nareszcie! Ruchy, bo jedzie!– Krzyknęła, kiedy już mnie zauważyła, a ja jak na komendę puściłam się biegiem w jej stronę, choć jeszcze jakiś czas temu, o ironio, modliłam się, żeby nie zdążyć na ten cholerny autobus.

         Na przystanek dotarłam równo z kierowcą, który tak jak zakładała Zosia, przyjechał kilka minut przed czasem, zmuszając mnie tym samym do nadprogramowego wysiłku fizycznego.

         – Dobry, dwa do Lipek – powiedziała oschle, kiedy tylko otworzyły się przed nami drzwi. Weszłyśmy do środka, podając pulchnemu kierowcy w podeszłym wieku wyliczoną sumę pieniędzy i puszczając mimo uszu jego dwuznaczne docinki, jak nie trudno się domyśleć o lekkim zabarwieniu erotycznym, zajęłyśmy miejsca jak najdalej od niego.

         – Stary pierdziel – syknęłam głośniej niż zamierzałam, ściągając na siebie gromkie spojrzenie starszej pani siedzącej kilka miejsc przed nami.

         – Tyle jego – Zośka machnęła niedbale ręką jakby opędzała się od natrętnej muchy, po czym zwróciła się do mnie z oburzeniem w głosie – A tobie co, telefon ukradli?  Dzwoniłam chyba z tysiąc razy!

         – Nie wzięłam z domu – skłamałam. Tak naprawdę to kompletnie o nim zapomniałam, w połowie drogi się kapnęłam, ale już nie było czasu się wracać, tym bardziej, że stary przesąd mówi, że to przynosi pecha. Zresztą, mnie i bez tego pech nie opuszcza, ale losu lepiej nie kusić, prawda? – Mówiłaś, że mam się dziś dobrze bawić i nie wylewać za kołnierz, więc wolałam na wszelki wypadek zostawić go w domu. – Ciągle się zastanawiam, jak to możliwe, że język mi jeszcze kołkiem nie stanął?

         – I to jest prawidłowe podejście – pisnęła podekscytowana i uniosła dłoń nad głowę, a ja z szerokim uśmiechem na ustach przybiłam jej „piąteczkę”, czując się wyjątkowo swobodnie z kłamstwem na ustach w tym śmierdzącym starością autobusie, mimo głodnych spojrzeń podstarzałego kierowcy-zboczeńca oraz zdrowasiek zmawianych przez staruszkę w naszej intencji.

         Muszę przyznać, że Zośka wyglądała przepięknie, jakby urwała się z okładki czasopisma o modzie albo prosto z czerwonego dywanu. Miała na sobie sięgającą do połowy ud koronkową sukienkę z długim rękawkiem i odkrytymi plecami w ciepłym odcieniu beżu, która ciasno przylegała do jej ciała podkreślając kształtny biust, szczupłą talię oraz krągłe pośladki. A czarna, niewielka torebka na łańcuszku wprost idealnie pasowała do czółenek w tym samym kolorze, których wysoki obcas przyprawiał mnie o dreszcze. Jedyne, co ją różniło od „gwiazd showbiznesu” to brak choćby grama makijażu na twarzy. Nie potrzebowała go, mógłby ją tylko oszpecić. Była elegancka, a przy tym tak dziewczęca, że nie sposób było oderwać od niej wzroku.

         – Wyglądam koło ciebie jak worek cebuli – skwitowałam, kiedy Zośka rzuciła mi pytające spojrzenie unosząc brew w zabawny sposób.

         – Weź przestań! – Wybuchnęła głośnym, gardłowym śmiechem, na co staruszka siedząca przed nami odwróciła się i z rezygnacją pokręciła głową, jakby nie było już dla nas ratunku a sam lucyfer nie mógł się doczekać na nasze przybycie. – A tak w ogóle to miałaś mi coś opowiedzieć.

         – Co?

         – A bo ja wiem, co? Jak od ciebie wychodziłam to powiedziałaś coś w stylu „szkoda, że już jedziesz, tyle ci chciałam jeszcze powiedzieć”. – Co, jak co, ale naśladowanie mojego głosu wychodzi jej koszmarnie. Ja wcale tak nie piszczę! I nie zawodzę! I mówię wyraźniej!

         Faktycznie miała rację. Chciałam jej opowiedzieć o kulturalnym, miłym i zabójczo przystojnym panu Szymonie oraz o aroganckim, kłótliwym Chamie, który jak się okazało podczas ostatniego spotkania przeżył wewnętrzną przemianę i stał się miłym i zabawnym Kierowcą Motoru.

         Niczym Gustaw - Konrad z „Dziadów”.

         Ale by było jakby się okazało, że naprawdę nosi któreś z tych imion J

         Nie chciałam mieć przed Zośką tajemnic, w końcu jest póki co jedyną osobą, z którą mogę pogadać o wszystkim, ale uznałam, że podejmowanie zawiłego tematu wyżej wymienionych delikwentów to niezbyt dobry pomysł biorąc pod uwagę fakt, że zaraz miałyśmy wychodzić z autobusu i nie mogłabym opowiedzieć jej o każdym, nawet najdrobniejszym szczególe naszej znajomości. Poza tym to miał być babski wieczór, miałyśmy się zabawić i zapomnieć o problemach, prawda?

         – Długa historia i kiedyś z chęcią ci ją opowiem – rzuciłam jakby od niechcenia, starając się by mój głos brzmiał obojętnie a twarz nie wyrażała żadnej emocji. Wiedziałam, że jeśli zawahałabym się choćby na moment Zośka by mi tego nie odpuściła. – Oczywiście pod warunkiem, że uda mi się przeżyć dzisiejszą imprezę – zażartowałam i szturchnęłam ją w bok, mając nadzieję, że dzięki temu uda mi się odwieść ją od niewygodnego, przynajmniej w tamtym momencie, tematu.

         – Na pewno?

         – Jasne.

         – Przy najbliższej okazji?

         – Przy najbliższej okazji – ścisnęłam jej wyciągniętą dłoń na znak złożonej obietnicy, i ciesząc się w duchu, że przynajmniej teraz nie będę musiała zadręczać się myślami, odetchnęłam głośno poprawiając włosy, które gęstą kaskadą opadły mi na ramiona łaskocząc odkrytą skórę.

         – Zośka?

         – No?

         – A twój brat nas odbierze? – Zapytałam, przypominając sobie o jej chytrym planie przekupienia go obiadem. Powiódł się? Tak czy nie? Jej mina była nieodgadniona, aż w końcu nie wytrzymała wybuchnęła śmiechem energicznie potrząsając głową, a mi dosłownie kamień spadł mi z serca i roztrzaskał się o szarą, gumową podłogę pod stopami.

         – A coś ty myślała! Mój makaron zapiekany z szynką i pieczarkami potrafi zdziałać cuda. Dziwię się tylko, że jeszcze nie dostałam gwiazdki Michalin za wybitne osiągnięcia. – Z nadąsaną miną wyjęła z torebki bezbarwną pomadkę i musnęła nią swoje pełne usta – Mam do niego zadzwonić jak już będziemy miały dość.

         – To nie będzie go na imprezie? Myślałam, że go w końcu poznam.

         – Nie, chyba nie. Zresztą z nim nigdy nic nie wiadomo – wzdrygnęła się i zbliżyła twarz do szyby z śledząc z uwagą zmieniający się za oknem krajobraz – No to pupka do góry, wysiadamy.

         – Będzie dobrze – szepnęłam do siebie pokrzepiająco i nie wdając się z kierowcą w zbędne dyskusje pospiesznie wysiadłyśmy z autobusu.

         Od przystanku do Hybrydy dzielił nas piętnastominutowy spacerek. Zosia szła obok mnie miarowym, pewnym krokiem, z gracją kołysząc krągłymi biodrami, jakby znajdowała się na światowej sławy wybiegu a nie na nierównej i dziurawej jak szwajcarski ser wyboistej drodze.

         Klub może i był niewielki, ale trzeba przyznać, że miał swój klimat. Wzrok przyciągał stojący na środku pomieszczenia, wyposażony w rozmaite alkohole duży, okrągły bar, za którym w pocie czoła uwijała się dwójka mężczyzn prezentując publiczności zgromadzonej przed ciemną, marmurową ladą pokaz swoich barmańskich umiejętności. Nad ich głowami wisiały tysiące jasnych światełek skrytych w przezroczystych przewodach, które mrugając wesoło w rytm muzyki, odbijały się w ogromnych lustrach zdobiących ściany. Wystarczyło przekroczyć próg, a nie sposób było pozbyć się wrażenia, że cały klub pulsuje i tętni życiem. Między barem a białymi lożami o wysokich oparciach ustawionych do siebie tyłem znajdowała się przestrzeń, którą wypełniało morze ludzi kołyszących się w zgodnym rytmie płynącej z głośników melodii.

         – Chodź! – Krzyk Zośki wyrwał mnie z zamyślenia i nim się spostrzegłam siedziałam już przy barze na wysokim krześle obitym białą skórą.

         – Witaj skarbie! Jak zwykle piękna – Jeden z barmanów wyrósł przed nami jak spod ziemi, omiótł Zosię badawczym wzrokiem i ściskając jej dłoń ukłonił się nisko, jak mieli to w zwyczaju robić rycerze ślepo zakochani w swoich księżniczkach.

         – Jak zwykle uroczy – oddała mu uśmiech, zalotnie mrugając długimi, czarnymi jak heban rzęsami. – Klara, pozwól, że ci przedstawię. Ten tutaj, pożal się Boże, Adonis, ma na imię…

         – Żaden Adonis – wszedł jej w słowo przenosząc radosne spojrzenie szaro-niebieskich oczu na mnie – Po prostu Bartek – wyciągnął w moją stronę dłoń i kolejny raz zaczął odgrywać scenę rodem z osiemnastowiecznego zamku, czym wywołał wśród nas salwy głośnego śmiechu.

– Klara – jęknęłam i jak przystało na prawdziwą damę odpowiedziałam mu delikatnym skinieniem głowy.

– W takim razie, drogie panie, czym mogę służyć? – Zrobił dwa kroki w tył i rozłożył ręce prezentując się nam w pełnej okazałości. Muszę przyznać, że był przystojny, choć zupełnie nie w moim typie. Jak dla mnie zbyt drobniutki i aż nad to wyfiokowany. Mając do wyboru brodatego osiłka z siekierą w dłoni lub tego wypindrzonego Czarusia, brałabym drwala bez cienia zastanowienia. Jakkolwiek to brzmi! – Jestem cały do waszej dyspozycji.

Już otworzyłam usta, chcąc zamówić szklankę, a najlepiej cały dzbanek lodowatej wody z plasterkami cytryny i listkami mięty, o której marzyłam odkąd wsiadłam do tego bliskiego autodestrukcji i śmierdzącego starością autobusu, ale niestety Zośka była szybsza.

– Dwa Ruski – oznajmiła rzeczowym tonem bez wahania.

Kim jest ta dziewczyna i gdzie się podziała spokojna pracownica stadniny, którą poznałam kilka dni temu?

– Czarne? Białe?

– Czarne. Dziś potrzebujemy czegoś mocniejszego, prawda Klara? – W oczach Zośki tańczyły dwie iskierki. Niestety nie można było powiedzieć tego samego o mnie. Mój wzrok wyrażał jedynie panikę i chęć jak najszybciej ewakuacji.

– Się robi, królowo – skinął głową uśmiechając się porozumiewawczo do Zośki i zabrał się za przygotowanie drinków. Z przerażeniem przyglądałam się jak napełnia wysoką szklankę, stanowczo zbyt dużą ilością wódki, a potem zabarwia ją odrobiną coli i dodaje kilka kostek lodu. Szczerze mówiąc mógł sobie podarować tą colę i tak było jej tam tyle, co kot napłakał.

         – Do dna – udekorował brzegi szklanek plasterkiem cytryny i postawił przed nami drinki zanurzając w nich kolorowe słomki – A teraz, panie wybaczą, muszę obsłużyć jeszcze kilka innych spragnionych mojej uwagi klientek. – Ucałował nasze dłonie i już po chwili czarował dwie naiwne dziewczyny rycerską zagrywką opanowaną do perfekcji.

         – Sophie? Czy on jest…

         – Gejem? – Weszła mi w słowo wybuchając głośnym śmiechem – Nie, on tylko tak wygląda.

         – Chodziło mi raczej o to, czy on jest tym chłopakiem, w którym się podkochujesz

         – Nie! Uchowaj Boże! Bartek to tylko dobry kolega, nic więcej – uniosła w górę szklankę czekając aż zrobię to samo, po czym z wyraźnym zadowoleniem malującym się na jej rumianej twarzy pociągnęła długi łyk. Poszłam w jej ślady, jednak nie potrafiłam się zdobyć na uśmiech. Połknęłam niewielką ilość drinka, zaciskając dłoń na kryształowej szklance i mrużąc oczy od cierpkiego alkoholu, który drażnił moje nozdrza.

– Tak myślałam, ale wolałam się upewnić – powiedziałam wykrzywiając usta w grymasie, wciąż czując w przełyku gorzki, palący od środka alkohol.

Nagle twarz Zosi z radosnej i promiennej, stała się zacięta i wroga. Jej oddech momentalnie przyspieszył. Był krótki i płytki, jakby zmieniła się w walczącą o powietrze rybę, którą morze wyrzuciło na brzeg. Tyle że ona była nieruchoma. Siedziała sztywno wyprostowana jak struna wpatrując się przed siebie szaleńczym wzrokiem. Jej oczy płonęły gniewem, zmieniając barwę na jeszcze ciemniejszą, a roześmiane dotąd usta ułożyły się w wąską linię. W tamtej chwili przypominała mi Królową Śniegu z baśni Andersena, podobnie jak ona była lodowata i surowa.

– Co jest? – Zapytałam.

– O wilku mowa – syknęła podnosząc szklankę do ust. Wypiła duszkiem całą zawartość i z głośnym szczękiem szkła odstawiła puste naczynie na marmurową ladę. Podążyłam za jej spojrzeniem i podobnie jak ona zamarłam. Z tańczącego tłumu młodzieży wyłonił się łysy, szczupły i nieprzeciętnie wysoki chłopak, który niepewnym krokiem, nieco przygarbiony, zmierzał w naszą stronę. Do złudzenia mi kogoś przypominał i właściwie do tej pory zachodzę w głowę, kogo, a ta myśl po prostu nie daj mi spokoju. Przeszukałam w pamięci wszystkich aktorów, wokalistów, sportowców, a także byłych uczniów i nauczycieli mojej szkoły, oraz ojców i braci moich koleżanek, ale żaden z nich nie odpowiadał pociągłej, bladej twarzy z mocno zarysowanymi kościami policzkowymi i szpiczastym podbródkiem. 

– Zosia? Cześć, nie mówiłaś, że tu będziesz – zajął miejsce na wolnym hokerze obok i rzucił jej kilka przelotnych spojrzeń, jakby unikał jej wzroku.

– Jakoś nie było okazji – powiedziała oschle, dając znak Bartkowi, by napełnił nasze szklanki. Gdyby nie jej trzęsąca się łydka oraz unosząca się i opadająca w przyspieszonym tempie klatka piersiowa można by było przypuszczać, że niespodziewana wizyta nie wywarła na niej żadnego wrażenia.

– No tak, a Kuba jest?

– Nie, jestem z przyjaciółką – kiwnęła głową w moją stronę, a na twarzy chłopaka namalowało się zaskoczenie, jakby dopiero zdał sobie sprawę z mojej obecności. Przyglądał mi się przez dłuższą chwilę taksując mnie uważnym spojrzeniem spod wachlarza długich rzęs. Przyznam, że czułam się trochę niepewnie będąc obiektem wyraźnego zainteresowania z jego strony.

– Tomek – wyciągnął w moją stronę dłoń i uśmiechnął się szelmowsko, a ja omal nie zwymiotowałam czując nieprzyjemny dreszcz, który rozszedł się po całym moim ciele i nim zdążyłam odpowiedzieć cicho i niepewnie „Klara” chłopak wrócił wzrokiem do Zośki, która patrzyła na niego z szeroko otwartymi oczami i ustami wykrzywionymi w grymasie niezadowolenia. – Muszę lecieć, przypomniałem sobie, że mam coś do załatwienia – powiedział, podnosząc się z krzesła – Będziesz tu jeszcze trochę? Może za godzinę uda mi się wpaść z powrotem i moglibyśmy…

– Nie wiem – przerwała mu stanowczym tonem – Może? Zależy…

– No to na razie, cześć Klara, miło było poznać – pożegnał się i pospiesznym krokiem skierował się w stronę wyjścia.

– Co to było?

– Miałam zapytać o to samo – Zosia głośno wypuściła powietrze i ciągle drżącymi dłońmi rozmasowała skronie. – Dokąd cię nie zauważył zachowywał się w miarę normalnie, potem… kurcze gapił się na ciebie jak wygłodniały pies na kawałek pachnącej szynki.

– Nie no, bez przesady – Chciałam ją pocieszyć, tylko kompletnie nie miałam pojęcia jak, wszystkie słowa, które przychodziły mi na myśl wydawały się zupełnie bez sensu – Sophie a może chcesz wracać do domu, co?

– Mowy nie ma! To, że ulokowałam uczucia w jednym z najgorszych facetów jakich znam, nie znaczy, że będę siedzieć w domu i całymi dniami wyć w poduszkę.

– Czyli co, rozumiem, że znasz kogoś równie nieodpowiedniego, tak? Powiedz, kto to taki, żebym wiedziała kogo na przyszłość unikać.

– Mój brat – powiedziała z pełnym przekonaniem nie zastanawiając się nad wyborem nawet przez sekundę. Czy chłopak, który wyrył w drewnie piękny cytat o miłości może być, aż tak zły jak ona go przedstawia? – Dziewczyna, która się w nim zakocha, będzie miała przesrane, może nawet jeszcze bardziej niż mam ja przez Tomka.

– Myślisz, że przyjedzie?

– Nie wiem – wzruszyła ramionami i ponownie opróżniła szklankę – Właściwie mam to gdzieś.

– Na pewno wszystko w porządku? – Złapałam ją za rękę i mocno ścisnęłam, skoro nie potrafiłam dodać jej otuchy słowami, chciałam przynajmniej tym drobnym gestem pokazać jej, że co by się nie działo, ma we mnie wsparcie.

– Na pewno. Nie mam zamiaru teraz się tym zamartwiać, w końcu przyjechałyśmy się tu dobrze bawić, co nie? – Ścisnęła mnie za rękę i mocno szarpnęła o mały włos nie zrzucając mnie z krzesełka, a kiedy udało mi się odzyskać równowagę pociągnęła mnie w stronę parkietu.

Przyznam, że już dawno nie czułam się tak swobodnie. Wszystkie negatywne emocje, które buzowały we mnie, od kiedy dostałam list po prostu wyparowały, a płynąca z głośników muzyka, kolorowe światła mrugające nad naszymi głowami, ludzie tańczący wokół, śpiewający i uśmiechający się do mnie, to wszystko wlało w moje serce nadzieję, i uświadomiło, że nie warto się martwić się na zapas i czasem trzeba się po prostu zresetować. Najlepiej z Zośką u boku i Czarnym Ruskiem w dłoni. Jakkolwiek to brzmi J

Wirowałyśmy na parkiecie dobrą godzinę, a kiedy mi zaczęło brakować tchu a Zosia oznajmiła, że nie czuje nóg wróciłyśmy do baru i zamówiłyśmy następną kolejkę.

– Znasz ją? – Wskazałam dyskretnie palcem na tańczącą niedaleko nas dziewczynę, którą spotkałam kilka dni temu w sklepie pani Lodzi. Tym razem również rzucała się w oczy. Miała na sobie coś, co w zamyśle miało być spódnicą, a wyglądało raczej na skórzaną opaskę z trudem zakrywającą jej cztery litery, natomiast spod dopasowanej do ciała koronkowej bluzki na wąskich ramiączkach prześwitywał stanik w kolorze neonowego różu, który idealnie komponował się ze szpilkami w identycznym odcieniu, a długie włosy mieniące się we wszystkich kolorach brązu, żółci i czerwieni związała w wysoki kucyk na czubku głowy. Obok niej oprócz wianuszka zaślinionych facetów, liczących na łut szczęścia, tańczyły jeszcze dwie dziewczyny. Sądząc po ubiorze i krzykliwym makijażu musiały należeć do jej paczki.

– Niestety znam – syknęła posyłając w jej stronę nienawistne spojrzenie – To Weronika Czerwińska, niezły charakterek. Dosłownie nie trawię panny. Wydaje się jej, że skoro śpi na pieniądzach wszystko jej wolno i może pomiatać innymi.

– Pochodzi z bogatego domu?

– Mhm – przytaknęła – Jej rodzice prowadzą hotel za miastem, ale nie wydaje mi się, żeby to było aż tak dochodowe. Muszą oprócz tego robić jakieś lewe interesy, przynajmniej tak mi się wydaje… Zresztą nieważne, laska ma w głowie trociny i całe szczęście, że ona i Kuba to już przeszłość, nie zniosłabym takiej bratowej.

– Czemu się rozstali?

– Dobre pytanie – prychnęła pod nosem – Tego nie wie nawet wróżbita Maciej, ale to musiało być coś poważnego, bo naprawdę mocno to przeżywał. Nie wracał do domu przez kilka dni, a potem jak już się odnalazł to wziął sobie tydzień bezpłatnego i chlał na umór dzień w dzień. Mi się wydaje, że musiała go oszukać.

– W sensie zdradzić czy okłamać?

– Zdradzić. Jak widzisz laska nie stroni od facetów, choć podobno umawia się teraz z jakimś chłopakiem, z tego co wiem dużo starszym od niej.

Faktycznie, nie stroniła od facetów. Jeden z nich, który do niedawna tańczył przy niej naprężając mięśnie i uśmiechając się wymownie teraz trzymał ją jedną ręką za tyłek, drugą ściskał piersi, i na środku parkietu całował się z nią tak zapamiętale, że mało jej nie połknął.

– Ciekawe czy przynajmniej zdążyła się przedstawić – prychnęłam, przyglądając im się z niesmakiem i odrazą

– Nie musiała, tutaj każdy ją zna.

– Cześć – usłyszałyśmy za sobą niski, męski głos i obie aż podskoczyłyśmy łapiąc się niemal w tym samym momencie za serce.

– Tomek? – Twarz Zośki zrobiła się w jednej sekundzie blada jak kilo mąki.

– Bałem się, że nie zdążę, ale cieszę się, że jeszcze nie uciekłaś – posłał jej niepewny uśmiech, tym razem kompletnie mnie ignorując. – Możemy pogadać?

Zośka milczała jak zaklęta. Była tak zdezorientowana zachowaniem Tomka, że jedyne, na co było ją stać to cichy jęk, kilka mrugnięć oraz dwa płytkie oddechy.

– Wyjdziemy na zewnątrz? – Nerwowo przestąpił z nogi na nogę i kilkakrotnie przejechał językiem po kolczyku zdobiącym, lub szpecącym, jak kto woli, dolna wargę.

– Idź – zachęciłam ją, kiedy obróciła się w moją stronę i posłała mi pytające spojrzenie.

– Na pewno? Nie będziesz zła?

– Zwariowałaś, niby czemu?

Wzruszyła tylko ramionami, posyłając mi „coś”, co jak się domyślam miało być uśmiechem, i w towarzystwie przewyższającego ją o jakieś trzydzieści centymetrów Tomka, wyszła na zewnątrz.

I od tamtej chwili wieczór zaczął się sypać, zmieniając się dosłownie na moich oczach w jedną wielką katastrofę.

Jakżeby inaczej!

Korzystając z okazji, że nie było koło nie Zosi, dla odmiany zamówiłam sobie niegazowaną wodę z miętą i plasterkiem cytryny, o której marzyłam odkąd weszłam do Hybrydy.

– Potrzebujesz jeszcze czegoś? Pójdę na przerwę póki trochę się uspokoiło. W razie czego Olek się tobą zajmie – wskazał palcem na drugiego barmana, a po chwili zniknął za drzwiami z tabliczką „Wejście dla personelu”.  Trzymając w dłoniach lodowatą szklankę z wodą odprowadziłam go wzrokiem, a potem skupiłam się na tańczących na parkiecie.

I wtedy go zobaczyłam.

Kierowca Motoru stał jakieś dziesięć metrów ode mnie oparty o betonowy filar. Ręce miał wpuszczone w kieszenie czarnych spodni, a wzrok utkwiony we mnie. Chciałam się uśmiechnąć, pomachać mu i kto wie być może nawet wypić drinka w jego towarzystwie, w końcu ostatnim razem tak miło nam się rozmawiało, ale w porę zrezygnowałam. Przypominał jastrzębia, który siedząc na gałęzi drzewa uważnie obserwuje swoją ofiarę i czeka na dogodny moment by zaatakować. Tak, czułam się jak myszka. Bezbronna i przerażona na widok jego surowego i pełnego niechęci spojrzenia. Był wyraźnie niezadowolony. Głowę zwiesił między szerokimi, nieco zgarbionymi ramionami, lustrując mnie lodowatym spojrzeniem czarnych oczu. Widocznie topór wojenny wcale nie został między nami zakopany, choć całkiem niedawno wszystko na to wskazywało.

A podobno to kobiety są zmienne…

I w momencie, kiedy już miałam się odwrócić do niego plecami i skupić się na uspokojeniu oddechu a przy okazji łomoczącego serca, które o mały włos nie rozsadziło mi klatki piersiowej, podeszła do niego Weronika i rzuciła mu się na szyję. Nie przesadzę, jeśli napiszę, że byłam bliska zawału, ale nie z powodu wylewności jej uczuć, którymi zapragnęła w tamtym momencie go obdarować, ale z powodu jego reakcji, a właściwie jej braku. Nadal stał w tym samym miejscu, z rękami w kieszeniach, nisko spuszczoną głową i lodowatymi źrenicami utkwionymi we mnie, jakby kompletnie nie zauważył klejącej się do niego Weroniki, która raz po raz przywierała do jego policzka ustami pomalowanymi szminką w kolorze wściekłego różu.

– Puszczalski glonojad – jęknęłam do siebie i czując, że już dłużej nie uniosę ciężkiego spojrzenia Kierowcy Motoru, odwróciłam się zamawiając u Bartka, który właśnie wrócił z przerwy podwójnego Czarnego Ruska. Posłał mi ciekawskie spojrzenie, ale na szczęście o nic nie pytał, tylko od razu wziął się do roboty napełniając szklankę po same brzegi wódką.

Opróżniłam ją natychmiast i przegrywając walkę z wrodzoną ciekawością, którą w tamtym momencie usilnie próbowałam w sobie zdusić alkoholem, odwróciłam się w stronę filara, o który do niedawna opierał się Chamski Kierowca Motoru, z wiszącą mu na szyi Weroniką.

Napisałam „do niedawna”, ponieważ kiedy się obróciłam jego już nie było. Jej zresztą też. Czy to możliwe, żeby to był ten starszy chłopak, z którym podobno teraz się umawia? Szczerze mówiąc trochę w to wątpię. Nie widać między nimi zbyt dużej różnicy wieku. Może po prostu należy do wianuszka śliniących się na jej widok facetów?

– Mam dość –Z zamyślenia wyrwał mnie zrezygnowany głos Zosi, która z kwaśną miną i głośnym westchnieniem opadła na stojące obok mnie krzesło.

Nie ty jedna

– Co powiedział?

– To, co zwykle – wzruszyła ramionami i znacząco pociągnęła nosem przecierając przy tym wierzchem dłoni szklące się zaczerwienione oczy – Że mu na mnie zależy i bardzo mu się podobam, ale nie chce ze mną być, bo się boi, że mnie zrani.

– Co?! Chyba żartujesz! Co za…

– Idiota, debil, kretyn, imbecyl, matoł… Wiem, Klara, ja to wszystko doskonale wiem, ale to nie zmienia faktu, że ciągle wlepiam w niego maślane gały, a na sam dźwięk jego głosu czuję w brzuchu motylki, nawet jak mówi, że ma mnie gdzieś! – Krzyknęła, po czym zacisnęła pięści i zasłoniła rękoma twarz, jakby broniła się przed uderzeniem. Idealne porównanie, to, co powiedział jej Tomek było niczym innym jak mocnym kopniakiem prosto w głowę. – Zadzwonisz do Kuby, chcę już wracać do domu.

– Jasne – wyjęłam z jej torebki telefon i z krótkiej listy kontaktów wybrałam numer jej brata. – Abonent jest czasowo niedostępny – powtórzyłam za głosem, który odezwał się po drugiej stronie zaraz po tym jak nacisnęłam zieloną słuchawkę.

– Co? – Zośka wyrwała mi z ręki komórkę, a już po kilku sekundach kipiąc ze złości, rzuciła nią na marmurowy blat. – Rozszarpię go! Przysięgam!

– Może po prostu nie ma zasięgu? Pewnie zaraz się odezwie – starałam się ją uspokoić, choć przyznam, że sama nie wierzyłam w ani jedno moje słowo.

Siedziałyśmy przez kilkanaście minut w ciszy wpatrując się w leżący przed nami telefon, który uparcie milczał, a moja intuicja podpowiadała mi, że to się raczej nie zmieni.

– Sophie, mamy jakiś plan awaryjny?

– Muszę pomyśleć – powiedziała ziewając przeciągle, a po chwili uśmiechnęła się delikatnie i wyprostowała przenosząc swój wzrok z telefonu na wycierającego ladę barmana – Bartuś, mogę mieć do ciebie prośbę?

– Dla ciebie wszystko – ukłonił się teatralnie i zarzucił sobie na ramię ściereczkę, przyglądając się Zosi z uwagą.

– Podrzucisz nas do domu? Tak się składa, że Kuba nas olał i tak jakby zostałyśmy na lodzie.

– Nie ma sprawy, ale kończę dopiero za jakieś dwie godziny. Musicie poczekać.

– No trudno, innego wyjścia nie mamy – westchnęła próbując ponownie dodzwonić się do Kuby. – A możemy przynajmniej poczekać w aucie? Głowa mi zaraz pęknie.

Bartek zniknął za drzwiami wejścia dla personelu, a po chwili wrócił z powrotem ściskając w dłoni pęk kluczyków.

– Myślisz, że się odezwie? – Zapytałam, kiedy przemierzałyśmy parking w poszukiwaniu czerwonego Matiza.

– Oby, bo nie ręczę za siebie – syknęła, wskazując palcem stojący pod drzewem samochód.

Jak nie trudno się domyśleć, wcale się nie odezwał i za pięćdziesiątą próbą dodzwonienia się do niego ciągle miał wyłączony telefon. Faktycznie Zośka miała rację, w zawodach na „Najgorszego Faceta Pod Słońcem” rozkłada Tomka na łopatki!!!

Wracam do łóżka, ciągle czuję jeszcze w sobie Czarnego Ruska.

Boże, jak to zabrzmiało!

---------------------------------------------------------------------------

Dłuuuuuuuuugi rozdział, mam nadzieję, że was nie uśpiłam J

Chyba nie potrafię pisać „krócej”, kilka razy wspominałam, że podobnie jak Klara cierpię na nieuleczalny słowotok, więc jestem usprawiedliwiona, prawda?

Działo się? Piszcie cokolwiek, jestem ciekawa waszej opinii!

Wietrzycie tu jakiś podstęp? Jak myślicie, co będzie dalej?

Pozdrawiam serdecznie i do zobaczenia za dwa tygodnie, no chyba, że pod tym rozdziałem padnie rekord komentarzy J

Jestem przekupna!